De rit naar het vliegveld in Dusseldorff ging rustig.
Eenmaal aangekomen op het vliegveld, dat best groot was, gingen we eerst inchecken en zorgen dat we naast elkaar zaten in het vliegtuig.
We waren er veel te vroeg, dus er moest wat tijd worden gedood.
Er waren genoeg cafés en dergelijke dus gingen we even zitten en rustig wat uurtjes maken als het ware.
Toen het eenmaal de tijd was om de ticket te laten controleren en dus afscheid te nemen van iedereen werden de laatste foto’s gemaakt, knuffels gegeven en werd nog even gezegd om vooral veel plezier te hebben.
De douane deed niet echt moeilijk, Hielke en Marinus moesten wel bijna halfnaakt omdat er iets bliepte en mijn zaklamp werd nog een keer door de scanner gehaald en toen waren we vrij om te gaan en staan waar we willen.
Na weer een wachtpauze van ongeveer een uur volgens mij gingen we richting het vliegtuig om in een uur naar München te vliegen, vanuit München gingen we dan direct door naar Windhoek (hoofdstad van Namibië)
De vlucht verliep rustig en zonder problemen, we zaten rustig naast elkaar te genieten (kuch) van de muziek in het vliegtuig.
Eenmaal in München aangekomen was het al donker en hadden we honger, dus besloten we om nog wat van de euro’s die we hadden meegenomen op te maken, er was ook een vlucht naar Azië ofzo want de hal was echt vol met Aziaten.
Na weer een wachtperiode van enkele uren werd eindelijk omgeroepen dat de vlucht naar windhoek kon inchecken en “boarden” en het eerste dat me opviel was dat meer dan de helft over de 50 was, en allemaal Duitser, dus volgens mij waren wij 3en de enige niet duitsers op de vlucht naar Namibië.
En dat begint de hel van een vlucht, 10 uur lang zit je in een stoeltje met nauwelijks beweegruimte.
Ik zat naast Marinus en Hielke zat dan aan het gangpad in de middelste rij.
Jammer genoeg hadden Marinus en ik een stel asociale Duisters voor ons, die langzaam maar zeker zonder te vragen hun stoel steeds meer naar achteren deden waardoor mijn knieën zich niet tot nauwelijks konden bewegen, veel slaap zat er dus jammer genoeg niet in.
En dan land je, en het eerste dat je ziet is een enorme vlakte met woestijnstruiken en palmbomen.
Bij de stempel op het paspoort werden niet echt vragen gesteld en dan ben je binnen, je zit in Namibië.
(PALMBOMEN W00000000000000000)
Onze rit kwam iets te laat, maar dat was geen probleem want dat gaf ons de kans alvast iets te zien van het land.
Toen de rit eenmaal kwam, kwam er ook een hartelijke man met de naam Christiaan die ons verwelkomde en zich alvast verontschuldigde dat hij te laat kwam.
We moesten eerst even een korte stop in de hoofdstad maken, en aangezien we nog niet helemaal weer 100 % waren van het lange zitten vonden we alles wel goed op dat moment.
Dan begint de tocht door Namibië en het is iets ongeloofelijks, na elke heuvel heb je wel weer een enorm mooi uitzicht, en er zijn een paar geweldige foto’s gemaakt waarvan we hopelijk een paar kunnen uploaden.
(Hier het mooiste plaatje dat ik tot dusver heb kunnen schieten, enjoy!)
Na windhoek begon de toch naar Gobabis (spreek uit : chobaabies) en dit was een rit van 3 uur, Hielke en Marinus vielen al snel in slaap waardoor ik als enige nog probeerde een gesprek te hebben met Christiaan, wat niet echt wou volgens mij.
Zo rijd je dan Gobabis binnen, zonovergoten en warm (denk maar aan rond de 30 graad) na weer een paar korte stops, we wisten namelijk niet waar we precies heen moesten, stonden we voor ons appartementje, en hier stop ik en laat ik het woord aan een ander, jullie zullen vast nog wel meer van ons horen !
-Jelle
Na de lange heenreis, eenmaal aangekomen bij het hotel genaamd Horizons, deze ligt aan de rand en in het centrum van Gobabis, waren we erg benieuwd naar waar we ieder geval de komende maand zouden verblijven. Na het ontvangen van de 2 paar sleutels werden we door de receptioniste naar onze appartementje gebracht.
Ons appartementje (nummer 8) ligt in het midden van het hotel maar is wel helemaal afsluitbaar van de rest van het hotel er is een metaal hek die iedereen van binnen het hotel verhindert om bij ons de gang op te lopen en op de zelfde gang is ook een deur die naar de parkeerplaats van het hotel leid.
Dus toen kwam het grote moment en werden we in ons enkel vloer appartementje gelaten. Via de deur kwamen we in een kamer van 5 bij 5 die dienst doet als woonkamer. Het grote verschil met een kamer in Nederland was de hoogte van het plafon (ongeveer 3.5 meter). De woonkamer was uitgerust met een tafel met daarop een klein tv’tje en drie stoelen. De “keuken” bevind zich ook in deze kamer en bestaat uit een wastafel koelkast en magnetron een keukenkast en 2 voorraad planken. Aangrenzend met de woonkamer bevinden zich aan weerszijden 2 slaapkamers met elk een eigen toilet en de grootste 2 persoonsslaapkamer een badkamer. In elke slaapkamer staat een grote kast voor kleding. Als kleurenschema is er gekozen voor de tijdloze klassieker vanille geel met biggetjes roze. Maar genoeg geluld als de lokale makelaar.
De eerste hindernis van het appartementje was beslissen wie op de 1 persoonskamer mocht maar dat was al snel opgelost toen Marinus en ik te horen hebben gekregen dat Jelle nog al eens kon snurken. De tweede hindernis waren de stopcontacten in het huis want we blijven ICT-ers… Maar naar wat rondvragen en het slachten van enkele voedingskabels later was het probleem opgelost en kon er ombeurt een flaptop aan de lader en konden de camera’s opgeladen worden. Het derde probleem was de afwezigheid van een fornuis dus hebben we helaas nootgedwongen het eerste paar dagen uit eten moeten gaan… ;)
De eerste nacht
Omdat we nog niet helemaal zeker waren dat we in dit hotel gingen verblijven omdat we het gesprek met Gooitsen Eenling en Lyni Venema nog niet hadden gehad. mr. Gooitsen Eenling (NL) is een Drama student bij de ROC Friesepoort te Leeuwarden hij is hier om met behulp van drama, leraren en studenten meer te leren om te gaan met de dagelijkse problemen en zo ook de kwaliteit van het lesgeven te verbeteren dit doet hij doormiddel van het Jaarlijks door hem opgezette Gobabis Drama and Arts festival (samen met een groep 4e jaars drama studenten) en het geven van cursussen aan leeraren en leerlingen met de lokale drama docent mr. Heinrich (NA). mv. Lyni Venema (NL) is een zo goed als lokale inwoonster die de afgelopen jaren haar hart ziel en tijd steekt in het welzijn van de straatkinderen van Gobabis en het van de straat halen van de straatkinderen en ze in de schoolbanken neerzetten. Meer hierover op een later tijdstip.
Maar goed, omdat we het nog niet zeker wisten hoe lang ons verblijf zou zijn in dit appartement hadden we nog niet alles uitgepakt en waren we bezig met wat lichte schoonmaak werkzaamheden om de wc’s en badkamer weer te gaan gebruiken. Na zoen lange heenreis en zoveel nieuwe indrukken kregen we wel honger en waren we naar het restaurant van het hotel gegaan en hebben we daar heerlijk mogen genieten van enorm diner met een prijskaartje waar geen enkel restaurant in Nederland tegen opkan (totaal iets van 4,2kg vlees en nog 2kg groente en een paar biertjes voor een prijs van N$275,- inclusief fooi (€21,15)). Tja dat is Afrika voor je en dit was nog eens het duurste restaurant in heel Gobabis. Toen we terug kwamen kregen we een les je over de Namibiaanse fauna die we niet snel zouden vergeten. Neem elk insect daar in Nederland en ze hebben hier een grotere. Na het opruimen van 2 spinnen bijna zo groot als mijn handpalm kwamen zagen we iets anders groots over de grond kruipen… Ja helaas en kakkerlak zo groot als mijn pink (alleen lichaam) liep lekker te grazen in de 2 persoonsslaapkamer dus die ook maar uit de weg geruimd. Maar helaas had hij nog genoeg vriendjes meegenomen die onze badkamer een heerlijk plekje vonden. Maar dus stuk of 8 van die beestjes later vonden we (helaas) het nest… Blijkbaar was een vorige huurder het woord prullenbak niet bekkend en gooide al zijn afval via een klepje onder het bad en een afvoer die niet aangesloten was de troep onder het bad looste. De ruimte onder het bad lag dus vol met peuken en wat dan ook maar aan afval en niet te vergeten nog meer knapperige vriendjes. Maar goed, verdere details blijven jullie bespaart. Na wat opruimen en ophangen van de klamboes bij elke deur om de beestjes tenminste in de kamer te houden waar ze zaten waren we het we zat en na het kijken van een paar afleveringen van een serie zijn we naar bed gegaan.
De 2e dag
Aangezien we nog niet veel te doen hadden waren we maar rond gaan lopen om Gobabis beter te leren kennen wat een warmte je komt net uit een landje waar het hartje winter is naar een vrolijk zonnig 32 graden zonnetje. We hebben rondgelopen in het centrum en daar omheen veel winkeltjes en veel van die winkels hebben een dubbele functie meeste zijn een combo tussen het gene wat op de gevel staat, Dixons en een Xenos. Verder nog die dag bezig geweest met schoonmaken en het aanpassen van de kamers (Er was gelukkig nog een “Supermarkt” open genaamd het “Die Plaaskombuis” en Gingen we weer uit eten naar een ander restaurant.
De rest van de Week
Maandag was de eerste dag van het begin van het project. Nadat Marinus en ik terugkwamen van het winkelen en het bekijken van de andere winkels in de omgeving om ons een beetje te oriënteren werden we door Jelle geïnformeerd dat we een afspraak hadden op het Municipality met mfr. Efraim Munee Dawids (secretaris, Chief Executive Officer) . Het grappige is dat een afspraak nooit gepland voor op een tijdstip (bijv: 14.25) maar tussen 1 en 2 of op een tijd als 3 uur maar dan mag je rekenen dat hij of zij gerust een uur of anderhalf later komen. Dat is wel een beetje wennen maar nu moet ik toegeven dat ik mij ook niet echt altijd op tijd op locatie ben… Maar goed, mr. Dawids is een grappige en aardig man die het beste voor heeft met ons en het project. Dankzij het gesprek hebben we veel info gekregen en een erg ruwe planning opgezet voor de komende week. In de avond hadden we het gesprek met Gooitsen Eenling. Hij vertelde ons een hoop over Gobabis en daar zijn we hem erg dankbaar voor.
Verder hebben we ondertussen het appartement aangepast aan onze wensen we hebben door een middel van een bed en 2 matrassen nu een bank en dankzij de hulp van mv. Tinana Matjita hebben we nu een 2 pits kookstel en een kit gekregen om het bad in de badkamer in een douche te veranderen verder hebben we van het hotel een extra tafel gekregen om op te koken en van Gooitsen een paar pannen van het vrijwilligershuis.
Omgeving, Weer, & Zeau
Gobabis is een prachtige omgeving (Hopelijk sturen we jullie zo snel mogelijk foto’s door). Wij zijn aangekomen in het regen seizoen niet veel mensen krijgen Gobabis zo te zien normaal is het een omgeving die veel weg heeft van een steppe maar door de vele regenbuien is het in een groot grasland veranderd. We zijn erg blij dat het regen seizoen nu al begonnen is anders had het overdag nog gemakkelijk 37C kunnen zijn met volle zon. En als het regent dan regent en onweert het ook flink (Afrikaans: “Water brul”). Er valt gedurende een fikse bui gemakkelijk 33mm in een uur of 2 en dat geeft erg mooie aangezichten. Wat wij in Nederland met de zon hebben zij hier met de regen. Om je verder een kleine indruk te geven van de prijzen hier in de omgeving een net overhemd, T-shirt of polo kost je meestal wel een hele euro, een “dure” spijkerbroek kost je 9 euro en een brood 40 euro cent enz. enz. Maar dit is wel Afrika en dat heeft ook een schaduwzijde; de grote armoede. Elke keer als je boodschappen doet of langs een winkel loopt staan er altijd wel magere jongetjes en meisjes die maar al te graag wat van je willen hebben, een stukje brood, 10N$ en ze zijn bereid je een lang stukje te volgen om proberen wat te krijgen en dat geeft me ook wel een beetje een dubbel gevoel en ik weet wel zeker de rest ook wel. Maar we geven ze niets. Bedelen hoort niet te lonen en die kereltjes hebben ook hier kansen om in de schoolbanken te zitten.
Maar goed, ik wens iedereen thuis het beste en ik geef het toetsenbord door aan Marinus.
-Hielke
De Tour door Gobabis
Natuurlijk zijn wij hier niet alleen gekomen om plezier te hebben, we zijn hier gekomen voor het project. Er zijn hier veel personen die zo veel mogelijk willen helpen om het project goed te laten lopen. Hierbij kunnen we vooral Gooitsen, Lyni en Heinrich dankbaar zijn die ons op de eerste vrijdag een tour hebben gegeven om Gobabis echt te zien, omdat we eigenlijk alleen nog maar in het centrum zijn geweest. En om ons voor te stellen bij de scholen en de projecten.
De tour werd in een ‘bakkie’ gedaan, wat een veel gebruikte vervoersmiddel is. Het is eigenlijk gewoon een Pickup met een soort frame in de laadbak zodat je daar kon staan/zitten. Dit was ook wel een leuke ervaring voor ons om in een open rijdende auto te staan, maargoed.
Aangezien we eerst een matras naar een huis in de Krottenwijk/arme buurt(Epako) moesten brengen. Het huis waar we aankwamen was één die door een Project van Smallingerland was gemaakt en het zeer simpel huis met huiskamer, slaapkamer en wc/douche. Daarna zijn we ook nog door het ergste stuk gereden, wat opzig wel een shock is aangezien de ergste een huisje hebben van 2 bij 2 hebben gemaakt van takken en vuilniszakken. Verder hingen ook overal kleren die nat waren geworden in de regen van de nacht ervoor. Ook werd ons verteld dat er elke 200 meter een bar was, waar toen ook al goed gebruik van gemaakt werd. Ook al was het nog maar 11 uur, maar drankgebruik is een probleem daar.
De scholen/projecten
Ter info:
Lestijden: meestal 7:25 tot 13:00. S’middags is het te warm en heb je geen energie.
Pre-school: 4-6 jaar
Primary School: 6-12 jaar
Secundary school : 12-16 jaar
High-school : 16+ jaar
We hoorden dat bij bijna elke school dat in realiteit die leeftijden soms 2-3 jaar ouder zijn.
De eerste school waar we langs kwamen was ‘Rakutuka Primary School’. Dit is ook meteen de armste school waar alle kinderen uit Epako komen. Voor het schoolgeld hoeven ze ook maar N$150(€ 11,90) per jaar aan schoolgeld hoeven te betalen. Maar toch kan maar 7% van de leerlingen dat bedrag ook echt betalen. Met hun 520 leerlingen zouden ze dus per jaar N$5460(€ 433,33) aan lesgeld binnen krijgen. Bijna al het materiaal van de school kwam ook van donaties. Dit was ook meteen de eerste school die ons voor een 2e gesprek opbelde. Dinsdag zijn we er weer langs geweest om te kijken of het bouwen van een netwerk mogelijk was voor hen was. Hierbij was het geld vooral een probleem.
De volgende school was ‘Save the Children Pre-School’ wat het project van Lyni was. Hier krijgen de kinderen les krijgen in de dingen die normaal ouders doen, maar dat is hier helaas vaak niet het geval. Ook krijgen ze een maaltijd die gemaakt is uit restjes die Lyni krijgt van de supermarkten in het dorp. Het gebouw bestaat uit 2 klaslokalen voor elk 12 leerlingen en een ‘grote’ zaal.
Tegenover ‘Save the Children’ zit ‘Freedom Square Pre-School’. Deze school wordt gerund door rasta’s en heeft 60-100 leerlingen. Binnen stond eigenlijks nauwelijks meubilair en de kinderen speelden ook allemaal op de grond of buiten. Aangezien we zelf niet veel met de Pre-schools te maken hebben bleven we hier niet lang.
Hierna gingen we naar een project midden in Epako genaamd ‘Light for the Children’ dit had hetzelfde doel als ‘Save the Children’. Hier hadden ze ook nog 2 kassen waar ze groenten verbouwden. Toen Hielke binnen een foto wou maken van de kinderen, kwamen ze allemaal meteen voor hem staan omdat ze er allemaal op wilden.
Toen kwamen we bij ‘Epako Junior Secundary School’ bijna het hele terrein van de school was ondergelopen met water van de regen. We werden hier geholpen door de IT-leraar die er was. Ze hebben al een lokaal met computers, maar die werden niet gebruikt omdat de school er niet de tijd voor inplande. Wij vroegen ons dus meteen af of we hun dan wel iets aan computers moeten geven als ze het dan toch laten liggen. Maar dat moesten we later in overleg maar regelen. Toen we weg gingen, was het pauze en we zagen allemaal verkopers die door het hek heen ijs/eten/snoep verkochten aan de leerlingen.
De volgende was ‘Gobabis Primary School’. Dit was een redelijk drukke school met 1081 leerlingen, die dan 10 lokalen moesten delen. Hiervoor hadden ze dan middag en ochtend lessen. Op deze school hadden ze ook al een paar computers liggen van een vorig project maar aangezien ze geen plaats over hebben lagen die opgeslagen. Hierbij moesten wij dus ook goed kijken of wij ze wel konden helpen als ze zelf al de ruimte er niet voor hebben.
Toen gingen we naar ‘Nossobville Primary School’. De Schoolhoofd was meteen zeer enthousiast en liet ons hun computerlokaal zien. Hier hadden ze ongeveer 20 computers met allemaal verschilende operating systems zoals: dos, win95, win98 en Linux. De leerlingen die toen les hadden zatten met 2 of 3 achter 1 pc aangezien ze wel te weinig hadden. Het probleem hier is vooral dat het schoolhoofd de problemen moest oplossen maar dat hij eigenlijk alleen een beetje met Windows weet om te gaan. Ook omdat hier allemaal verschillende pc’s stonden met verschillende programma’s is het lesgeven vaak lastig. Wij hadden wel een goede indruk van hun gekregen aangezien de schoolhoofd zelf ook wel wou bijleren en ze de materiaal die ze hadden al volop gebruikten.
Hierna gingen we naar ‘Ben van der Walt Secundary School’. Dit is een redelijk luxe school die 2 of 3 keer zo groot was als sommige andere scholen met evenveel leerlingen. Ze hadden hier ook al een computerlokaal. Maar ook hier moesten de leerlingen de computers met 2 of 3 delen. De schoolhoofd was ook al een beetje van plan om uit te breiden zodra ze het geld er voor hadden.
Ook hier kregen we redelijk goed gevoel bij. Hun grootste probleem was ook kennis hier, het materiaal was wel al deels aanwezig.
De laatste school waar we die dag bij langs zijn geweest is ‘Wenne Du Plessis High-School’.
Hier hadden ze een mooi computer lokaal die gedoneerd was door ‘Bank of Namibia’ ze hadden dan een server met daaraan 26 terminals. Toch ook hier moeten de leerlingen met 2-3 man 1 computer delen. Maar de leraar was ook zeer enthousiast en had ook meteen al vragen. Hij vertelde dat hij zelf eigenlijk niks van de server wist en naar Windhoek moest bellen om hulp te krijgen, wat dan 2 weken kan duren voordat iemand komt. Toen we hem een andere dag zijn tegengekomen kwam hij meteen naar ons toe om een afspraak te maken om les van ons te krijgen.
Later hebben we nog een verzoek van Lyni gekregen om de school ‘≠Khoandawes Primary School’ op te bellen omdat ze ook kennis wouden maken en ze ook geholpen moesten worden met wat kleine problemen. Deze school is nog maar 1 jaar oud en ze zijn nog steeds bezig met uitbreiden. Hun doel was om uiteindelijk een primary en secundary school te worden. Aangezien ze nog zo nieuw zijn hadden ze nog niet veel spullen. De 2 aanwezige computers hadden ze ook zelf van huis meegenomen. Ook hadden ze 1 gebouw met 4 klassen die nog niet gebruikt kon worden omdat ze geen meubels hadden. Als wij hun een aantal computers konden schenken waren ze berijd 1 van die lokalen ervoor in te richten en ook een aantal leraren toe zoeken die meer wouden leren.
Ook zijn we bij de Minisery of Education geweest waar we een gesprek met de hoofd van deze regio (Omaheke) hadden. Zij was zeer enthousiast en wou ons ook helpen om onze tijd zo goed mogelijk te gebruiken en ook om de scholen te prikkelen om iets te doen. Ook zou zij naar de scholen gaan die wel al materiaal hebben maar het niet gebruiken. Dit allemaal was natuurlijk goed nieuws voor ons omdat hulp natuurlijk zo veel nodig is om meer succes te krijgen. Ze had ook nog voorgesteld dat de IT-er van hun altijd met ons zou meelopen, zodat hij dan net wat meer weet en dan als we weg zijn, hij cursussen kan geven.
Aan het einde konden we vooral tot conclusie komen dat er bijna geen IT kennis is in de scholen. De paar IT-leraren die we hadden gezien hadden alleen op ECDL niveau kennis. En bijna iedereen hier wil ook wel meer leren van de computer, maar helaas kunnen we ze niet allemaal helpen.
-Marinus
Foto's algemeen (Een paar)
Foto's vertrek
