we waren al een tijdje van plan om nog een tour te nemen voordat de schoolvakantie hier voorbij is. en morgen gaan we nu weg voor een tour van 6 dagen. meer info erover staat op de volgende site:
http://www.wilddog-safaris.com/safari_tours/taste_of_namibia
bij terugkomst zullen we een verslagje hiervan neerzetten
Groeten, Marinus
donderdag 21 mei 2009
donderdag 7 mei 2009
WERK EINDELIJK !?!?!?!
Zo, hèhè eindelijk! We kunnen bij onze computers, het project kan EIN-DE-LIJK beginnen, werd ook wel tijd dachten we hier zo.
Dus woensdag 15 April werden we opgewacht door een bakkie van de gemeente met enkele personen erin om ons op te halen en naar de computers, schermen, kabels en dergelijke te rijden. Eenmaal binnen zagen we een enorme hoeveelheid dozen, en CRT schermen (voor degenen onder ons die geen idee hebben wat dat zijn, dat zijn de grote witte schermen die op megafonen lijken).
Toen begon het sjouwwerk, we hebben eerst een klein doorgeef achtig schemaatje in elkaar gezet, en daarna moesten we de dozen maar in de auto zetten. Zo’n auto kan ongeveer 50 dozen hebben, dan nog 6 personen achterop en 3 voorin.
We reden door naar een wijk genaamd “Nossobville” waar de latino bevolking het grootst is, naar een gebouw van de gemeente omringd door een “Razor fence” wat gewoon een hek is dat ipv prikkeldraad, scheermesjes gebruikt. Daar dus niet tegen aan lopen, kan pijn doen, ik kan het zeggen.
Het gebouw waar we de komende dagen ons werk gaan doen is een enorme hal.
De hal waarin alles staat ziet eruit als een soort van gemeenschapshuis waar toneelstukken worden gespeeld. Met meer dan genoeg ruimte voor alle computers en schermen.
We hebben deze rit een stuk of 9 keer moeten maken, met het laden en lossen en weer heen en terug rijden.
Maar, na een ochtend en een halve middag was alles overgezet, hebben we de koeriersdienst bedankt en de sleutels in ontvangst genomen. Het project kan beginnen.
Ook heeft Marinus die ochtend met Natalia gepraat over ons project, in haar reactie heeft ze hem de ICT’er meegegeven van het ministerie die ons nu ook dagelijks naar het project toe brengt. En zijn schema voor ons heeft leeggemaakt.Hij “zou” meewerken met het project maar echt veel hebben we daar helaas nog niet van gemerkt, misschien in een nabije toekomst.
De ICTer heet Ruben, en hij komt uit het westen van het land, in de buurt van Swakopmund(badplaats aan de kust), hij zit hier nog maar net, maar heeft ons al verteld dat hij in een paar jaar in Windhoek(hoofdstand in het midden van het land) wil zitten.
Verder is Chris ook aanwezig in het project, hij doet “treasury” voor Gobabis en zit hier net als Ruben nog maar net, ik heb nog niet echt lang een gesprek met hem gehad, maar hij kende nog niet veel mensen en ziet eruit als een kalm persoon. Hij heeft ons ook een enkele keer naar Nossobville gebracht.
Nadat alles geplaatst was zijn we weer thuis gebracht en hebben we ons klaargemaakt voor de volgende dag, helaas pakte ik die avond één of andere ziekte mee. Want ik was niet helemaal geweldig die avond.
De volgende dag werd er dan ook al direct gewerkt, alle PCs moesten worden gecheckt, kabels geteld, monitoren gecheckt en de seriële nummers moesten worden neergezet voor de gemeente. Zodat daarna de computers geplaatst kunnen worden op plaatsen die ze hard nodig hebben.
Want zo drukte Chris mij op het hart, IT is hier heel hard nodig, hij bedankte me hartelijk voor het alleen al aanwezig zijn en er iets aan doen. Hij vertelde me over dat hij plannen had om bij het ministerie een lokaal puur en alleen voor leraren van de omgeving Omaheke(vergelijkbaar met de Nederlandse provincies) in te richten, met internet dat hij al geregeld had. Hierdoor kunnen leraren die ergens in een uithoek wonen ook in contact komen met IT. Want er zijn heel veel mensen die nog nooit een computer gezien hebben, en denken dat het iets vijandigs is. Als je zulke dingen hoort weet je dat je goed werk verricht ook al is het niet al te geweldig veel tot nu toe.
Met Het tellen en controleren van alles zijn we enkele dagen bezig geweest.
Helaas hebben we een enkele computer gevonden die nog problemen gaf, maar dat was snel op te lossen we zijn tenslotte experts hier. Hetzelfde geldt voor de schermen, alhoewel een paar gewoon terminaal waren en we daar dus naar alle waarschijnlijkheid weinig mee gaan doen.
Ik wou dat ik wat gedetailleerder over dit proces kan zijn, maar het is gewoon simpel-doos-openen-kijken-of-alles-werkt-nummer-noteren-en-alles-weer-in-de-doos-werk dus helaas is een halve pagina alles wat ik je kan geven.
Wat ons nu nog rest is de schoolhoofden bellen voor een vervolg afspraak en het regelen van een verblijfsvergunning, dan is er zo meteen een maand vakantie waarin we ons voor gaan bereiden op de lessen en iets van het land gaan zien.
Dit is alles wat ik hierover kan melden, tot een volgende keer
-Jelle
P.S. Foto's worden waarschijnlijk binnenkort erbij geplemt, Cheerios!
Dus woensdag 15 April werden we opgewacht door een bakkie van de gemeente met enkele personen erin om ons op te halen en naar de computers, schermen, kabels en dergelijke te rijden. Eenmaal binnen zagen we een enorme hoeveelheid dozen, en CRT schermen (voor degenen onder ons die geen idee hebben wat dat zijn, dat zijn de grote witte schermen die op megafonen lijken).
Toen begon het sjouwwerk, we hebben eerst een klein doorgeef achtig schemaatje in elkaar gezet, en daarna moesten we de dozen maar in de auto zetten. Zo’n auto kan ongeveer 50 dozen hebben, dan nog 6 personen achterop en 3 voorin.
We reden door naar een wijk genaamd “Nossobville” waar de latino bevolking het grootst is, naar een gebouw van de gemeente omringd door een “Razor fence” wat gewoon een hek is dat ipv prikkeldraad, scheermesjes gebruikt. Daar dus niet tegen aan lopen, kan pijn doen, ik kan het zeggen.
Het gebouw waar we de komende dagen ons werk gaan doen is een enorme hal.
De hal waarin alles staat ziet eruit als een soort van gemeenschapshuis waar toneelstukken worden gespeeld. Met meer dan genoeg ruimte voor alle computers en schermen.
We hebben deze rit een stuk of 9 keer moeten maken, met het laden en lossen en weer heen en terug rijden.
Maar, na een ochtend en een halve middag was alles overgezet, hebben we de koeriersdienst bedankt en de sleutels in ontvangst genomen. Het project kan beginnen.
Ook heeft Marinus die ochtend met Natalia gepraat over ons project, in haar reactie heeft ze hem de ICT’er meegegeven van het ministerie die ons nu ook dagelijks naar het project toe brengt. En zijn schema voor ons heeft leeggemaakt.Hij “zou” meewerken met het project maar echt veel hebben we daar helaas nog niet van gemerkt, misschien in een nabije toekomst.
De ICTer heet Ruben, en hij komt uit het westen van het land, in de buurt van Swakopmund(badplaats aan de kust), hij zit hier nog maar net, maar heeft ons al verteld dat hij in een paar jaar in Windhoek(hoofdstand in het midden van het land) wil zitten.
Verder is Chris ook aanwezig in het project, hij doet “treasury” voor Gobabis en zit hier net als Ruben nog maar net, ik heb nog niet echt lang een gesprek met hem gehad, maar hij kende nog niet veel mensen en ziet eruit als een kalm persoon. Hij heeft ons ook een enkele keer naar Nossobville gebracht.
Nadat alles geplaatst was zijn we weer thuis gebracht en hebben we ons klaargemaakt voor de volgende dag, helaas pakte ik die avond één of andere ziekte mee. Want ik was niet helemaal geweldig die avond.
De volgende dag werd er dan ook al direct gewerkt, alle PCs moesten worden gecheckt, kabels geteld, monitoren gecheckt en de seriële nummers moesten worden neergezet voor de gemeente. Zodat daarna de computers geplaatst kunnen worden op plaatsen die ze hard nodig hebben.
Want zo drukte Chris mij op het hart, IT is hier heel hard nodig, hij bedankte me hartelijk voor het alleen al aanwezig zijn en er iets aan doen. Hij vertelde me over dat hij plannen had om bij het ministerie een lokaal puur en alleen voor leraren van de omgeving Omaheke(vergelijkbaar met de Nederlandse provincies) in te richten, met internet dat hij al geregeld had. Hierdoor kunnen leraren die ergens in een uithoek wonen ook in contact komen met IT. Want er zijn heel veel mensen die nog nooit een computer gezien hebben, en denken dat het iets vijandigs is. Als je zulke dingen hoort weet je dat je goed werk verricht ook al is het niet al te geweldig veel tot nu toe.
Met Het tellen en controleren van alles zijn we enkele dagen bezig geweest.
Helaas hebben we een enkele computer gevonden die nog problemen gaf, maar dat was snel op te lossen we zijn tenslotte experts hier. Hetzelfde geldt voor de schermen, alhoewel een paar gewoon terminaal waren en we daar dus naar alle waarschijnlijkheid weinig mee gaan doen.
Ik wou dat ik wat gedetailleerder over dit proces kan zijn, maar het is gewoon simpel-doos-openen-kijken-of-alles-werkt-nummer-noteren-en-alles-weer-in-de-doos-werk dus helaas is een halve pagina alles wat ik je kan geven.
Wat ons nu nog rest is de schoolhoofden bellen voor een vervolg afspraak en het regelen van een verblijfsvergunning, dan is er zo meteen een maand vakantie waarin we ons voor gaan bereiden op de lessen en iets van het land gaan zien.
Dit is alles wat ik hierover kan melden, tot een volgende keer
-Jelle
P.S. Foto's worden waarschijnlijk binnenkort erbij geplemt, Cheerios!
donderdag 30 april 2009
Save the Children
Een ruimt tijdje terug werden we uitgenodigd door Lyni om eens een kijkje te nemen en helpen met les geven op het project van haar. Save the children is een straatkinderen project dat zich richt op de kinderen van de straat te halen een ze helpen hun leer achterstand in te halen om ze later weer in het reguliere onderwijs verder te laten gaan en staat aan de rand van Epako. De leeftijd van de kinderen is tussen de 4 en de 6 (misschien een enkele uitschuiver) en is van gemengde samenstelling.
Dag 1
De dag begon in de ochtend om 8.00 voor het eerst in een lange tijd dat we weer eens om die tijd het bed uit moesten *kuck* luxe *kuch*. Na even lekker gegeten te hebben en gedoucht gingen we naar het gebouw van Save the Children toe. Daar om 9.00 aangekomen werden we eerst voorgesteld aan de 3 leraren van het project door Lyni. De bedoeling was dat we de eerste dag meehielpen met het lesgeven. Lyni had spiegeltjes geregeld die de kinderen zelf mochten schuren (randen) en daarna mee naar huis nemen voor onder andere uiterlijke verzorging. Wij mochten daar de kinderen bij helpen en uitleggen hoe ze het moesten aanpakken in elk onze eigen klas. Dit vulde het (vroege) ochtend programma (School is van 8.00 tot 12.30, Dit is mede zo vanwege de warmte en concentratie van de kinderen).
Later op de ochtend gingen de kinderen van elk hun eigen klas een tekeningen maken van ons. Dit is ook heel goed voor de kinderen omdat de kinderen je op die manier ook aan moeten kijken. Dit klinkt misschien een beetje raar maar veel kinderen durven je niet direct in de ogen of in het gezicht aan te kijken. Dat doen ze om 2 redenen ; je bent ouder en je bent blank. Dit alles is nog een erfenis van de apartheid. Maar goed het zien van de tekeningetjes was natuurlijk super en ook het zien dat de kinderen zich er zo in uitleefden. Na dat de tekeningetjes klaar waren hebben we ze gegeven aan Lyni die heeft ze later voor ons op een A-4-tje geplakt en de tekeningen vergeeld (komen de potloodlijnen er beter uit). Na dat het de tekeningetjes klaar waren was het weer pauze. De kinderen eten bij het project tussen in de pauze altijd warm. Lyni zelf heeft een afspraak met de lokale supermarkt (Shoprite) dat zij de onverkoopbare groente en fruit gratis mag meenemen voor haar project. Hier haalt ze de rotte plekken dan uit en geeft ze aan de kinderen zodat hun ook van een stukje fruit mogen genieten. Aangezien de meeste dat nooit thuis krijgen.
Na de pauze hadden ze weer nog even les nu had ik in mijn klas de kinderen geholpen met schrijven en een beetje met rekenen en kleuren en ik had de lerares ook nog even geholpen met het oplossen van een paar puzzelkleurplaten. Was erg leuk om te doen en Lyni had voor mooi spul gezocht voor de schrijflessen. Bij Jelle hadden de kinderen nog voor hem gezonnen en ze hadden samen met hem getekend. Marinus had ook de rest van de dag samen met de kinderen gekleurd.
Nadat de lessen afgelopen waren hadden we nog even een gesprek met Lyni toen wees ze ons op de restanten van een oud speelhuisje dat ze had gekregen. Het hele huisje was gedemonteerd aan haar gegeven en ze had geen idee of het nog een beetje compleet was en het was haar ook niet te doen om dat alles in haar eentje te gaan versjouwen. Dus vroeg ze ons of wij er naar zouden kunnen kijken en zodoende maakte we een afspraak voor de volgende dag.
Dag 2
Om 9.00 stonden we weer bij het project voor de deur Lyni was al een tijdje op het project aanwezig. En toen begonnen we de onderdelen van het speelhuisje van het “zoldertje” af te halen. Een half uur later hadden we alles bij elkaar verzameld en bleek dat we boten nodig hadden om het bouwsel in elkaar te zetten en er waren een paar stukken vermist of kapot. Na dit Lyni verteld te hebben hadden we het idee om met de restanten gewoon een nieuw huisje te maken en we hadden in de tijd dat Lyni er even tussen uit was (naar de Shoprite) alle onderdelen opgemeten en een bouwtekening gemaakt voor het huisje en toen ze terug kwam was ze aangenaam verast. Later die dag zijn we langs de gemeente geweest om een kijkje te nemen in een container (mobiele werkplaats) die een groep Nederlanders hadden laten staan na de bouw van een gebouw voor een ander project, om daar de gereedschappen,spijkers en schroeven te halen voor het in elkaar zetten van het speelhuisje. Daar hebben we toen een deel van het gereedschap uit gehaald en wat touw. Voor de andere dingen die we nodig hadden zijn we langs BarganBuilding gegaan (bouwmarkt) daar hebben we wat bouten gehaald en connectieplaatjes voor de hoeken en rechte stukken aangezien we geen bouten hadden die geschikt waren voor de onderdelen. We hebben die dag afgesloten samen met Lyni bij Ernies met een lekker biertje.
Dag 3
De eerste dag van de bouw. We zijn begonnen met het eerst los in elkaar zetten van de onderdelen volgens de bouwtekening om te kijken of er misschien wat aan passingen nodig waren aan het ontwerp maar gelukkig hoefde dat niet en waren we klaar om de onderdelen aan elkaar te monteren. We waren begonnen met het monteren van de muren. Aan het einde van de dag waren we klaar met het maken van de muren van het speelhuisje en het in elkaar zetten van het plateau.
Helaas blijft dit Afrika en is geen enkel goed doel heilig genoeg om diefstal te mijden en moesten we alle spullen weer binnen zetten zo ook al het houtwerk, dat vissen ze dan met haken weg en gebruiken het om hun vuurtjes te stoken. Jammer maar al te waar. Bij het project waren er al verscheidene keren ingebroken. Zo ook hebben ze een keer geprobeerd de zonneboiler van het dak af te schroeven. In de tijd dat we er waren werd er ook een extra laag prikkeldraad aangelegd aangezien er veel overlast van poepende mensen op het terrein. Later hoorde we dat er nog een laag aangelegd werd voor de aankomende vakantie periode… Wij hopen dat het huisje het overleefd…
Dag 4
De laatste dag. Onder tussen waren we begonnen met het monteren van de muren aan elkaar en aan het plateau. Het was een drukke dag omdat we het af wouden krijgen voor het weekend aangezien diefstal. In de eerste pauze waren er een hoop nieuwsgierige kinderen die wouden kijken wat we aan het doen waren gezien het huisje al aardig vorm aan het krijgen was. Er stond altijd wel een groepje van 3 mee te kijken over je schouder hoe je een schroef aan het vastmaken was of hoe je er een spijker in sloeg. We hebben ook een paar kindjes die het vroegen laten “helpen” door ze schroef in het hout laten draaien of spijker in het hout laten slaan. Net voor het einde van de dag waren we gelukkig wel klaar en hebben we nog een foto genomen met alle kinderen in het huisje.
Tot op de dag van vandaag staat het huisje er nog en word er dankbaar gebruik van gemaakt. De meisjes en jongen spelen er om de beurt in. De meisjes spelen er graag met de poppen in en de jongen spelen graag farm (boerderijtje). Het was erg leuk en dankbaar werk en ik zou de tekeningen die van mij gemaakt zijn ook altijd bij me houden.
Iedereen thuis de hartelijke groeten!
Hielke
(Gemaakt op 22-04)
Dag 1
De dag begon in de ochtend om 8.00 voor het eerst in een lange tijd dat we weer eens om die tijd het bed uit moesten *kuck* luxe *kuch*. Na even lekker gegeten te hebben en gedoucht gingen we naar het gebouw van Save the Children toe. Daar om 9.00 aangekomen werden we eerst voorgesteld aan de 3 leraren van het project door Lyni. De bedoeling was dat we de eerste dag meehielpen met het lesgeven. Lyni had spiegeltjes geregeld die de kinderen zelf mochten schuren (randen) en daarna mee naar huis nemen voor onder andere uiterlijke verzorging. Wij mochten daar de kinderen bij helpen en uitleggen hoe ze het moesten aanpakken in elk onze eigen klas. Dit vulde het (vroege) ochtend programma (School is van 8.00 tot 12.30, Dit is mede zo vanwege de warmte en concentratie van de kinderen).
Later op de ochtend gingen de kinderen van elk hun eigen klas een tekeningen maken van ons. Dit is ook heel goed voor de kinderen omdat de kinderen je op die manier ook aan moeten kijken. Dit klinkt misschien een beetje raar maar veel kinderen durven je niet direct in de ogen of in het gezicht aan te kijken. Dat doen ze om 2 redenen ; je bent ouder en je bent blank. Dit alles is nog een erfenis van de apartheid. Maar goed het zien van de tekeningetjes was natuurlijk super en ook het zien dat de kinderen zich er zo in uitleefden. Na dat de tekeningetjes klaar waren hebben we ze gegeven aan Lyni die heeft ze later voor ons op een A-4-tje geplakt en de tekeningen vergeeld (komen de potloodlijnen er beter uit). Na dat het de tekeningetjes klaar waren was het weer pauze. De kinderen eten bij het project tussen in de pauze altijd warm. Lyni zelf heeft een afspraak met de lokale supermarkt (Shoprite) dat zij de onverkoopbare groente en fruit gratis mag meenemen voor haar project. Hier haalt ze de rotte plekken dan uit en geeft ze aan de kinderen zodat hun ook van een stukje fruit mogen genieten. Aangezien de meeste dat nooit thuis krijgen.
Na de pauze hadden ze weer nog even les nu had ik in mijn klas de kinderen geholpen met schrijven en een beetje met rekenen en kleuren en ik had de lerares ook nog even geholpen met het oplossen van een paar puzzelkleurplaten. Was erg leuk om te doen en Lyni had voor mooi spul gezocht voor de schrijflessen. Bij Jelle hadden de kinderen nog voor hem gezonnen en ze hadden samen met hem getekend. Marinus had ook de rest van de dag samen met de kinderen gekleurd.
Nadat de lessen afgelopen waren hadden we nog even een gesprek met Lyni toen wees ze ons op de restanten van een oud speelhuisje dat ze had gekregen. Het hele huisje was gedemonteerd aan haar gegeven en ze had geen idee of het nog een beetje compleet was en het was haar ook niet te doen om dat alles in haar eentje te gaan versjouwen. Dus vroeg ze ons of wij er naar zouden kunnen kijken en zodoende maakte we een afspraak voor de volgende dag.
Dag 2
Om 9.00 stonden we weer bij het project voor de deur Lyni was al een tijdje op het project aanwezig. En toen begonnen we de onderdelen van het speelhuisje van het “zoldertje” af te halen. Een half uur later hadden we alles bij elkaar verzameld en bleek dat we boten nodig hadden om het bouwsel in elkaar te zetten en er waren een paar stukken vermist of kapot. Na dit Lyni verteld te hebben hadden we het idee om met de restanten gewoon een nieuw huisje te maken en we hadden in de tijd dat Lyni er even tussen uit was (naar de Shoprite) alle onderdelen opgemeten en een bouwtekening gemaakt voor het huisje en toen ze terug kwam was ze aangenaam verast. Later die dag zijn we langs de gemeente geweest om een kijkje te nemen in een container (mobiele werkplaats) die een groep Nederlanders hadden laten staan na de bouw van een gebouw voor een ander project, om daar de gereedschappen,spijkers en schroeven te halen voor het in elkaar zetten van het speelhuisje. Daar hebben we toen een deel van het gereedschap uit gehaald en wat touw. Voor de andere dingen die we nodig hadden zijn we langs BarganBuilding gegaan (bouwmarkt) daar hebben we wat bouten gehaald en connectieplaatjes voor de hoeken en rechte stukken aangezien we geen bouten hadden die geschikt waren voor de onderdelen. We hebben die dag afgesloten samen met Lyni bij Ernies met een lekker biertje.
Dag 3
De eerste dag van de bouw. We zijn begonnen met het eerst los in elkaar zetten van de onderdelen volgens de bouwtekening om te kijken of er misschien wat aan passingen nodig waren aan het ontwerp maar gelukkig hoefde dat niet en waren we klaar om de onderdelen aan elkaar te monteren. We waren begonnen met het monteren van de muren. Aan het einde van de dag waren we klaar met het maken van de muren van het speelhuisje en het in elkaar zetten van het plateau.
Helaas blijft dit Afrika en is geen enkel goed doel heilig genoeg om diefstal te mijden en moesten we alle spullen weer binnen zetten zo ook al het houtwerk, dat vissen ze dan met haken weg en gebruiken het om hun vuurtjes te stoken. Jammer maar al te waar. Bij het project waren er al verscheidene keren ingebroken. Zo ook hebben ze een keer geprobeerd de zonneboiler van het dak af te schroeven. In de tijd dat we er waren werd er ook een extra laag prikkeldraad aangelegd aangezien er veel overlast van poepende mensen op het terrein. Later hoorde we dat er nog een laag aangelegd werd voor de aankomende vakantie periode… Wij hopen dat het huisje het overleefd…
Dag 4
De laatste dag. Onder tussen waren we begonnen met het monteren van de muren aan elkaar en aan het plateau. Het was een drukke dag omdat we het af wouden krijgen voor het weekend aangezien diefstal. In de eerste pauze waren er een hoop nieuwsgierige kinderen die wouden kijken wat we aan het doen waren gezien het huisje al aardig vorm aan het krijgen was. Er stond altijd wel een groepje van 3 mee te kijken over je schouder hoe je een schroef aan het vastmaken was of hoe je er een spijker in sloeg. We hebben ook een paar kindjes die het vroegen laten “helpen” door ze schroef in het hout laten draaien of spijker in het hout laten slaan. Net voor het einde van de dag waren we gelukkig wel klaar en hebben we nog een foto genomen met alle kinderen in het huisje.
Tot op de dag van vandaag staat het huisje er nog en word er dankbaar gebruik van gemaakt. De meisjes en jongen spelen er om de beurt in. De meisjes spelen er graag met de poppen in en de jongen spelen graag farm (boerderijtje). Het was erg leuk en dankbaar werk en ik zou de tekeningen die van mij gemaakt zijn ook altijd bij me houden.
Iedereen thuis de hartelijke groeten!
Hielke
(Gemaakt op 22-04)
dinsdag 7 april 2009
Mmmhm
Gelukkig zijn wij hier niet alleen met elkaar maar hebben we ook ander mensen waar we mee kunnen omgaan en die ons helpen.
Efraim Munee Dawids
Dit is de ‘Chief Executive Officer’ van de Municipality(gemeentehuis) van Gobabis. Hij is degene die alles voor ons project regelt in het gemeentehuis hier. Hij is een gezellige gast, hij is totaal niet wat je zou denken bij een ambtenaar. Hij is een keer in Drachten geweest met een groepje om eens te kijken hoe hun zustergemeente eruit ziet. Bij ons eerste gesprek liet hij daar ook meteen ‘trots’ foto’s van zien.
Helaas heeft hij het wel meestal erg druk, en is een afspraak met hem maken soms wat moeilijk. We hebben wel het geluk dat we zo nu en dan een wireless USB modem van hem kunnen lenen voor internet. Het is dan niet geweldig snel maar de mailtjes komen er wel mee weg.
Hij heeft ons ook nog uitgenodigd een keer mee te gaan naar Swakopmund als hij daar weer es een vergadering heeft. Swakopmund is zover ik het weet een toeristische badplaats.
Tinana Matjita
Dit is de persoon die eigenlijk alles voor onze woning heeft geregeld voordat wij hier aankwamen. En de prijs van N$ 1000(€ 77) per persoon per maand. Gooitsen Eenling had haar gevraagd om het voor ons te regelen omdat zij vroeger voor het gemeentehuis Gobabis werkte en het toen ook voor de vrijwilligers deed. Ze is nu een consulent met een eigen bedrijfje waar ze kantoortjes verhuurt en soms cursussen geeft. We hebben haar eigenlijk alleen aan het begin een keertje gezien toen ze wou weten of we nog iets nodig hadden.
Gooitsen Eenling
Gooitsen is een Drama leraar van ROC Friesepoort in Leeuwarden. De Drama opleiding daar houd elk jaar samen met de scholen hier het ‘Gobabis drama and arts festival’. Gooitsen was hier dan tot 27 februari om wat dingen vooraf te regelen. Hier voor gaf hij ook samen met Heinrich workshops op de scholen om de leraren een aantal sociale hulpmiddelen te leren. Helaas zijn de leraren niet erg actief aanwezig bij de workshops. Ook is hij bezig met de organisatie van een cultureel centrum waar de bouw binnenkort van begint. Hij verbleef samen met Lyni in het vrijwilligershuis.
Hij is door onze school gevraagd om ons op te vangen. Ookal had hij officieel niks met ons te maken heeft hij toch veel voor ons geregeld. Hij heeft samen met Lyni Venema ons Gobabis laten zien. Ook heeft hij ons voorgesteld bij de scholen en The ministery of education zodat we daar dan meteen contact mee hebben. Verder heeft hij samen met Lyni ons een heleboel tips kunnen geven.
Lyni Venema
Lyni is een Nederlandse vrijwilliger die al jaren in Gobabis komt. Hierdoor kent ze Gooitsen ook. En ook zij was wel berijd ons te helpen met ons project, met vooral tips en contacten. Ze heeft eerst ook als vrijwilliger in Zuid-afrika gewerkt maar doet nu sinds een paar jaar werk in Gobabis.
Lyni is de oprichter van het project ‘Save the Children’ , dit is een preschool voor de armste kinderen. Elk jaar blijft zij zo’n 6 maand in Gobabis om het op gang te houden. Dit is een project wat Lyni bijna helemaal zelf heeft geregeld. Het is ook niet een project van Smallingerland of de gemeente van Gobabis zelf. De school heeft dit jaar ongeveer 36 leerlingen verdeelt over 3 klassen.
Ongeveer wekelijks gaan we mee golfen met haar, waardoor we aan het einde natuurlijk terug komen als progolfers.
Nathalia
Nathalia is de regionale hoofd van ‘The Ministery of Education’. Zij wil ook zoveel mogelijk meedoen aan ons project en was zelf ook al met het idee gekomen om de IT-medewerker van de Ministery met ons te laten meelopen zodat die na de tijd genoeg weet om weer cursussen te geven. Verder wil zij als we weg zijn een beetje overzicht houden op de pc’s die naar de scholen gaan. Mochten ze niet gebruikt worden stuurt ze die naar een andere school die er wel wat mee doet.
Heinrich Morweotsile Hambira
Heinrich is de drama leraar van Gobabis, hij werkt samen met Gooitsen in zijn project. Samen met hem en een aantal van zijn vrienden zijn we ook 2 keer in Epako uit geweest. En nog wel een paar keer wat andere dingen. Zo nu en dan komt hij ook even langs om gewoon wat te praten en een biertje te drinken. Hij is opzig wel gezellig maar als hij langskomt, praat hij soms wel wat weinig, je moet echt hem dingen vragen om een gesprek te beginnen. We moeten hem ook altijd wat drinken of eten aanbieden. Zover ik het weet heeft hij nog maar 1 keer uit zichzelf om wat drinken gevraagd.
Frederik Urke
Frederik is een Vrijwilliger uit Noorwegen, hij werkt aan een sport project waarbij ze verschillende manieren van Gymles aan de leraren willen introduceren. Helaas komen er bij zijn project ook niet veel leraren opdagen. In sport is niet een toekomst te zien in dit land dus willen ze er ook niet veel mee doen.
Frederik is vaak wat negatief over van alles, maar het wel altijd gebaseerd op een ervaring. Verder komt hij ook regelmatig even langs of nodigt ons uit om naar een bar te gaan.
Daar laat ik het voor nu bij
-Marinus
Het werk dat we doen in Gobabis.
Aangezien we hier zijn om te werken alleen dat nogal moeilijk gaat zonder de gedoneerde computers hebben we het op ons genomen om maar wat kleine projecten op ons te nemen om ons zo bezig te houden, we zijn hier immers om te werken, niet om vakantie te vieren.
Wat we veel meemaken hier zijn computers die oud en langzaam zijn, meestal staan hier zware programma’s op die ze met moeite draaien waardoor het moeilijk wordt, en dat begrijpen ze hier niet echt, meestal dan.
Verder zit alles hier vol met virussen, vooral de USB sticks zitten volgepropt met deze dingen, wormen, malware het zit er allemaal op, verder zitten er wel scanners op de computers maar worden deze nooit afgedraaid of wordt het systeem echt nauwelijks gescand.
Zo had ik vandaag een USB stick die ik in me laptop deed, na 2 seconden had ik al een virus te pakken, na een scan van dit medium kreeg ik om de 2 seconden nog een waarschuwing dat er iets op stond dat er niet zou moeten staan.
Verder zijn er ook printerproblemen die ze hier heel moeilijk oplossen, zo geven veel printers aan dat het papier dat erin zit niet overeenkomt met wat er doorgestuurd is, dan blijkt dat er bij de instellingen een standaard staat ingesteld die dus elke keer een verkeerde boodschap doorstuurt.
Of dat zit er een “cover” die niet goed is dichtgegaan.
Dit zijn veel problemen die we hier tegenkomen, wat ook wel een beetje het kennisniveau weergeeft in Gobabis, voor de ICT-ers die dit lezen, je moet denken aan een ECDL niveau, en dat is dan hoog, en daar doen ze 3 jaar over.
Voor de niet ICT-ers een basiscertificaat over Word/Excel/Powerpoint etc etc dat is hier een hoog niveau voor de lokale bevolking.
Ook zijn we bezig op dit moment om een website te maken voor het OTC hier.
Het OTC is een project van de overheid om technologie over te brengen naar de lokale bevolking wat met moeite gaat, aangezien het geld kost en veel mensen dat niet hebben.
Ze leren hier hoe ze met een computer om moeten gaan, denk aan. Wat is een muis, wat is je beeldscherm, je toetsenbord en meer van dat.
Basis microsoft WORD commando’s en dat duurt dan enkele weken.
We hebben geregeld met de eigenaar van het project dat we zijn lokaal gaan gebruiken voor onze toekomstige lessen wat betekend dat onze voorbereiding voor het project zo goed als af is, als we nou nog onze computers kunnen bereiken kunnen we (eindelijk) beginnen met het project als het gaat om kennisoverdracht. Maar dat kan zo nog een aantal weken duren is ons verteld.
Wat er nu aan de hand is is dat er een schone veilige ruimte moet worden gevonden om alles in neer te zetten, dat wordt dan ook onze werkruimte waar we de computers gaan testen en voorbereiden.
-DE- verhuizing
Na een aantal weken in Horizons gezeten te hebben. Waren we de talloze insecten wel zat en was ons idee om te gaan verhuizen naar het vrijwilligershuis om vanuit daar dan verder te gaan.
Na het huis bekeken te hebben was ons gevoel daarover wel goed, en zag het eruit dat we er met Foeke(nieuwe vrijwilliger hier) gingen samenwonen.
Toen kwam Heinrich met het idee of we misschien ook interesse hadden in het huren van het huis van zijn broer dat al een tijd leegstaat.
Zo gezegd zo gedaan en we stonden oog in oog met een vrijstaand huis ergens op de hoek van één of andere straat.
En wat blijkt, het is een klein geschenk dat huis.
Erg veel ruimte, we kunnen allemaal onze eigen slaapkamer krijgen (Wat Hielke en Marinus graag willen, ze moeten nu nog knuffelend bij elkaar in 1 kamer slapen)
Er zijn veel kamers
Het is er stil, er is een gasthuis voor mochten we gasten hebben.
Al in al, het klonk voor ons een stuk beter dan het vrijwilligershuis.
Het enige probleem is, is dat het huis leegstaat, er staat alleen een stereo in, en een koelkast, das alles. Dus moeten we het interieur zelf gaan regelen, maar aangezien er maar 1 persoon in het vrijwilligershuis zal blijven kunnen we veel van de spullen daar meenemen om het huis nog enigszins leefbaar te krijgen.
Dus, zeer binnenkort zitten we in een groot huis voor weinig geld, wij hebben er zin in.
Cheerios.
-Jelle
Efraim Munee Dawids
Dit is de ‘Chief Executive Officer’ van de Municipality(gemeentehuis) van Gobabis. Hij is degene die alles voor ons project regelt in het gemeentehuis hier. Hij is een gezellige gast, hij is totaal niet wat je zou denken bij een ambtenaar. Hij is een keer in Drachten geweest met een groepje om eens te kijken hoe hun zustergemeente eruit ziet. Bij ons eerste gesprek liet hij daar ook meteen ‘trots’ foto’s van zien.
Helaas heeft hij het wel meestal erg druk, en is een afspraak met hem maken soms wat moeilijk. We hebben wel het geluk dat we zo nu en dan een wireless USB modem van hem kunnen lenen voor internet. Het is dan niet geweldig snel maar de mailtjes komen er wel mee weg.
Hij heeft ons ook nog uitgenodigd een keer mee te gaan naar Swakopmund als hij daar weer es een vergadering heeft. Swakopmund is zover ik het weet een toeristische badplaats.
Tinana Matjita
Dit is de persoon die eigenlijk alles voor onze woning heeft geregeld voordat wij hier aankwamen. En de prijs van N$ 1000(€ 77) per persoon per maand. Gooitsen Eenling had haar gevraagd om het voor ons te regelen omdat zij vroeger voor het gemeentehuis Gobabis werkte en het toen ook voor de vrijwilligers deed. Ze is nu een consulent met een eigen bedrijfje waar ze kantoortjes verhuurt en soms cursussen geeft. We hebben haar eigenlijk alleen aan het begin een keertje gezien toen ze wou weten of we nog iets nodig hadden.
Gooitsen Eenling
Gooitsen is een Drama leraar van ROC Friesepoort in Leeuwarden. De Drama opleiding daar houd elk jaar samen met de scholen hier het ‘Gobabis drama and arts festival’. Gooitsen was hier dan tot 27 februari om wat dingen vooraf te regelen. Hier voor gaf hij ook samen met Heinrich workshops op de scholen om de leraren een aantal sociale hulpmiddelen te leren. Helaas zijn de leraren niet erg actief aanwezig bij de workshops. Ook is hij bezig met de organisatie van een cultureel centrum waar de bouw binnenkort van begint. Hij verbleef samen met Lyni in het vrijwilligershuis.
Hij is door onze school gevraagd om ons op te vangen. Ookal had hij officieel niks met ons te maken heeft hij toch veel voor ons geregeld. Hij heeft samen met Lyni Venema ons Gobabis laten zien. Ook heeft hij ons voorgesteld bij de scholen en The ministery of education zodat we daar dan meteen contact mee hebben. Verder heeft hij samen met Lyni ons een heleboel tips kunnen geven.
Lyni Venema
Lyni is een Nederlandse vrijwilliger die al jaren in Gobabis komt. Hierdoor kent ze Gooitsen ook. En ook zij was wel berijd ons te helpen met ons project, met vooral tips en contacten. Ze heeft eerst ook als vrijwilliger in Zuid-afrika gewerkt maar doet nu sinds een paar jaar werk in Gobabis.
Lyni is de oprichter van het project ‘Save the Children’ , dit is een preschool voor de armste kinderen. Elk jaar blijft zij zo’n 6 maand in Gobabis om het op gang te houden. Dit is een project wat Lyni bijna helemaal zelf heeft geregeld. Het is ook niet een project van Smallingerland of de gemeente van Gobabis zelf. De school heeft dit jaar ongeveer 36 leerlingen verdeelt over 3 klassen.
Ongeveer wekelijks gaan we mee golfen met haar, waardoor we aan het einde natuurlijk terug komen als progolfers.
Nathalia
Nathalia is de regionale hoofd van ‘The Ministery of Education’. Zij wil ook zoveel mogelijk meedoen aan ons project en was zelf ook al met het idee gekomen om de IT-medewerker van de Ministery met ons te laten meelopen zodat die na de tijd genoeg weet om weer cursussen te geven. Verder wil zij als we weg zijn een beetje overzicht houden op de pc’s die naar de scholen gaan. Mochten ze niet gebruikt worden stuurt ze die naar een andere school die er wel wat mee doet.
Heinrich Morweotsile Hambira
Heinrich is de drama leraar van Gobabis, hij werkt samen met Gooitsen in zijn project. Samen met hem en een aantal van zijn vrienden zijn we ook 2 keer in Epako uit geweest. En nog wel een paar keer wat andere dingen. Zo nu en dan komt hij ook even langs om gewoon wat te praten en een biertje te drinken. Hij is opzig wel gezellig maar als hij langskomt, praat hij soms wel wat weinig, je moet echt hem dingen vragen om een gesprek te beginnen. We moeten hem ook altijd wat drinken of eten aanbieden. Zover ik het weet heeft hij nog maar 1 keer uit zichzelf om wat drinken gevraagd.
Frederik Urke
Frederik is een Vrijwilliger uit Noorwegen, hij werkt aan een sport project waarbij ze verschillende manieren van Gymles aan de leraren willen introduceren. Helaas komen er bij zijn project ook niet veel leraren opdagen. In sport is niet een toekomst te zien in dit land dus willen ze er ook niet veel mee doen.
Frederik is vaak wat negatief over van alles, maar het wel altijd gebaseerd op een ervaring. Verder komt hij ook regelmatig even langs of nodigt ons uit om naar een bar te gaan.
Daar laat ik het voor nu bij
-Marinus
Het werk dat we doen in Gobabis.
Aangezien we hier zijn om te werken alleen dat nogal moeilijk gaat zonder de gedoneerde computers hebben we het op ons genomen om maar wat kleine projecten op ons te nemen om ons zo bezig te houden, we zijn hier immers om te werken, niet om vakantie te vieren.
Wat we veel meemaken hier zijn computers die oud en langzaam zijn, meestal staan hier zware programma’s op die ze met moeite draaien waardoor het moeilijk wordt, en dat begrijpen ze hier niet echt, meestal dan.
Verder zit alles hier vol met virussen, vooral de USB sticks zitten volgepropt met deze dingen, wormen, malware het zit er allemaal op, verder zitten er wel scanners op de computers maar worden deze nooit afgedraaid of wordt het systeem echt nauwelijks gescand.
Zo had ik vandaag een USB stick die ik in me laptop deed, na 2 seconden had ik al een virus te pakken, na een scan van dit medium kreeg ik om de 2 seconden nog een waarschuwing dat er iets op stond dat er niet zou moeten staan.
Verder zijn er ook printerproblemen die ze hier heel moeilijk oplossen, zo geven veel printers aan dat het papier dat erin zit niet overeenkomt met wat er doorgestuurd is, dan blijkt dat er bij de instellingen een standaard staat ingesteld die dus elke keer een verkeerde boodschap doorstuurt.
Of dat zit er een “cover” die niet goed is dichtgegaan.
Dit zijn veel problemen die we hier tegenkomen, wat ook wel een beetje het kennisniveau weergeeft in Gobabis, voor de ICT-ers die dit lezen, je moet denken aan een ECDL niveau, en dat is dan hoog, en daar doen ze 3 jaar over.
Voor de niet ICT-ers een basiscertificaat over Word/Excel/Powerpoint etc etc dat is hier een hoog niveau voor de lokale bevolking.
Ook zijn we bezig op dit moment om een website te maken voor het OTC hier.
Het OTC is een project van de overheid om technologie over te brengen naar de lokale bevolking wat met moeite gaat, aangezien het geld kost en veel mensen dat niet hebben.
Ze leren hier hoe ze met een computer om moeten gaan, denk aan. Wat is een muis, wat is je beeldscherm, je toetsenbord en meer van dat.
Basis microsoft WORD commando’s en dat duurt dan enkele weken.
We hebben geregeld met de eigenaar van het project dat we zijn lokaal gaan gebruiken voor onze toekomstige lessen wat betekend dat onze voorbereiding voor het project zo goed als af is, als we nou nog onze computers kunnen bereiken kunnen we (eindelijk) beginnen met het project als het gaat om kennisoverdracht. Maar dat kan zo nog een aantal weken duren is ons verteld.
Wat er nu aan de hand is is dat er een schone veilige ruimte moet worden gevonden om alles in neer te zetten, dat wordt dan ook onze werkruimte waar we de computers gaan testen en voorbereiden.
-DE- verhuizing
Na een aantal weken in Horizons gezeten te hebben. Waren we de talloze insecten wel zat en was ons idee om te gaan verhuizen naar het vrijwilligershuis om vanuit daar dan verder te gaan.
Na het huis bekeken te hebben was ons gevoel daarover wel goed, en zag het eruit dat we er met Foeke(nieuwe vrijwilliger hier) gingen samenwonen.
Toen kwam Heinrich met het idee of we misschien ook interesse hadden in het huren van het huis van zijn broer dat al een tijd leegstaat.
Zo gezegd zo gedaan en we stonden oog in oog met een vrijstaand huis ergens op de hoek van één of andere straat.
En wat blijkt, het is een klein geschenk dat huis.
Erg veel ruimte, we kunnen allemaal onze eigen slaapkamer krijgen (Wat Hielke en Marinus graag willen, ze moeten nu nog knuffelend bij elkaar in 1 kamer slapen)
Er zijn veel kamers
Het is er stil, er is een gasthuis voor mochten we gasten hebben.
Al in al, het klonk voor ons een stuk beter dan het vrijwilligershuis.
Het enige probleem is, is dat het huis leegstaat, er staat alleen een stereo in, en een koelkast, das alles. Dus moeten we het interieur zelf gaan regelen, maar aangezien er maar 1 persoon in het vrijwilligershuis zal blijven kunnen we veel van de spullen daar meenemen om het huis nog enigszins leefbaar te krijgen.
Dus, zeer binnenkort zitten we in een groot huis voor weinig geld, wij hebben er zin in.
Cheerios.
-Jelle
donderdag 12 maart 2009
Zo, dan ben je er, wat dan ?!
Het dagelijks leven
Je word wakker van de zon op de muur en trekt het raam open het is een heerlijke 27 graden in de schaduw. Je kijkt naar buiten en ziet zo ver je kijkt een blauwe vlakte met hier en daar een klein wolkje. Je maakt je bed op en gaat wat drinken afhankelijk van de dag ga je nog eens een poging wagen om je te scheren om daarna door te gaan voor een ontbijtje (rond 9.30) Voor de rest van de ochtend werk jij je logboek een beetje bij of kijkt een serie. Tot je het zat bent en zin hebt in een beetje frisse lucht en dan ga je meestal met zijn 2en (Marinus en ik) naar de winkels voor de dagelijkse boodschappen. Laatste week hadden we een megastore ontdekt in het centrum deze koopt alles enorm in dus dat betekend nog lagere prijzen! Voorbeeld: 10 kilo aardappelen €2.20. Ook zoals altijd staan er bedelende kinderen klaar met hun handjes omhoog als je de supermarkt uitloopt. Maar dat wordt de laatste tijd al veel minder aangezien ze weten dat wij niets geven. De rede hiervoor is simpel, Als zij succes op straat hebben met bedelen gaan ze niet naar school. Eenmaal terug gekomen van de boodschappen gaan we voor lunch een eitje bakken of gooien we een worstje in de pan.
Ondertussen zijn we dan bezig met het beetje werk dat we hier gekregen hebben, dat bestaat uit het af en toe repareren van een laptop of oude desktop pc. Meeste computers hier zitten onder de virussen. De eerste keer dat we hier een usb-stick kregen voor controle wouden we kijken hoeveel virussen er wel niet opstonden… Na 2 min scannen kwamen we al op 27 toen waren we het zat en hebben we het geluid maar uitgegooid en automatisch door laten scannen na een klein kwartiertje later was de usb-stick weer virus vrij. Dit is maar 1 van de vele voorbeelden hier. Dat komt vooral doordat er zo weinig mensen met een internet aansluiting zijn hier in Namibië de meeste mensen hebben dus geen of een erg verouderde virusscanner. 80% van de computer problemen zijn daarom ook virus problemen.
Na het doen van het beetje werk van de mensen die we zo nu en dan krijgen gaan we rustig door met het kijken van een film of spelen van een spelletje samen. Dit meestal tot de avond, tot Marinus of ik gaan koken, dan gaat er meestal weer een serie op. Na het eten is het een spelletje of een film.
Het is wel jammer dat we tot nu toen nauwelijks met het project bezig konden zijn… De container staat al in Walvisbaai, Namibië maar er ontbreken papieren… Er is ook een ander probleem aangezien apartheid hier ook nog kort in het geheugen ligt, dus hoe meer de gemeente Smallingerland er op aandringt hoe meer de mensen daar hebben van laten we het maar wat rustiger aan doen. Jammer want zo snijden ze zichzelf in de vingers. Zeer jammer voor ons want de container kan op die manier elk moment komen en dan kunnen we ook niet zomaar weg om het land te gaan zien.
Uitgaan in Gobabis
In de 2e week van ons verblijf werden we uitgenodigd door Heinrich om uit te gaan in Epako (krottenwijk). Persoonlijk had ik eerst wel mijn twijfels door de verhalen die ik er over hoorden maar ben toch maar meegegaan.
Het begon allemaal met een afspraak om 17.00 maar dit is Afrika dus het bakkie (pick-up) stond om acht uur voor het hotel om ons op te halen. Het was redelijk druk in het bakje er waren rond 8 mensen die meegingen allemaal vriend en familie van Heinrich. De rit erheen was ook fantastisch ze vonden 1 bepaald nummer een remix van “If i was a boy” we erg leuk dus die hebben we een keer of 4 gehoord in de korte rit naar Epako :P. Eenmaal aangekomen gingen we het bakkie uit naar een sportbar genaamd “Calling all teachers” hij heet zo omdat daar vooral leraren komen. Het is grappig want de bar stelt niet zo veel voor het is maar 40m2 met een biljarttafel in het midden en was compleet gemaakt van golfplaten en wat hout.
In de bar met ons erbij waren en ongeveer 10 tot 15 mensen. Heinrich kende de meeste mensen uit de bar en was ook goede vrienden met de bar eigenaar dus het scheelde een hoop. Aangezien ze daar in Epako niet veel blanken mensen zien waren we wel een beetje een attractie daar voor de mensen dus veel mensen kwamen langs om zich voor te stellen en ons te begroeten en natuurlijk om van ons bier te profiteren. Heirich vertelde ons als er iemand zat te zeuren of ons irriteerde dat we hun naar hem moesten sturen dan zou hij ze wel “verzoeken” te verlaten. Natuurlijk omdat je blank bent (blank = rijk) mag je genieten van veel foute aandacht. Genoeg mensen die iets van je willen en met je willen dansen. De leeftijd van de mensen die uitgaan verschild enorm met de leeftijd in Nederland de meeste mensen die uitgaan zijn hier vanaf 25 tot 35 jaar maar er zijn ook genoeg uitschieters van 40+ ook liepen er zat kleine kinderen van 6 tot 8 die waren er vooral om de flessen op te halen voor een beetje geld (0,20N$). Her raarste vond ik nog wel dat een moeder met een kind van niet meer dan 3 jaar oud in een andere bar tegenover zat naast de speaker… Maar goed. We hadden echt een super avond gehad. Marinus had de eer om met “de grootste” negerin te dansen. Hij genoot zichtbaar. Alleen jammer dat ik daar geen foto’s van heb :S. De prijzen in de bars zijn een lachertje vergeleken De Swetser of Feu voor een fles van 750ml betaal je 0,80€ (10N$). De terug reis vanaf de Bar was ook een ervaring we zaten met zijn 12 in een auto opgehokt zelf de achterklep stond open voor meer ruimte.
Muziek
De muziek die hier erg populair is, is Rap, R&B en Slow House/Urban (voorbeeld: Akon - NeYo - Mario - Chris Brown). Dit werd ook veel gedraaid in de bar. De mensen luisteren ook anders naar de muziek dan wij gewend zijn in Nederland. Wij hebben snel de neiging om naar het snelste ritme te luisteren in de muziek. Hier is dat helemaal andersom ze kiezen hier altijd de sloomste ritme en fluiten af en toe zo hard mogelijk mee.
Dansen
Het dansen gaat hier ook heel anders aangezien ze het sloomste ritme volgen is het een stuk rustiger. Ook is het dansen hier wat uitbundiger omdat je hier alle de ruimte hebt. Als je hier echt wilt bewijzen met dansen moet je als in een standje zo laag bij de grond “Droog neuken” Ze waren helemaal verbaast dat wij dat niet deden en dat we zo veel minder ruimte hadden in de clubs thuis in Nederland. Ook het bewegen van de knieën is erg belangrijk hier.
Verder zijn er nog een paar andere barretjes in het centrum: Big 5, Horizons en Ernies. Deze barretjes zijn ook uitgerust met een restaurant en de meeste hebben ook een slaapgelegenheid al deze barretjes zij sportbarren en zijn uitgerust met 1 of meerdere pooltafels en dartborden. De bar bij de Big 5 word meestal gebruikt om de Engelse league’s te volgen daar hebben we laats ook een wedstrijd gevolgd van ManU. Al deze barren zijn meer blanke mensen te vinden aangezien deze in het Centrum liggen.
O dus dat was was?
In de derde week van ons verblijf hadden we weer flink wat was om een was te laten draaien. Dus we melden het zoals elke keer aan de receptie dat we was hebben en dan moeten we het de volgende morgenochtend weer klaarzetten om schoongemaakt te worden. Dus dat deden we braaf en gingen daarna nog weer een uurtje slapen. Toen we weer wakker werden was de was al meegenomen en gingen wij voor ontbijt en bootschappen.
Toen Marinus en ik terugkwamen liep er een man naar ons toe in een redelijk bekend overhemd… Maar aangezien we de vorige dag de winkels langs gegaan waren zagen we er geen kwaad in. De man vroeg ons of we meer hadden en of we weggingen. Hij was ook slecht te verstaan dus zeiden we dat we helemaal niet weggingen en negeerde hem verder een beetje. Niet veel later kwam hij binnenlopen met de zelfde vraag maar nu wat duidelijker “Als jullie nog eens kleding weggooien kunnen jullie mij dan eerst laten komen?” En toen was het stilte…. “Dat was niet om weg te gooien dat was onze was!” Het bleek dat de man van de vuilnisdienst was en het aanzag voor vuilnis en er eerst de spullen uitgehaald heeft die hem interesseerde en de rest heeft meegegeven aan de vuilnistruck. Dat is ook leuk nieuws op de woensdag ochtend… Dus we wouden onze spullen terug en vroegen aan hem of we de spullen die hij uitgekozen had voor zich zelf terug konden krijgen en dat was geen probleem. Later gingen we naar het management van het hotel en vragen wat er gebeurt was en hoe het had kunnen gebeuren. De vrouw vertelde ons dat die man daar geen recht had om die hal te bezoeken en al helemaal niet spullen van die hal mee te nemen. Ze hadden de man eropuit gestuurd om proberen de zak terug te krijgen of ieder geval een deel van de kleding. Daarna zou de kleding gelijk gewassen worden. Gelukkig voor ons was er iets teruggevonden totaal hadden we nu iets van 1/4e van de was terug.
Sommatie wat we missen:
5 T-shirts
12 boxers
3 Broeken (klein en groot)
4 Handdoeken
4 washandjes
1 Handwas doek
14 Paar sokken ( ¾ / heel )
7 Theedoeken
1 Badlaken
Beschadicht teruggekregen:
1 Broek (knoop en Rits)
1 Overhemd (Was met de hand gewassen kleur uitgelopen)
De grootse schade was voor Marinus (140€) en daarna voor mij (102€) en daarna Jelle (85€).
We hadden een afspraak gemaakt daarover met het management. De afspraak luide dat we de vermiste spullen weer gingen kopen in Gobabis en de rekening daarvoor zou de man terugbetalen die onze kleding meegenomen had uit de hal. Opzich jammer want je krijgt de waarde van je merk kleding nooit meer terug. We zijn ook van plan een rapport op te laten stellen door de politie om via de verzekering wat meer terug te krijgen. Want je kan de man hier niet de Europese prijs laten betalen daar gaat zijn jaar salaris makkelijk aan onderdoor. Maar goed ondertussen hebben we de spullen weer bijgekocht en sturen we straks de rekening op.
Maar goed dit was mijn verhaal en ik wil hierbij nogmaals mijn vader en Fokko feliciteren met hun verjaardag. (Als je ze ziet geef ze maar een kus :P). Ik vermaak me hier prima en geniet van het mooie weer tussen een zeldzaam buitje door. Groeten een iedereen thuis!
Hielke
Epikuro, The middle of nowhere.
Zaterdag de 27e nam Heinrich ons mee naar Epikuro, zijn geboortedorp.
We gingen pas rond 10 uur s’avonds die kant op wat al wel een beetje laat was, maar ach, wat maakt het uit.
Een oom van Heinrich kwam ook mee en al drinkend gingen we op weg naar Epikuro, wat ons wel opvalt hier is dat we regelmatig een biertje pakken, gewoon, omdat het kan.
Het was een uur rijden en het regende nogal hard, vergeleken met Nederland, is de regen daar een watje, als het hier regent, dan regent het ook goed.
Na een klein half uurtje namen we een kleine pauze waarbij we achter kwamen dat het begrip recyclen niet bekend is hier, lege bierflesjes worden gewoon in de berm gesmeten in één of ander weggetje waar nooit een vuilnisauto zal komen. Zo is Afrika, zeggen ze dan.
Nadat we over een slipperig gravel weggetje zijn gereden kwamen we aan in Epikuro, wat gewoon geen straatverlichting heeft, of elke vorm van verlichting eigenlijk.
Er was op dat moment een begrafenis gaande, wat sowieso een gelegenheid is hier in Namibië.
Hier gaan ze namelijk de avond van te voren zingen, en dan zingen ze christelijke liedjes in de lokale tong, dit gaat dan door tot 7 uur s’ochtends, waarna ze naar de kerk toe gaan, daarna gaan ze naar de begraafplaats om het laatste respect te geven. Daarna word de resterende familie erbij gehaald en voorgesteld, zo van, dit is de neef van … dit is de dochter van… en ga zo maar door, een begrafenis duurt hier ongeveer, een goede 12 uur, en das dan 12 uur non stop.
Wij hebben hier helaas maar weinig van meegemaakt, want we gingen pas rond half 4 slapen, en we werden rond 7 uur wakker gemaakt door de aanwezige kinderen in het huis waar we sliepen (tante van Heinrich) dus met zeer weinig slaap zaten we s’ochtends buiten met een broer van Heinrich te praten over van alles en nog wat in Namibië, wij vertelden wat over waarom we hier zijn waarop hij vertelde hoe hard IT kennis hier nodig was, maar dat er veel te vaak gewoon geen geld voor nodig was, en dat de politiek er maar weinig om gaf om IT projecten op te zetten.
Heinrich pikte ons op en we liepen rustig door het dorp, hij vertelde ons dat de grond van de katholieke kerk is en dat het hele dorp op het gebied staat, vroeger werkte de mensen dat op de grond voor de kerk en kregen zij zo onderdak, maar tegenwoordig is het anders, de kerk is er nog wel, maar er wordt niet meer voor gewerkt.
We kwamen Heinrich zijn vrienden weer tegen die allemaal aanwezig waren, en waar we ook wel goed mee overweg kunnen, je wordt hier soms wel aangestaard omdat je wit bent, wat toch voor ons dan in ieder geval, redelijk vreemd is, je bent het niet gewend dat je hier bovenaan staat, wat zoals ik al gezegd heb, vreemd voor ons is.
Daarna liepen we terug naar de “chabin” wat een ander woord voor bar is, maar je kan het ook weer niet echt een bar noemen want accommodatie is er niet maar alcohol wel, en genoeg alcohol.
Rond 11 uur s’ochtends pakken ze hier gewoon in alle rust een 750 ml fles en drinken ze dat op, hier in Afrika hebben ze trouwens een andere drink mentaliteit dan in Nederland, in Nederland is het veelal, wat je zelf koopt, drink je zelf ook op, hetzelfde geldt voor eten, met een uitzondering hier en daar natuurlijk. In Afrika, deel je alles, en dan ook echt alles, eten, drinken en het is voor niemand een probleem, zo krijgen wij vaak alcohol aangeboden, en kunnen ze beledigd reageren als je het niet aanneemt.
Maar, terug naar Epikuro, wat meer informatie over het dorpje, voor Nederlandse begrippen is het een gat, er zullen zo rond de paar 100 mensen wonen, en ze wonen meestal in stenen huizen, opgebouwd van wanneer de kerk er nog zwaar aanwezig was, helaas was er nog maar 1 origineel huis dat recht stond, maar zelfs dat zag er minimalistisch uit.
Er was wel veel ruimte en een soort van afgrond met een uitzicht waar je u tegen zegt.
De mensen waren allemaal vriendelijk en stelden zich voor, namen die ik me nu helaas niet meer kan herinneren want sommigen zijn gewoon te moeilijk om uit te spreken of versta je niet, en dan doe je alsof je het verstaat.
De sfeer onderling lijkt soms zwaar dreigend tussen de kerels hier, maar dat is gewoon de taal, verder wordt er veel gewezen naar elkaar, maar het is gewoon vriendelijk semi uitdagend gepraat tegen elkaar, wat we back home ook wel hebben.
Na een klein rondje door het dorp gelopen te hebben zijn we weer richting “huis” gegaan, nagenietend van de uitzichten en de wind in onze nek omdat de auto niet rustig 50 gaat, maar meer 120 en er is niemand voor je, en niemand achter je.
Dat was Epikuro voor ons, we hebben niet alles gezien, en ook niet iedereen, maar genoeg voor een eerste keer.
Die middag hebben we bij Heinrich nog een “braai” gehad, wat gewoon een ander woord is voor barbecue.
Na een gezellige middag wouden we wel weer naar huis, Heinrich en zijn vrienden gingen nog uit, maar daar waren wij gewoon te vermoeid voor, en dus sloten we daar de dag voor ons af, daarbij sluit ik het voor nu af en zullen we (hopelijk) genoeg meemaken zodat we weer wat verhalen hebben voor de volgende keer, tot dan.
-Jelle
Foto's algemeen (Een paar)
(ge-update)
Je word wakker van de zon op de muur en trekt het raam open het is een heerlijke 27 graden in de schaduw. Je kijkt naar buiten en ziet zo ver je kijkt een blauwe vlakte met hier en daar een klein wolkje. Je maakt je bed op en gaat wat drinken afhankelijk van de dag ga je nog eens een poging wagen om je te scheren om daarna door te gaan voor een ontbijtje (rond 9.30) Voor de rest van de ochtend werk jij je logboek een beetje bij of kijkt een serie. Tot je het zat bent en zin hebt in een beetje frisse lucht en dan ga je meestal met zijn 2en (Marinus en ik) naar de winkels voor de dagelijkse boodschappen. Laatste week hadden we een megastore ontdekt in het centrum deze koopt alles enorm in dus dat betekend nog lagere prijzen! Voorbeeld: 10 kilo aardappelen €2.20. Ook zoals altijd staan er bedelende kinderen klaar met hun handjes omhoog als je de supermarkt uitloopt. Maar dat wordt de laatste tijd al veel minder aangezien ze weten dat wij niets geven. De rede hiervoor is simpel, Als zij succes op straat hebben met bedelen gaan ze niet naar school. Eenmaal terug gekomen van de boodschappen gaan we voor lunch een eitje bakken of gooien we een worstje in de pan.
Ondertussen zijn we dan bezig met het beetje werk dat we hier gekregen hebben, dat bestaat uit het af en toe repareren van een laptop of oude desktop pc. Meeste computers hier zitten onder de virussen. De eerste keer dat we hier een usb-stick kregen voor controle wouden we kijken hoeveel virussen er wel niet opstonden… Na 2 min scannen kwamen we al op 27 toen waren we het zat en hebben we het geluid maar uitgegooid en automatisch door laten scannen na een klein kwartiertje later was de usb-stick weer virus vrij. Dit is maar 1 van de vele voorbeelden hier. Dat komt vooral doordat er zo weinig mensen met een internet aansluiting zijn hier in Namibië de meeste mensen hebben dus geen of een erg verouderde virusscanner. 80% van de computer problemen zijn daarom ook virus problemen.
Na het doen van het beetje werk van de mensen die we zo nu en dan krijgen gaan we rustig door met het kijken van een film of spelen van een spelletje samen. Dit meestal tot de avond, tot Marinus of ik gaan koken, dan gaat er meestal weer een serie op. Na het eten is het een spelletje of een film.
Het is wel jammer dat we tot nu toen nauwelijks met het project bezig konden zijn… De container staat al in Walvisbaai, Namibië maar er ontbreken papieren… Er is ook een ander probleem aangezien apartheid hier ook nog kort in het geheugen ligt, dus hoe meer de gemeente Smallingerland er op aandringt hoe meer de mensen daar hebben van laten we het maar wat rustiger aan doen. Jammer want zo snijden ze zichzelf in de vingers. Zeer jammer voor ons want de container kan op die manier elk moment komen en dan kunnen we ook niet zomaar weg om het land te gaan zien.
Uitgaan in Gobabis
In de 2e week van ons verblijf werden we uitgenodigd door Heinrich om uit te gaan in Epako (krottenwijk). Persoonlijk had ik eerst wel mijn twijfels door de verhalen die ik er over hoorden maar ben toch maar meegegaan.
Het begon allemaal met een afspraak om 17.00 maar dit is Afrika dus het bakkie (pick-up) stond om acht uur voor het hotel om ons op te halen. Het was redelijk druk in het bakje er waren rond 8 mensen die meegingen allemaal vriend en familie van Heinrich. De rit erheen was ook fantastisch ze vonden 1 bepaald nummer een remix van “If i was a boy” we erg leuk dus die hebben we een keer of 4 gehoord in de korte rit naar Epako :P. Eenmaal aangekomen gingen we het bakkie uit naar een sportbar genaamd “Calling all teachers” hij heet zo omdat daar vooral leraren komen. Het is grappig want de bar stelt niet zo veel voor het is maar 40m2 met een biljarttafel in het midden en was compleet gemaakt van golfplaten en wat hout.
In de bar met ons erbij waren en ongeveer 10 tot 15 mensen. Heinrich kende de meeste mensen uit de bar en was ook goede vrienden met de bar eigenaar dus het scheelde een hoop. Aangezien ze daar in Epako niet veel blanken mensen zien waren we wel een beetje een attractie daar voor de mensen dus veel mensen kwamen langs om zich voor te stellen en ons te begroeten en natuurlijk om van ons bier te profiteren. Heirich vertelde ons als er iemand zat te zeuren of ons irriteerde dat we hun naar hem moesten sturen dan zou hij ze wel “verzoeken” te verlaten. Natuurlijk omdat je blank bent (blank = rijk) mag je genieten van veel foute aandacht. Genoeg mensen die iets van je willen en met je willen dansen. De leeftijd van de mensen die uitgaan verschild enorm met de leeftijd in Nederland de meeste mensen die uitgaan zijn hier vanaf 25 tot 35 jaar maar er zijn ook genoeg uitschieters van 40+ ook liepen er zat kleine kinderen van 6 tot 8 die waren er vooral om de flessen op te halen voor een beetje geld (0,20N$). Her raarste vond ik nog wel dat een moeder met een kind van niet meer dan 3 jaar oud in een andere bar tegenover zat naast de speaker… Maar goed. We hadden echt een super avond gehad. Marinus had de eer om met “de grootste” negerin te dansen. Hij genoot zichtbaar. Alleen jammer dat ik daar geen foto’s van heb :S. De prijzen in de bars zijn een lachertje vergeleken De Swetser of Feu voor een fles van 750ml betaal je 0,80€ (10N$). De terug reis vanaf de Bar was ook een ervaring we zaten met zijn 12 in een auto opgehokt zelf de achterklep stond open voor meer ruimte.
Muziek
De muziek die hier erg populair is, is Rap, R&B en Slow House/Urban (voorbeeld: Akon - NeYo - Mario - Chris Brown). Dit werd ook veel gedraaid in de bar. De mensen luisteren ook anders naar de muziek dan wij gewend zijn in Nederland. Wij hebben snel de neiging om naar het snelste ritme te luisteren in de muziek. Hier is dat helemaal andersom ze kiezen hier altijd de sloomste ritme en fluiten af en toe zo hard mogelijk mee.
Dansen
Het dansen gaat hier ook heel anders aangezien ze het sloomste ritme volgen is het een stuk rustiger. Ook is het dansen hier wat uitbundiger omdat je hier alle de ruimte hebt. Als je hier echt wilt bewijzen met dansen moet je als in een standje zo laag bij de grond “Droog neuken” Ze waren helemaal verbaast dat wij dat niet deden en dat we zo veel minder ruimte hadden in de clubs thuis in Nederland. Ook het bewegen van de knieën is erg belangrijk hier.
Verder zijn er nog een paar andere barretjes in het centrum: Big 5, Horizons en Ernies. Deze barretjes zijn ook uitgerust met een restaurant en de meeste hebben ook een slaapgelegenheid al deze barretjes zij sportbarren en zijn uitgerust met 1 of meerdere pooltafels en dartborden. De bar bij de Big 5 word meestal gebruikt om de Engelse league’s te volgen daar hebben we laats ook een wedstrijd gevolgd van ManU. Al deze barren zijn meer blanke mensen te vinden aangezien deze in het Centrum liggen.
O dus dat was was?
In de derde week van ons verblijf hadden we weer flink wat was om een was te laten draaien. Dus we melden het zoals elke keer aan de receptie dat we was hebben en dan moeten we het de volgende morgenochtend weer klaarzetten om schoongemaakt te worden. Dus dat deden we braaf en gingen daarna nog weer een uurtje slapen. Toen we weer wakker werden was de was al meegenomen en gingen wij voor ontbijt en bootschappen.
Toen Marinus en ik terugkwamen liep er een man naar ons toe in een redelijk bekend overhemd… Maar aangezien we de vorige dag de winkels langs gegaan waren zagen we er geen kwaad in. De man vroeg ons of we meer hadden en of we weggingen. Hij was ook slecht te verstaan dus zeiden we dat we helemaal niet weggingen en negeerde hem verder een beetje. Niet veel later kwam hij binnenlopen met de zelfde vraag maar nu wat duidelijker “Als jullie nog eens kleding weggooien kunnen jullie mij dan eerst laten komen?” En toen was het stilte…. “Dat was niet om weg te gooien dat was onze was!” Het bleek dat de man van de vuilnisdienst was en het aanzag voor vuilnis en er eerst de spullen uitgehaald heeft die hem interesseerde en de rest heeft meegegeven aan de vuilnistruck. Dat is ook leuk nieuws op de woensdag ochtend… Dus we wouden onze spullen terug en vroegen aan hem of we de spullen die hij uitgekozen had voor zich zelf terug konden krijgen en dat was geen probleem. Later gingen we naar het management van het hotel en vragen wat er gebeurt was en hoe het had kunnen gebeuren. De vrouw vertelde ons dat die man daar geen recht had om die hal te bezoeken en al helemaal niet spullen van die hal mee te nemen. Ze hadden de man eropuit gestuurd om proberen de zak terug te krijgen of ieder geval een deel van de kleding. Daarna zou de kleding gelijk gewassen worden. Gelukkig voor ons was er iets teruggevonden totaal hadden we nu iets van 1/4e van de was terug.
Sommatie wat we missen:
5 T-shirts
12 boxers
3 Broeken (klein en groot)
4 Handdoeken
4 washandjes
1 Handwas doek
14 Paar sokken ( ¾ / heel )
7 Theedoeken
1 Badlaken
Beschadicht teruggekregen:
1 Broek (knoop en Rits)
1 Overhemd (Was met de hand gewassen kleur uitgelopen)
De grootse schade was voor Marinus (140€) en daarna voor mij (102€) en daarna Jelle (85€).
We hadden een afspraak gemaakt daarover met het management. De afspraak luide dat we de vermiste spullen weer gingen kopen in Gobabis en de rekening daarvoor zou de man terugbetalen die onze kleding meegenomen had uit de hal. Opzich jammer want je krijgt de waarde van je merk kleding nooit meer terug. We zijn ook van plan een rapport op te laten stellen door de politie om via de verzekering wat meer terug te krijgen. Want je kan de man hier niet de Europese prijs laten betalen daar gaat zijn jaar salaris makkelijk aan onderdoor. Maar goed ondertussen hebben we de spullen weer bijgekocht en sturen we straks de rekening op.
Maar goed dit was mijn verhaal en ik wil hierbij nogmaals mijn vader en Fokko feliciteren met hun verjaardag. (Als je ze ziet geef ze maar een kus :P). Ik vermaak me hier prima en geniet van het mooie weer tussen een zeldzaam buitje door. Groeten een iedereen thuis!
Hielke
Epikuro, The middle of nowhere.
Zaterdag de 27e nam Heinrich ons mee naar Epikuro, zijn geboortedorp.
We gingen pas rond 10 uur s’avonds die kant op wat al wel een beetje laat was, maar ach, wat maakt het uit.
Een oom van Heinrich kwam ook mee en al drinkend gingen we op weg naar Epikuro, wat ons wel opvalt hier is dat we regelmatig een biertje pakken, gewoon, omdat het kan.
Het was een uur rijden en het regende nogal hard, vergeleken met Nederland, is de regen daar een watje, als het hier regent, dan regent het ook goed.
Na een klein half uurtje namen we een kleine pauze waarbij we achter kwamen dat het begrip recyclen niet bekend is hier, lege bierflesjes worden gewoon in de berm gesmeten in één of ander weggetje waar nooit een vuilnisauto zal komen. Zo is Afrika, zeggen ze dan.
Nadat we over een slipperig gravel weggetje zijn gereden kwamen we aan in Epikuro, wat gewoon geen straatverlichting heeft, of elke vorm van verlichting eigenlijk.
Er was op dat moment een begrafenis gaande, wat sowieso een gelegenheid is hier in Namibië.
Hier gaan ze namelijk de avond van te voren zingen, en dan zingen ze christelijke liedjes in de lokale tong, dit gaat dan door tot 7 uur s’ochtends, waarna ze naar de kerk toe gaan, daarna gaan ze naar de begraafplaats om het laatste respect te geven. Daarna word de resterende familie erbij gehaald en voorgesteld, zo van, dit is de neef van … dit is de dochter van… en ga zo maar door, een begrafenis duurt hier ongeveer, een goede 12 uur, en das dan 12 uur non stop.
Wij hebben hier helaas maar weinig van meegemaakt, want we gingen pas rond half 4 slapen, en we werden rond 7 uur wakker gemaakt door de aanwezige kinderen in het huis waar we sliepen (tante van Heinrich) dus met zeer weinig slaap zaten we s’ochtends buiten met een broer van Heinrich te praten over van alles en nog wat in Namibië, wij vertelden wat over waarom we hier zijn waarop hij vertelde hoe hard IT kennis hier nodig was, maar dat er veel te vaak gewoon geen geld voor nodig was, en dat de politiek er maar weinig om gaf om IT projecten op te zetten.
Heinrich pikte ons op en we liepen rustig door het dorp, hij vertelde ons dat de grond van de katholieke kerk is en dat het hele dorp op het gebied staat, vroeger werkte de mensen dat op de grond voor de kerk en kregen zij zo onderdak, maar tegenwoordig is het anders, de kerk is er nog wel, maar er wordt niet meer voor gewerkt.
We kwamen Heinrich zijn vrienden weer tegen die allemaal aanwezig waren, en waar we ook wel goed mee overweg kunnen, je wordt hier soms wel aangestaard omdat je wit bent, wat toch voor ons dan in ieder geval, redelijk vreemd is, je bent het niet gewend dat je hier bovenaan staat, wat zoals ik al gezegd heb, vreemd voor ons is.
Daarna liepen we terug naar de “chabin” wat een ander woord voor bar is, maar je kan het ook weer niet echt een bar noemen want accommodatie is er niet maar alcohol wel, en genoeg alcohol.
Rond 11 uur s’ochtends pakken ze hier gewoon in alle rust een 750 ml fles en drinken ze dat op, hier in Afrika hebben ze trouwens een andere drink mentaliteit dan in Nederland, in Nederland is het veelal, wat je zelf koopt, drink je zelf ook op, hetzelfde geldt voor eten, met een uitzondering hier en daar natuurlijk. In Afrika, deel je alles, en dan ook echt alles, eten, drinken en het is voor niemand een probleem, zo krijgen wij vaak alcohol aangeboden, en kunnen ze beledigd reageren als je het niet aanneemt.
Maar, terug naar Epikuro, wat meer informatie over het dorpje, voor Nederlandse begrippen is het een gat, er zullen zo rond de paar 100 mensen wonen, en ze wonen meestal in stenen huizen, opgebouwd van wanneer de kerk er nog zwaar aanwezig was, helaas was er nog maar 1 origineel huis dat recht stond, maar zelfs dat zag er minimalistisch uit.
Er was wel veel ruimte en een soort van afgrond met een uitzicht waar je u tegen zegt.
De mensen waren allemaal vriendelijk en stelden zich voor, namen die ik me nu helaas niet meer kan herinneren want sommigen zijn gewoon te moeilijk om uit te spreken of versta je niet, en dan doe je alsof je het verstaat.
De sfeer onderling lijkt soms zwaar dreigend tussen de kerels hier, maar dat is gewoon de taal, verder wordt er veel gewezen naar elkaar, maar het is gewoon vriendelijk semi uitdagend gepraat tegen elkaar, wat we back home ook wel hebben.
Na een klein rondje door het dorp gelopen te hebben zijn we weer richting “huis” gegaan, nagenietend van de uitzichten en de wind in onze nek omdat de auto niet rustig 50 gaat, maar meer 120 en er is niemand voor je, en niemand achter je.
Dat was Epikuro voor ons, we hebben niet alles gezien, en ook niet iedereen, maar genoeg voor een eerste keer.
Die middag hebben we bij Heinrich nog een “braai” gehad, wat gewoon een ander woord is voor barbecue.
Na een gezellige middag wouden we wel weer naar huis, Heinrich en zijn vrienden gingen nog uit, maar daar waren wij gewoon te vermoeid voor, en dus sloten we daar de dag voor ons af, daarbij sluit ik het voor nu af en zullen we (hopelijk) genoeg meemaken zodat we weer wat verhalen hebben voor de volgende keer, tot dan.
-Jelle
Foto's algemeen (Een paar)
(ge-update)
zondag 22 februari 2009
De lang verwachte update
Zo, daar zit je dan in de auto onderweg naar Afrika, vreemd gevoel dat wel, aan de ene kant weet je dat je dingen gaat missen, maar aan de andere kant weet je ook dat je het graag wil doen.
De rit naar het vliegveld in Dusseldorff ging rustig.
Eenmaal aangekomen op het vliegveld, dat best groot was, gingen we eerst inchecken en zorgen dat we naast elkaar zaten in het vliegtuig.
We waren er veel te vroeg, dus er moest wat tijd worden gedood.
Er waren genoeg cafés en dergelijke dus gingen we even zitten en rustig wat uurtjes maken als het ware.
Toen het eenmaal de tijd was om de ticket te laten controleren en dus afscheid te nemen van iedereen werden de laatste foto’s gemaakt, knuffels gegeven en werd nog even gezegd om vooral veel plezier te hebben.
De douane deed niet echt moeilijk, Hielke en Marinus moesten wel bijna halfnaakt omdat er iets bliepte en mijn zaklamp werd nog een keer door de scanner gehaald en toen waren we vrij om te gaan en staan waar we willen.
Na weer een wachtpauze van ongeveer een uur volgens mij gingen we richting het vliegtuig om in een uur naar München te vliegen, vanuit München gingen we dan direct door naar Windhoek (hoofdstad van Namibië)
De vlucht verliep rustig en zonder problemen, we zaten rustig naast elkaar te genieten (kuch) van de muziek in het vliegtuig.
Eenmaal in München aangekomen was het al donker en hadden we honger, dus besloten we om nog wat van de euro’s die we hadden meegenomen op te maken, er was ook een vlucht naar Azië ofzo want de hal was echt vol met Aziaten.
Na weer een wachtperiode van enkele uren werd eindelijk omgeroepen dat de vlucht naar windhoek kon inchecken en “boarden” en het eerste dat me opviel was dat meer dan de helft over de 50 was, en allemaal Duitser, dus volgens mij waren wij 3en de enige niet duitsers op de vlucht naar Namibië.
En dat begint de hel van een vlucht, 10 uur lang zit je in een stoeltje met nauwelijks beweegruimte.
Ik zat naast Marinus en Hielke zat dan aan het gangpad in de middelste rij.
Jammer genoeg hadden Marinus en ik een stel asociale Duisters voor ons, die langzaam maar zeker zonder te vragen hun stoel steeds meer naar achteren deden waardoor mijn knieën zich niet tot nauwelijks konden bewegen, veel slaap zat er dus jammer genoeg niet in.
En dan land je, en het eerste dat je ziet is een enorme vlakte met woestijnstruiken en palmbomen.
Bij de stempel op het paspoort werden niet echt vragen gesteld en dan ben je binnen, je zit in Namibië.
(PALMBOMEN W00000000000000000)
Onze rit kwam iets te laat, maar dat was geen probleem want dat gaf ons de kans alvast iets te zien van het land.
Toen de rit eenmaal kwam, kwam er ook een hartelijke man met de naam Christiaan die ons verwelkomde en zich alvast verontschuldigde dat hij te laat kwam.
We moesten eerst even een korte stop in de hoofdstad maken, en aangezien we nog niet helemaal weer 100 % waren van het lange zitten vonden we alles wel goed op dat moment.
Dan begint de tocht door Namibië en het is iets ongeloofelijks, na elke heuvel heb je wel weer een enorm mooi uitzicht, en er zijn een paar geweldige foto’s gemaakt waarvan we hopelijk een paar kunnen uploaden.
(Hier het mooiste plaatje dat ik tot dusver heb kunnen schieten, enjoy!)
Na windhoek begon de toch naar Gobabis (spreek uit : chobaabies) en dit was een rit van 3 uur, Hielke en Marinus vielen al snel in slaap waardoor ik als enige nog probeerde een gesprek te hebben met Christiaan, wat niet echt wou volgens mij.
Zo rijd je dan Gobabis binnen, zonovergoten en warm (denk maar aan rond de 30 graad) na weer een paar korte stops, we wisten namelijk niet waar we precies heen moesten, stonden we voor ons appartementje, en hier stop ik en laat ik het woord aan een ander, jullie zullen vast nog wel meer van ons horen !
-Jelle
Na de lange heenreis, eenmaal aangekomen bij het hotel genaamd Horizons, deze ligt aan de rand en in het centrum van Gobabis, waren we erg benieuwd naar waar we ieder geval de komende maand zouden verblijven. Na het ontvangen van de 2 paar sleutels werden we door de receptioniste naar onze appartementje gebracht.
Ons appartementje (nummer 8) ligt in het midden van het hotel maar is wel helemaal afsluitbaar van de rest van het hotel er is een metaal hek die iedereen van binnen het hotel verhindert om bij ons de gang op te lopen en op de zelfde gang is ook een deur die naar de parkeerplaats van het hotel leid.
Dus toen kwam het grote moment en werden we in ons enkel vloer appartementje gelaten. Via de deur kwamen we in een kamer van 5 bij 5 die dienst doet als woonkamer. Het grote verschil met een kamer in Nederland was de hoogte van het plafon (ongeveer 3.5 meter). De woonkamer was uitgerust met een tafel met daarop een klein tv’tje en drie stoelen. De “keuken” bevind zich ook in deze kamer en bestaat uit een wastafel koelkast en magnetron een keukenkast en 2 voorraad planken. Aangrenzend met de woonkamer bevinden zich aan weerszijden 2 slaapkamers met elk een eigen toilet en de grootste 2 persoonsslaapkamer een badkamer. In elke slaapkamer staat een grote kast voor kleding. Als kleurenschema is er gekozen voor de tijdloze klassieker vanille geel met biggetjes roze. Maar genoeg geluld als de lokale makelaar.
De eerste hindernis van het appartementje was beslissen wie op de 1 persoonskamer mocht maar dat was al snel opgelost toen Marinus en ik te horen hebben gekregen dat Jelle nog al eens kon snurken. De tweede hindernis waren de stopcontacten in het huis want we blijven ICT-ers… Maar naar wat rondvragen en het slachten van enkele voedingskabels later was het probleem opgelost en kon er ombeurt een flaptop aan de lader en konden de camera’s opgeladen worden. Het derde probleem was de afwezigheid van een fornuis dus hebben we helaas nootgedwongen het eerste paar dagen uit eten moeten gaan… ;)
De eerste nacht
Omdat we nog niet helemaal zeker waren dat we in dit hotel gingen verblijven omdat we het gesprek met Gooitsen Eenling en Lyni Venema nog niet hadden gehad. mr. Gooitsen Eenling (NL) is een Drama student bij de ROC Friesepoort te Leeuwarden hij is hier om met behulp van drama, leraren en studenten meer te leren om te gaan met de dagelijkse problemen en zo ook de kwaliteit van het lesgeven te verbeteren dit doet hij doormiddel van het Jaarlijks door hem opgezette Gobabis Drama and Arts festival (samen met een groep 4e jaars drama studenten) en het geven van cursussen aan leeraren en leerlingen met de lokale drama docent mr. Heinrich (NA). mv. Lyni Venema (NL) is een zo goed als lokale inwoonster die de afgelopen jaren haar hart ziel en tijd steekt in het welzijn van de straatkinderen van Gobabis en het van de straat halen van de straatkinderen en ze in de schoolbanken neerzetten. Meer hierover op een later tijdstip.
Maar goed, omdat we het nog niet zeker wisten hoe lang ons verblijf zou zijn in dit appartement hadden we nog niet alles uitgepakt en waren we bezig met wat lichte schoonmaak werkzaamheden om de wc’s en badkamer weer te gaan gebruiken. Na zoen lange heenreis en zoveel nieuwe indrukken kregen we wel honger en waren we naar het restaurant van het hotel gegaan en hebben we daar heerlijk mogen genieten van enorm diner met een prijskaartje waar geen enkel restaurant in Nederland tegen opkan (totaal iets van 4,2kg vlees en nog 2kg groente en een paar biertjes voor een prijs van N$275,- inclusief fooi (€21,15)). Tja dat is Afrika voor je en dit was nog eens het duurste restaurant in heel Gobabis. Toen we terug kwamen kregen we een les je over de Namibiaanse fauna die we niet snel zouden vergeten. Neem elk insect daar in Nederland en ze hebben hier een grotere. Na het opruimen van 2 spinnen bijna zo groot als mijn handpalm kwamen zagen we iets anders groots over de grond kruipen… Ja helaas en kakkerlak zo groot als mijn pink (alleen lichaam) liep lekker te grazen in de 2 persoonsslaapkamer dus die ook maar uit de weg geruimd. Maar helaas had hij nog genoeg vriendjes meegenomen die onze badkamer een heerlijk plekje vonden. Maar dus stuk of 8 van die beestjes later vonden we (helaas) het nest… Blijkbaar was een vorige huurder het woord prullenbak niet bekkend en gooide al zijn afval via een klepje onder het bad en een afvoer die niet aangesloten was de troep onder het bad looste. De ruimte onder het bad lag dus vol met peuken en wat dan ook maar aan afval en niet te vergeten nog meer knapperige vriendjes. Maar goed, verdere details blijven jullie bespaart. Na wat opruimen en ophangen van de klamboes bij elke deur om de beestjes tenminste in de kamer te houden waar ze zaten waren we het we zat en na het kijken van een paar afleveringen van een serie zijn we naar bed gegaan.
De 2e dag
Aangezien we nog niet veel te doen hadden waren we maar rond gaan lopen om Gobabis beter te leren kennen wat een warmte je komt net uit een landje waar het hartje winter is naar een vrolijk zonnig 32 graden zonnetje. We hebben rondgelopen in het centrum en daar omheen veel winkeltjes en veel van die winkels hebben een dubbele functie meeste zijn een combo tussen het gene wat op de gevel staat, Dixons en een Xenos. Verder nog die dag bezig geweest met schoonmaken en het aanpassen van de kamers (Er was gelukkig nog een “Supermarkt” open genaamd het “Die Plaaskombuis” en Gingen we weer uit eten naar een ander restaurant.
De rest van de Week
Maandag was de eerste dag van het begin van het project. Nadat Marinus en ik terugkwamen van het winkelen en het bekijken van de andere winkels in de omgeving om ons een beetje te oriënteren werden we door Jelle geïnformeerd dat we een afspraak hadden op het Municipality met mfr. Efraim Munee Dawids (secretaris, Chief Executive Officer) . Het grappige is dat een afspraak nooit gepland voor op een tijdstip (bijv: 14.25) maar tussen 1 en 2 of op een tijd als 3 uur maar dan mag je rekenen dat hij of zij gerust een uur of anderhalf later komen. Dat is wel een beetje wennen maar nu moet ik toegeven dat ik mij ook niet echt altijd op tijd op locatie ben… Maar goed, mr. Dawids is een grappige en aardig man die het beste voor heeft met ons en het project. Dankzij het gesprek hebben we veel info gekregen en een erg ruwe planning opgezet voor de komende week. In de avond hadden we het gesprek met Gooitsen Eenling. Hij vertelde ons een hoop over Gobabis en daar zijn we hem erg dankbaar voor.
Verder hebben we ondertussen het appartement aangepast aan onze wensen we hebben door een middel van een bed en 2 matrassen nu een bank en dankzij de hulp van mv. Tinana Matjita hebben we nu een 2 pits kookstel en een kit gekregen om het bad in de badkamer in een douche te veranderen verder hebben we van het hotel een extra tafel gekregen om op te koken en van Gooitsen een paar pannen van het vrijwilligershuis.
Omgeving, Weer, & Zeau
Gobabis is een prachtige omgeving (Hopelijk sturen we jullie zo snel mogelijk foto’s door). Wij zijn aangekomen in het regen seizoen niet veel mensen krijgen Gobabis zo te zien normaal is het een omgeving die veel weg heeft van een steppe maar door de vele regenbuien is het in een groot grasland veranderd. We zijn erg blij dat het regen seizoen nu al begonnen is anders had het overdag nog gemakkelijk 37C kunnen zijn met volle zon. En als het regent dan regent en onweert het ook flink (Afrikaans: “Water brul”). Er valt gedurende een fikse bui gemakkelijk 33mm in een uur of 2 en dat geeft erg mooie aangezichten. Wat wij in Nederland met de zon hebben zij hier met de regen. Om je verder een kleine indruk te geven van de prijzen hier in de omgeving een net overhemd, T-shirt of polo kost je meestal wel een hele euro, een “dure” spijkerbroek kost je 9 euro en een brood 40 euro cent enz. enz. Maar dit is wel Afrika en dat heeft ook een schaduwzijde; de grote armoede. Elke keer als je boodschappen doet of langs een winkel loopt staan er altijd wel magere jongetjes en meisjes die maar al te graag wat van je willen hebben, een stukje brood, 10N$ en ze zijn bereid je een lang stukje te volgen om proberen wat te krijgen en dat geeft me ook wel een beetje een dubbel gevoel en ik weet wel zeker de rest ook wel. Maar we geven ze niets. Bedelen hoort niet te lonen en die kereltjes hebben ook hier kansen om in de schoolbanken te zitten.
Maar goed, ik wens iedereen thuis het beste en ik geef het toetsenbord door aan Marinus.
-Hielke
De Tour door Gobabis
Natuurlijk zijn wij hier niet alleen gekomen om plezier te hebben, we zijn hier gekomen voor het project. Er zijn hier veel personen die zo veel mogelijk willen helpen om het project goed te laten lopen. Hierbij kunnen we vooral Gooitsen, Lyni en Heinrich dankbaar zijn die ons op de eerste vrijdag een tour hebben gegeven om Gobabis echt te zien, omdat we eigenlijk alleen nog maar in het centrum zijn geweest. En om ons voor te stellen bij de scholen en de projecten.
De tour werd in een ‘bakkie’ gedaan, wat een veel gebruikte vervoersmiddel is. Het is eigenlijk gewoon een Pickup met een soort frame in de laadbak zodat je daar kon staan/zitten. Dit was ook wel een leuke ervaring voor ons om in een open rijdende auto te staan, maargoed.
Aangezien we eerst een matras naar een huis in de Krottenwijk/arme buurt(Epako) moesten brengen. Het huis waar we aankwamen was één die door een Project van Smallingerland was gemaakt en het zeer simpel huis met huiskamer, slaapkamer en wc/douche. Daarna zijn we ook nog door het ergste stuk gereden, wat opzig wel een shock is aangezien de ergste een huisje hebben van 2 bij 2 hebben gemaakt van takken en vuilniszakken. Verder hingen ook overal kleren die nat waren geworden in de regen van de nacht ervoor. Ook werd ons verteld dat er elke 200 meter een bar was, waar toen ook al goed gebruik van gemaakt werd. Ook al was het nog maar 11 uur, maar drankgebruik is een probleem daar.
De scholen/projecten
Ter info:
Lestijden: meestal 7:25 tot 13:00. S’middags is het te warm en heb je geen energie.
Pre-school: 4-6 jaar
Primary School: 6-12 jaar
Secundary school : 12-16 jaar
High-school : 16+ jaar
We hoorden dat bij bijna elke school dat in realiteit die leeftijden soms 2-3 jaar ouder zijn.
De eerste school waar we langs kwamen was ‘Rakutuka Primary School’. Dit is ook meteen de armste school waar alle kinderen uit Epako komen. Voor het schoolgeld hoeven ze ook maar N$150(€ 11,90) per jaar aan schoolgeld hoeven te betalen. Maar toch kan maar 7% van de leerlingen dat bedrag ook echt betalen. Met hun 520 leerlingen zouden ze dus per jaar N$5460(€ 433,33) aan lesgeld binnen krijgen. Bijna al het materiaal van de school kwam ook van donaties. Dit was ook meteen de eerste school die ons voor een 2e gesprek opbelde. Dinsdag zijn we er weer langs geweest om te kijken of het bouwen van een netwerk mogelijk was voor hen was. Hierbij was het geld vooral een probleem.
De volgende school was ‘Save the Children Pre-School’ wat het project van Lyni was. Hier krijgen de kinderen les krijgen in de dingen die normaal ouders doen, maar dat is hier helaas vaak niet het geval. Ook krijgen ze een maaltijd die gemaakt is uit restjes die Lyni krijgt van de supermarkten in het dorp. Het gebouw bestaat uit 2 klaslokalen voor elk 12 leerlingen en een ‘grote’ zaal.
Tegenover ‘Save the Children’ zit ‘Freedom Square Pre-School’. Deze school wordt gerund door rasta’s en heeft 60-100 leerlingen. Binnen stond eigenlijks nauwelijks meubilair en de kinderen speelden ook allemaal op de grond of buiten. Aangezien we zelf niet veel met de Pre-schools te maken hebben bleven we hier niet lang.
Hierna gingen we naar een project midden in Epako genaamd ‘Light for the Children’ dit had hetzelfde doel als ‘Save the Children’. Hier hadden ze ook nog 2 kassen waar ze groenten verbouwden. Toen Hielke binnen een foto wou maken van de kinderen, kwamen ze allemaal meteen voor hem staan omdat ze er allemaal op wilden.
Toen kwamen we bij ‘Epako Junior Secundary School’ bijna het hele terrein van de school was ondergelopen met water van de regen. We werden hier geholpen door de IT-leraar die er was. Ze hebben al een lokaal met computers, maar die werden niet gebruikt omdat de school er niet de tijd voor inplande. Wij vroegen ons dus meteen af of we hun dan wel iets aan computers moeten geven als ze het dan toch laten liggen. Maar dat moesten we later in overleg maar regelen. Toen we weg gingen, was het pauze en we zagen allemaal verkopers die door het hek heen ijs/eten/snoep verkochten aan de leerlingen.
De volgende was ‘Gobabis Primary School’. Dit was een redelijk drukke school met 1081 leerlingen, die dan 10 lokalen moesten delen. Hiervoor hadden ze dan middag en ochtend lessen. Op deze school hadden ze ook al een paar computers liggen van een vorig project maar aangezien ze geen plaats over hebben lagen die opgeslagen. Hierbij moesten wij dus ook goed kijken of wij ze wel konden helpen als ze zelf al de ruimte er niet voor hebben.
Toen gingen we naar ‘Nossobville Primary School’. De Schoolhoofd was meteen zeer enthousiast en liet ons hun computerlokaal zien. Hier hadden ze ongeveer 20 computers met allemaal verschilende operating systems zoals: dos, win95, win98 en Linux. De leerlingen die toen les hadden zatten met 2 of 3 achter 1 pc aangezien ze wel te weinig hadden. Het probleem hier is vooral dat het schoolhoofd de problemen moest oplossen maar dat hij eigenlijk alleen een beetje met Windows weet om te gaan. Ook omdat hier allemaal verschillende pc’s stonden met verschillende programma’s is het lesgeven vaak lastig. Wij hadden wel een goede indruk van hun gekregen aangezien de schoolhoofd zelf ook wel wou bijleren en ze de materiaal die ze hadden al volop gebruikten.
Hierna gingen we naar ‘Ben van der Walt Secundary School’. Dit is een redelijk luxe school die 2 of 3 keer zo groot was als sommige andere scholen met evenveel leerlingen. Ze hadden hier ook al een computerlokaal. Maar ook hier moesten de leerlingen de computers met 2 of 3 delen. De schoolhoofd was ook al een beetje van plan om uit te breiden zodra ze het geld er voor hadden.
Ook hier kregen we redelijk goed gevoel bij. Hun grootste probleem was ook kennis hier, het materiaal was wel al deels aanwezig.
De laatste school waar we die dag bij langs zijn geweest is ‘Wenne Du Plessis High-School’.
Hier hadden ze een mooi computer lokaal die gedoneerd was door ‘Bank of Namibia’ ze hadden dan een server met daaraan 26 terminals. Toch ook hier moeten de leerlingen met 2-3 man 1 computer delen. Maar de leraar was ook zeer enthousiast en had ook meteen al vragen. Hij vertelde dat hij zelf eigenlijk niks van de server wist en naar Windhoek moest bellen om hulp te krijgen, wat dan 2 weken kan duren voordat iemand komt. Toen we hem een andere dag zijn tegengekomen kwam hij meteen naar ons toe om een afspraak te maken om les van ons te krijgen.
Later hebben we nog een verzoek van Lyni gekregen om de school ‘≠Khoandawes Primary School’ op te bellen omdat ze ook kennis wouden maken en ze ook geholpen moesten worden met wat kleine problemen. Deze school is nog maar 1 jaar oud en ze zijn nog steeds bezig met uitbreiden. Hun doel was om uiteindelijk een primary en secundary school te worden. Aangezien ze nog zo nieuw zijn hadden ze nog niet veel spullen. De 2 aanwezige computers hadden ze ook zelf van huis meegenomen. Ook hadden ze 1 gebouw met 4 klassen die nog niet gebruikt kon worden omdat ze geen meubels hadden. Als wij hun een aantal computers konden schenken waren ze berijd 1 van die lokalen ervoor in te richten en ook een aantal leraren toe zoeken die meer wouden leren.
Ook zijn we bij de Minisery of Education geweest waar we een gesprek met de hoofd van deze regio (Omaheke) hadden. Zij was zeer enthousiast en wou ons ook helpen om onze tijd zo goed mogelijk te gebruiken en ook om de scholen te prikkelen om iets te doen. Ook zou zij naar de scholen gaan die wel al materiaal hebben maar het niet gebruiken. Dit allemaal was natuurlijk goed nieuws voor ons omdat hulp natuurlijk zo veel nodig is om meer succes te krijgen. Ze had ook nog voorgesteld dat de IT-er van hun altijd met ons zou meelopen, zodat hij dan net wat meer weet en dan als we weg zijn, hij cursussen kan geven.
Aan het einde konden we vooral tot conclusie komen dat er bijna geen IT kennis is in de scholen. De paar IT-leraren die we hadden gezien hadden alleen op ECDL niveau kennis. En bijna iedereen hier wil ook wel meer leren van de computer, maar helaas kunnen we ze niet allemaal helpen.
-Marinus
Foto's algemeen (Een paar)
Foto's vertrek
De rit naar het vliegveld in Dusseldorff ging rustig.
Eenmaal aangekomen op het vliegveld, dat best groot was, gingen we eerst inchecken en zorgen dat we naast elkaar zaten in het vliegtuig.
We waren er veel te vroeg, dus er moest wat tijd worden gedood.
Er waren genoeg cafés en dergelijke dus gingen we even zitten en rustig wat uurtjes maken als het ware.
Toen het eenmaal de tijd was om de ticket te laten controleren en dus afscheid te nemen van iedereen werden de laatste foto’s gemaakt, knuffels gegeven en werd nog even gezegd om vooral veel plezier te hebben.
De douane deed niet echt moeilijk, Hielke en Marinus moesten wel bijna halfnaakt omdat er iets bliepte en mijn zaklamp werd nog een keer door de scanner gehaald en toen waren we vrij om te gaan en staan waar we willen.
Na weer een wachtpauze van ongeveer een uur volgens mij gingen we richting het vliegtuig om in een uur naar München te vliegen, vanuit München gingen we dan direct door naar Windhoek (hoofdstad van Namibië)
De vlucht verliep rustig en zonder problemen, we zaten rustig naast elkaar te genieten (kuch) van de muziek in het vliegtuig.
Eenmaal in München aangekomen was het al donker en hadden we honger, dus besloten we om nog wat van de euro’s die we hadden meegenomen op te maken, er was ook een vlucht naar Azië ofzo want de hal was echt vol met Aziaten.
Na weer een wachtperiode van enkele uren werd eindelijk omgeroepen dat de vlucht naar windhoek kon inchecken en “boarden” en het eerste dat me opviel was dat meer dan de helft over de 50 was, en allemaal Duitser, dus volgens mij waren wij 3en de enige niet duitsers op de vlucht naar Namibië.
En dat begint de hel van een vlucht, 10 uur lang zit je in een stoeltje met nauwelijks beweegruimte.
Ik zat naast Marinus en Hielke zat dan aan het gangpad in de middelste rij.
Jammer genoeg hadden Marinus en ik een stel asociale Duisters voor ons, die langzaam maar zeker zonder te vragen hun stoel steeds meer naar achteren deden waardoor mijn knieën zich niet tot nauwelijks konden bewegen, veel slaap zat er dus jammer genoeg niet in.
En dan land je, en het eerste dat je ziet is een enorme vlakte met woestijnstruiken en palmbomen.
Bij de stempel op het paspoort werden niet echt vragen gesteld en dan ben je binnen, je zit in Namibië.
(PALMBOMEN W00000000000000000)
Onze rit kwam iets te laat, maar dat was geen probleem want dat gaf ons de kans alvast iets te zien van het land.
Toen de rit eenmaal kwam, kwam er ook een hartelijke man met de naam Christiaan die ons verwelkomde en zich alvast verontschuldigde dat hij te laat kwam.
We moesten eerst even een korte stop in de hoofdstad maken, en aangezien we nog niet helemaal weer 100 % waren van het lange zitten vonden we alles wel goed op dat moment.
Dan begint de tocht door Namibië en het is iets ongeloofelijks, na elke heuvel heb je wel weer een enorm mooi uitzicht, en er zijn een paar geweldige foto’s gemaakt waarvan we hopelijk een paar kunnen uploaden.
(Hier het mooiste plaatje dat ik tot dusver heb kunnen schieten, enjoy!)
Na windhoek begon de toch naar Gobabis (spreek uit : chobaabies) en dit was een rit van 3 uur, Hielke en Marinus vielen al snel in slaap waardoor ik als enige nog probeerde een gesprek te hebben met Christiaan, wat niet echt wou volgens mij.
Zo rijd je dan Gobabis binnen, zonovergoten en warm (denk maar aan rond de 30 graad) na weer een paar korte stops, we wisten namelijk niet waar we precies heen moesten, stonden we voor ons appartementje, en hier stop ik en laat ik het woord aan een ander, jullie zullen vast nog wel meer van ons horen !
-Jelle
Na de lange heenreis, eenmaal aangekomen bij het hotel genaamd Horizons, deze ligt aan de rand en in het centrum van Gobabis, waren we erg benieuwd naar waar we ieder geval de komende maand zouden verblijven. Na het ontvangen van de 2 paar sleutels werden we door de receptioniste naar onze appartementje gebracht.
Ons appartementje (nummer 8) ligt in het midden van het hotel maar is wel helemaal afsluitbaar van de rest van het hotel er is een metaal hek die iedereen van binnen het hotel verhindert om bij ons de gang op te lopen en op de zelfde gang is ook een deur die naar de parkeerplaats van het hotel leid.
Dus toen kwam het grote moment en werden we in ons enkel vloer appartementje gelaten. Via de deur kwamen we in een kamer van 5 bij 5 die dienst doet als woonkamer. Het grote verschil met een kamer in Nederland was de hoogte van het plafon (ongeveer 3.5 meter). De woonkamer was uitgerust met een tafel met daarop een klein tv’tje en drie stoelen. De “keuken” bevind zich ook in deze kamer en bestaat uit een wastafel koelkast en magnetron een keukenkast en 2 voorraad planken. Aangrenzend met de woonkamer bevinden zich aan weerszijden 2 slaapkamers met elk een eigen toilet en de grootste 2 persoonsslaapkamer een badkamer. In elke slaapkamer staat een grote kast voor kleding. Als kleurenschema is er gekozen voor de tijdloze klassieker vanille geel met biggetjes roze. Maar genoeg geluld als de lokale makelaar.
De eerste hindernis van het appartementje was beslissen wie op de 1 persoonskamer mocht maar dat was al snel opgelost toen Marinus en ik te horen hebben gekregen dat Jelle nog al eens kon snurken. De tweede hindernis waren de stopcontacten in het huis want we blijven ICT-ers… Maar naar wat rondvragen en het slachten van enkele voedingskabels later was het probleem opgelost en kon er ombeurt een flaptop aan de lader en konden de camera’s opgeladen worden. Het derde probleem was de afwezigheid van een fornuis dus hebben we helaas nootgedwongen het eerste paar dagen uit eten moeten gaan… ;)
De eerste nacht
Omdat we nog niet helemaal zeker waren dat we in dit hotel gingen verblijven omdat we het gesprek met Gooitsen Eenling en Lyni Venema nog niet hadden gehad. mr. Gooitsen Eenling (NL) is een Drama student bij de ROC Friesepoort te Leeuwarden hij is hier om met behulp van drama, leraren en studenten meer te leren om te gaan met de dagelijkse problemen en zo ook de kwaliteit van het lesgeven te verbeteren dit doet hij doormiddel van het Jaarlijks door hem opgezette Gobabis Drama and Arts festival (samen met een groep 4e jaars drama studenten) en het geven van cursussen aan leeraren en leerlingen met de lokale drama docent mr. Heinrich (NA). mv. Lyni Venema (NL) is een zo goed als lokale inwoonster die de afgelopen jaren haar hart ziel en tijd steekt in het welzijn van de straatkinderen van Gobabis en het van de straat halen van de straatkinderen en ze in de schoolbanken neerzetten. Meer hierover op een later tijdstip.
Maar goed, omdat we het nog niet zeker wisten hoe lang ons verblijf zou zijn in dit appartement hadden we nog niet alles uitgepakt en waren we bezig met wat lichte schoonmaak werkzaamheden om de wc’s en badkamer weer te gaan gebruiken. Na zoen lange heenreis en zoveel nieuwe indrukken kregen we wel honger en waren we naar het restaurant van het hotel gegaan en hebben we daar heerlijk mogen genieten van enorm diner met een prijskaartje waar geen enkel restaurant in Nederland tegen opkan (totaal iets van 4,2kg vlees en nog 2kg groente en een paar biertjes voor een prijs van N$275,- inclusief fooi (€21,15)). Tja dat is Afrika voor je en dit was nog eens het duurste restaurant in heel Gobabis. Toen we terug kwamen kregen we een les je over de Namibiaanse fauna die we niet snel zouden vergeten. Neem elk insect daar in Nederland en ze hebben hier een grotere. Na het opruimen van 2 spinnen bijna zo groot als mijn handpalm kwamen zagen we iets anders groots over de grond kruipen… Ja helaas en kakkerlak zo groot als mijn pink (alleen lichaam) liep lekker te grazen in de 2 persoonsslaapkamer dus die ook maar uit de weg geruimd. Maar helaas had hij nog genoeg vriendjes meegenomen die onze badkamer een heerlijk plekje vonden. Maar dus stuk of 8 van die beestjes later vonden we (helaas) het nest… Blijkbaar was een vorige huurder het woord prullenbak niet bekkend en gooide al zijn afval via een klepje onder het bad en een afvoer die niet aangesloten was de troep onder het bad looste. De ruimte onder het bad lag dus vol met peuken en wat dan ook maar aan afval en niet te vergeten nog meer knapperige vriendjes. Maar goed, verdere details blijven jullie bespaart. Na wat opruimen en ophangen van de klamboes bij elke deur om de beestjes tenminste in de kamer te houden waar ze zaten waren we het we zat en na het kijken van een paar afleveringen van een serie zijn we naar bed gegaan.
De 2e dag
Aangezien we nog niet veel te doen hadden waren we maar rond gaan lopen om Gobabis beter te leren kennen wat een warmte je komt net uit een landje waar het hartje winter is naar een vrolijk zonnig 32 graden zonnetje. We hebben rondgelopen in het centrum en daar omheen veel winkeltjes en veel van die winkels hebben een dubbele functie meeste zijn een combo tussen het gene wat op de gevel staat, Dixons en een Xenos. Verder nog die dag bezig geweest met schoonmaken en het aanpassen van de kamers (Er was gelukkig nog een “Supermarkt” open genaamd het “Die Plaaskombuis” en Gingen we weer uit eten naar een ander restaurant.
De rest van de Week
Maandag was de eerste dag van het begin van het project. Nadat Marinus en ik terugkwamen van het winkelen en het bekijken van de andere winkels in de omgeving om ons een beetje te oriënteren werden we door Jelle geïnformeerd dat we een afspraak hadden op het Municipality met mfr. Efraim Munee Dawids (secretaris, Chief Executive Officer) . Het grappige is dat een afspraak nooit gepland voor op een tijdstip (bijv: 14.25) maar tussen 1 en 2 of op een tijd als 3 uur maar dan mag je rekenen dat hij of zij gerust een uur of anderhalf later komen. Dat is wel een beetje wennen maar nu moet ik toegeven dat ik mij ook niet echt altijd op tijd op locatie ben… Maar goed, mr. Dawids is een grappige en aardig man die het beste voor heeft met ons en het project. Dankzij het gesprek hebben we veel info gekregen en een erg ruwe planning opgezet voor de komende week. In de avond hadden we het gesprek met Gooitsen Eenling. Hij vertelde ons een hoop over Gobabis en daar zijn we hem erg dankbaar voor.
Verder hebben we ondertussen het appartement aangepast aan onze wensen we hebben door een middel van een bed en 2 matrassen nu een bank en dankzij de hulp van mv. Tinana Matjita hebben we nu een 2 pits kookstel en een kit gekregen om het bad in de badkamer in een douche te veranderen verder hebben we van het hotel een extra tafel gekregen om op te koken en van Gooitsen een paar pannen van het vrijwilligershuis.
Omgeving, Weer, & Zeau
Gobabis is een prachtige omgeving (Hopelijk sturen we jullie zo snel mogelijk foto’s door). Wij zijn aangekomen in het regen seizoen niet veel mensen krijgen Gobabis zo te zien normaal is het een omgeving die veel weg heeft van een steppe maar door de vele regenbuien is het in een groot grasland veranderd. We zijn erg blij dat het regen seizoen nu al begonnen is anders had het overdag nog gemakkelijk 37C kunnen zijn met volle zon. En als het regent dan regent en onweert het ook flink (Afrikaans: “Water brul”). Er valt gedurende een fikse bui gemakkelijk 33mm in een uur of 2 en dat geeft erg mooie aangezichten. Wat wij in Nederland met de zon hebben zij hier met de regen. Om je verder een kleine indruk te geven van de prijzen hier in de omgeving een net overhemd, T-shirt of polo kost je meestal wel een hele euro, een “dure” spijkerbroek kost je 9 euro en een brood 40 euro cent enz. enz. Maar dit is wel Afrika en dat heeft ook een schaduwzijde; de grote armoede. Elke keer als je boodschappen doet of langs een winkel loopt staan er altijd wel magere jongetjes en meisjes die maar al te graag wat van je willen hebben, een stukje brood, 10N$ en ze zijn bereid je een lang stukje te volgen om proberen wat te krijgen en dat geeft me ook wel een beetje een dubbel gevoel en ik weet wel zeker de rest ook wel. Maar we geven ze niets. Bedelen hoort niet te lonen en die kereltjes hebben ook hier kansen om in de schoolbanken te zitten.
Maar goed, ik wens iedereen thuis het beste en ik geef het toetsenbord door aan Marinus.
-Hielke
De Tour door Gobabis
Natuurlijk zijn wij hier niet alleen gekomen om plezier te hebben, we zijn hier gekomen voor het project. Er zijn hier veel personen die zo veel mogelijk willen helpen om het project goed te laten lopen. Hierbij kunnen we vooral Gooitsen, Lyni en Heinrich dankbaar zijn die ons op de eerste vrijdag een tour hebben gegeven om Gobabis echt te zien, omdat we eigenlijk alleen nog maar in het centrum zijn geweest. En om ons voor te stellen bij de scholen en de projecten.
De tour werd in een ‘bakkie’ gedaan, wat een veel gebruikte vervoersmiddel is. Het is eigenlijk gewoon een Pickup met een soort frame in de laadbak zodat je daar kon staan/zitten. Dit was ook wel een leuke ervaring voor ons om in een open rijdende auto te staan, maargoed.
Aangezien we eerst een matras naar een huis in de Krottenwijk/arme buurt(Epako) moesten brengen. Het huis waar we aankwamen was één die door een Project van Smallingerland was gemaakt en het zeer simpel huis met huiskamer, slaapkamer en wc/douche. Daarna zijn we ook nog door het ergste stuk gereden, wat opzig wel een shock is aangezien de ergste een huisje hebben van 2 bij 2 hebben gemaakt van takken en vuilniszakken. Verder hingen ook overal kleren die nat waren geworden in de regen van de nacht ervoor. Ook werd ons verteld dat er elke 200 meter een bar was, waar toen ook al goed gebruik van gemaakt werd. Ook al was het nog maar 11 uur, maar drankgebruik is een probleem daar.
De scholen/projecten
Ter info:
Lestijden: meestal 7:25 tot 13:00. S’middags is het te warm en heb je geen energie.
Pre-school: 4-6 jaar
Primary School: 6-12 jaar
Secundary school : 12-16 jaar
High-school : 16+ jaar
We hoorden dat bij bijna elke school dat in realiteit die leeftijden soms 2-3 jaar ouder zijn.
De eerste school waar we langs kwamen was ‘Rakutuka Primary School’. Dit is ook meteen de armste school waar alle kinderen uit Epako komen. Voor het schoolgeld hoeven ze ook maar N$150(€ 11,90) per jaar aan schoolgeld hoeven te betalen. Maar toch kan maar 7% van de leerlingen dat bedrag ook echt betalen. Met hun 520 leerlingen zouden ze dus per jaar N$5460(€ 433,33) aan lesgeld binnen krijgen. Bijna al het materiaal van de school kwam ook van donaties. Dit was ook meteen de eerste school die ons voor een 2e gesprek opbelde. Dinsdag zijn we er weer langs geweest om te kijken of het bouwen van een netwerk mogelijk was voor hen was. Hierbij was het geld vooral een probleem.
De volgende school was ‘Save the Children Pre-School’ wat het project van Lyni was. Hier krijgen de kinderen les krijgen in de dingen die normaal ouders doen, maar dat is hier helaas vaak niet het geval. Ook krijgen ze een maaltijd die gemaakt is uit restjes die Lyni krijgt van de supermarkten in het dorp. Het gebouw bestaat uit 2 klaslokalen voor elk 12 leerlingen en een ‘grote’ zaal.
Tegenover ‘Save the Children’ zit ‘Freedom Square Pre-School’. Deze school wordt gerund door rasta’s en heeft 60-100 leerlingen. Binnen stond eigenlijks nauwelijks meubilair en de kinderen speelden ook allemaal op de grond of buiten. Aangezien we zelf niet veel met de Pre-schools te maken hebben bleven we hier niet lang.
Hierna gingen we naar een project midden in Epako genaamd ‘Light for the Children’ dit had hetzelfde doel als ‘Save the Children’. Hier hadden ze ook nog 2 kassen waar ze groenten verbouwden. Toen Hielke binnen een foto wou maken van de kinderen, kwamen ze allemaal meteen voor hem staan omdat ze er allemaal op wilden.
Toen kwamen we bij ‘Epako Junior Secundary School’ bijna het hele terrein van de school was ondergelopen met water van de regen. We werden hier geholpen door de IT-leraar die er was. Ze hebben al een lokaal met computers, maar die werden niet gebruikt omdat de school er niet de tijd voor inplande. Wij vroegen ons dus meteen af of we hun dan wel iets aan computers moeten geven als ze het dan toch laten liggen. Maar dat moesten we later in overleg maar regelen. Toen we weg gingen, was het pauze en we zagen allemaal verkopers die door het hek heen ijs/eten/snoep verkochten aan de leerlingen.
De volgende was ‘Gobabis Primary School’. Dit was een redelijk drukke school met 1081 leerlingen, die dan 10 lokalen moesten delen. Hiervoor hadden ze dan middag en ochtend lessen. Op deze school hadden ze ook al een paar computers liggen van een vorig project maar aangezien ze geen plaats over hebben lagen die opgeslagen. Hierbij moesten wij dus ook goed kijken of wij ze wel konden helpen als ze zelf al de ruimte er niet voor hebben.
Toen gingen we naar ‘Nossobville Primary School’. De Schoolhoofd was meteen zeer enthousiast en liet ons hun computerlokaal zien. Hier hadden ze ongeveer 20 computers met allemaal verschilende operating systems zoals: dos, win95, win98 en Linux. De leerlingen die toen les hadden zatten met 2 of 3 achter 1 pc aangezien ze wel te weinig hadden. Het probleem hier is vooral dat het schoolhoofd de problemen moest oplossen maar dat hij eigenlijk alleen een beetje met Windows weet om te gaan. Ook omdat hier allemaal verschillende pc’s stonden met verschillende programma’s is het lesgeven vaak lastig. Wij hadden wel een goede indruk van hun gekregen aangezien de schoolhoofd zelf ook wel wou bijleren en ze de materiaal die ze hadden al volop gebruikten.
Hierna gingen we naar ‘Ben van der Walt Secundary School’. Dit is een redelijk luxe school die 2 of 3 keer zo groot was als sommige andere scholen met evenveel leerlingen. Ze hadden hier ook al een computerlokaal. Maar ook hier moesten de leerlingen de computers met 2 of 3 delen. De schoolhoofd was ook al een beetje van plan om uit te breiden zodra ze het geld er voor hadden.
Ook hier kregen we redelijk goed gevoel bij. Hun grootste probleem was ook kennis hier, het materiaal was wel al deels aanwezig.
De laatste school waar we die dag bij langs zijn geweest is ‘Wenne Du Plessis High-School’.
Hier hadden ze een mooi computer lokaal die gedoneerd was door ‘Bank of Namibia’ ze hadden dan een server met daaraan 26 terminals. Toch ook hier moeten de leerlingen met 2-3 man 1 computer delen. Maar de leraar was ook zeer enthousiast en had ook meteen al vragen. Hij vertelde dat hij zelf eigenlijk niks van de server wist en naar Windhoek moest bellen om hulp te krijgen, wat dan 2 weken kan duren voordat iemand komt. Toen we hem een andere dag zijn tegengekomen kwam hij meteen naar ons toe om een afspraak te maken om les van ons te krijgen.
Later hebben we nog een verzoek van Lyni gekregen om de school ‘≠Khoandawes Primary School’ op te bellen omdat ze ook kennis wouden maken en ze ook geholpen moesten worden met wat kleine problemen. Deze school is nog maar 1 jaar oud en ze zijn nog steeds bezig met uitbreiden. Hun doel was om uiteindelijk een primary en secundary school te worden. Aangezien ze nog zo nieuw zijn hadden ze nog niet veel spullen. De 2 aanwezige computers hadden ze ook zelf van huis meegenomen. Ook hadden ze 1 gebouw met 4 klassen die nog niet gebruikt kon worden omdat ze geen meubels hadden. Als wij hun een aantal computers konden schenken waren ze berijd 1 van die lokalen ervoor in te richten en ook een aantal leraren toe zoeken die meer wouden leren.
Ook zijn we bij de Minisery of Education geweest waar we een gesprek met de hoofd van deze regio (Omaheke) hadden. Zij was zeer enthousiast en wou ons ook helpen om onze tijd zo goed mogelijk te gebruiken en ook om de scholen te prikkelen om iets te doen. Ook zou zij naar de scholen gaan die wel al materiaal hebben maar het niet gebruiken. Dit allemaal was natuurlijk goed nieuws voor ons omdat hulp natuurlijk zo veel nodig is om meer succes te krijgen. Ze had ook nog voorgesteld dat de IT-er van hun altijd met ons zou meelopen, zodat hij dan net wat meer weet en dan als we weg zijn, hij cursussen kan geven.
Aan het einde konden we vooral tot conclusie komen dat er bijna geen IT kennis is in de scholen. De paar IT-leraren die we hadden gezien hadden alleen op ECDL niveau kennis. En bijna iedereen hier wil ook wel meer leren van de computer, maar helaas kunnen we ze niet allemaal helpen.
-Marinus
Foto's algemeen (Een paar)
Foto's vertrek
woensdag 4 februari 2009
Achtergrond Gobabis (Deel1)
Iets later dan beloofd… maar hier is het dan eindelijk!
Eerst een aantal feiten over Namibië:
- 2 miljoen inwoners
- 2,5 inwoner per Km2
- Op 1 na dunst bevolkte land ter wereld
- Officiële taal Engels
- Religie 80%- 90% Christendom
- Gemiddelde levensverwachting 49,9 jaar
- 30% -40% werkloosheid
- Munteenheid: Namibische Dollar (Koers 1€ - 13,70 N$)
- 25% - 44% bevolking aids besmet (gebied afhankelijk)
- Bevolkingsgroepen: Owambo 50%, Kavango 9%, Herero 7%, Damara 7%, halfbloed 6,5%, blanken 6%, Nama 5%, Caprivi 4%, San 3%, Baster 2%, Tswana 0,5%
- Oud Duitse, Nederlandse en Engelse kolonie
- Er word links gereden
Gobabis:
Gobabis is voor Namibische begrippen een flinke stad maar voor Nederlandse begrippen stelt het weinig voor. Gobabis heeft 16.000 inwoners (2005), ter vergelijking Drachten had toen 43.850. De plaats Gobabis ligt in het Omaheke district. Gobabis ligt dan ongeveer 200km ten oosten van de Hoofdstad Windhoek en 150 km ten westen met de grens van Botswana.
Gobabis van bovenaf
De naam Gobabis is een afleiding uit de Nama taal en betekend: “De plaats waar mensen ruzie maken ” een andere latere betekenis is “De plaats waar olifanten drinken” Gobabis staat bekend als “cattle country” dit vanwege de uitzonderlijke dichtheid van veehouderijen (Ranches) in de omgeving.
Gobabis is een partner gemeente van Drachten, gemeente Smallingerland, de invloeden van de samenwerking is overal in Gobabis te merken. Voorbeelden hiervan zijn de vele projecten merkbaar zoals de aids voorlichtingscampagne, De bouw van huizen, brandweer apparatuur, In scholen en straks ook die van ons!
Wat is er te doen?
In Gobabis is er redelijk wat te doen voor een kleine euro lig je de hele dag in een zwembad of je gaat lekker sportief doen en geeft je op voor de Politie sportschool. Verder zijn er nog een paar kroegjes en een internet café. Ook is er een golfbaan ter beschikking .
Nouja dat was het tot nu toe. We pakken nu onze tassen al in een waarschijnlijk komt de volgende post uit Gobabis! En dan vertellen we jullie op locatie meer over dit stadje! Tot dan!
Hielke
Abonneren op:
Posts (Atom)