we waren al een tijdje van plan om nog een tour te nemen voordat de schoolvakantie hier voorbij is. en morgen gaan we nu weg voor een tour van 6 dagen. meer info erover staat op de volgende site:
http://www.wilddog-safaris.com/safari_tours/taste_of_namibia
bij terugkomst zullen we een verslagje hiervan neerzetten
Groeten, Marinus
donderdag 21 mei 2009
donderdag 7 mei 2009
WERK EINDELIJK !?!?!?!
Zo, hèhè eindelijk! We kunnen bij onze computers, het project kan EIN-DE-LIJK beginnen, werd ook wel tijd dachten we hier zo.
Dus woensdag 15 April werden we opgewacht door een bakkie van de gemeente met enkele personen erin om ons op te halen en naar de computers, schermen, kabels en dergelijke te rijden. Eenmaal binnen zagen we een enorme hoeveelheid dozen, en CRT schermen (voor degenen onder ons die geen idee hebben wat dat zijn, dat zijn de grote witte schermen die op megafonen lijken).
Toen begon het sjouwwerk, we hebben eerst een klein doorgeef achtig schemaatje in elkaar gezet, en daarna moesten we de dozen maar in de auto zetten. Zo’n auto kan ongeveer 50 dozen hebben, dan nog 6 personen achterop en 3 voorin.
We reden door naar een wijk genaamd “Nossobville” waar de latino bevolking het grootst is, naar een gebouw van de gemeente omringd door een “Razor fence” wat gewoon een hek is dat ipv prikkeldraad, scheermesjes gebruikt. Daar dus niet tegen aan lopen, kan pijn doen, ik kan het zeggen.
Het gebouw waar we de komende dagen ons werk gaan doen is een enorme hal.
De hal waarin alles staat ziet eruit als een soort van gemeenschapshuis waar toneelstukken worden gespeeld. Met meer dan genoeg ruimte voor alle computers en schermen.
We hebben deze rit een stuk of 9 keer moeten maken, met het laden en lossen en weer heen en terug rijden.
Maar, na een ochtend en een halve middag was alles overgezet, hebben we de koeriersdienst bedankt en de sleutels in ontvangst genomen. Het project kan beginnen.
Ook heeft Marinus die ochtend met Natalia gepraat over ons project, in haar reactie heeft ze hem de ICT’er meegegeven van het ministerie die ons nu ook dagelijks naar het project toe brengt. En zijn schema voor ons heeft leeggemaakt.Hij “zou” meewerken met het project maar echt veel hebben we daar helaas nog niet van gemerkt, misschien in een nabije toekomst.
De ICTer heet Ruben, en hij komt uit het westen van het land, in de buurt van Swakopmund(badplaats aan de kust), hij zit hier nog maar net, maar heeft ons al verteld dat hij in een paar jaar in Windhoek(hoofdstand in het midden van het land) wil zitten.
Verder is Chris ook aanwezig in het project, hij doet “treasury” voor Gobabis en zit hier net als Ruben nog maar net, ik heb nog niet echt lang een gesprek met hem gehad, maar hij kende nog niet veel mensen en ziet eruit als een kalm persoon. Hij heeft ons ook een enkele keer naar Nossobville gebracht.
Nadat alles geplaatst was zijn we weer thuis gebracht en hebben we ons klaargemaakt voor de volgende dag, helaas pakte ik die avond één of andere ziekte mee. Want ik was niet helemaal geweldig die avond.
De volgende dag werd er dan ook al direct gewerkt, alle PCs moesten worden gecheckt, kabels geteld, monitoren gecheckt en de seriële nummers moesten worden neergezet voor de gemeente. Zodat daarna de computers geplaatst kunnen worden op plaatsen die ze hard nodig hebben.
Want zo drukte Chris mij op het hart, IT is hier heel hard nodig, hij bedankte me hartelijk voor het alleen al aanwezig zijn en er iets aan doen. Hij vertelde me over dat hij plannen had om bij het ministerie een lokaal puur en alleen voor leraren van de omgeving Omaheke(vergelijkbaar met de Nederlandse provincies) in te richten, met internet dat hij al geregeld had. Hierdoor kunnen leraren die ergens in een uithoek wonen ook in contact komen met IT. Want er zijn heel veel mensen die nog nooit een computer gezien hebben, en denken dat het iets vijandigs is. Als je zulke dingen hoort weet je dat je goed werk verricht ook al is het niet al te geweldig veel tot nu toe.
Met Het tellen en controleren van alles zijn we enkele dagen bezig geweest.
Helaas hebben we een enkele computer gevonden die nog problemen gaf, maar dat was snel op te lossen we zijn tenslotte experts hier. Hetzelfde geldt voor de schermen, alhoewel een paar gewoon terminaal waren en we daar dus naar alle waarschijnlijkheid weinig mee gaan doen.
Ik wou dat ik wat gedetailleerder over dit proces kan zijn, maar het is gewoon simpel-doos-openen-kijken-of-alles-werkt-nummer-noteren-en-alles-weer-in-de-doos-werk dus helaas is een halve pagina alles wat ik je kan geven.
Wat ons nu nog rest is de schoolhoofden bellen voor een vervolg afspraak en het regelen van een verblijfsvergunning, dan is er zo meteen een maand vakantie waarin we ons voor gaan bereiden op de lessen en iets van het land gaan zien.
Dit is alles wat ik hierover kan melden, tot een volgende keer
-Jelle
P.S. Foto's worden waarschijnlijk binnenkort erbij geplemt, Cheerios!
Dus woensdag 15 April werden we opgewacht door een bakkie van de gemeente met enkele personen erin om ons op te halen en naar de computers, schermen, kabels en dergelijke te rijden. Eenmaal binnen zagen we een enorme hoeveelheid dozen, en CRT schermen (voor degenen onder ons die geen idee hebben wat dat zijn, dat zijn de grote witte schermen die op megafonen lijken).
Toen begon het sjouwwerk, we hebben eerst een klein doorgeef achtig schemaatje in elkaar gezet, en daarna moesten we de dozen maar in de auto zetten. Zo’n auto kan ongeveer 50 dozen hebben, dan nog 6 personen achterop en 3 voorin.
We reden door naar een wijk genaamd “Nossobville” waar de latino bevolking het grootst is, naar een gebouw van de gemeente omringd door een “Razor fence” wat gewoon een hek is dat ipv prikkeldraad, scheermesjes gebruikt. Daar dus niet tegen aan lopen, kan pijn doen, ik kan het zeggen.
Het gebouw waar we de komende dagen ons werk gaan doen is een enorme hal.
De hal waarin alles staat ziet eruit als een soort van gemeenschapshuis waar toneelstukken worden gespeeld. Met meer dan genoeg ruimte voor alle computers en schermen.
We hebben deze rit een stuk of 9 keer moeten maken, met het laden en lossen en weer heen en terug rijden.
Maar, na een ochtend en een halve middag was alles overgezet, hebben we de koeriersdienst bedankt en de sleutels in ontvangst genomen. Het project kan beginnen.
Ook heeft Marinus die ochtend met Natalia gepraat over ons project, in haar reactie heeft ze hem de ICT’er meegegeven van het ministerie die ons nu ook dagelijks naar het project toe brengt. En zijn schema voor ons heeft leeggemaakt.Hij “zou” meewerken met het project maar echt veel hebben we daar helaas nog niet van gemerkt, misschien in een nabije toekomst.
De ICTer heet Ruben, en hij komt uit het westen van het land, in de buurt van Swakopmund(badplaats aan de kust), hij zit hier nog maar net, maar heeft ons al verteld dat hij in een paar jaar in Windhoek(hoofdstand in het midden van het land) wil zitten.
Verder is Chris ook aanwezig in het project, hij doet “treasury” voor Gobabis en zit hier net als Ruben nog maar net, ik heb nog niet echt lang een gesprek met hem gehad, maar hij kende nog niet veel mensen en ziet eruit als een kalm persoon. Hij heeft ons ook een enkele keer naar Nossobville gebracht.
Nadat alles geplaatst was zijn we weer thuis gebracht en hebben we ons klaargemaakt voor de volgende dag, helaas pakte ik die avond één of andere ziekte mee. Want ik was niet helemaal geweldig die avond.
De volgende dag werd er dan ook al direct gewerkt, alle PCs moesten worden gecheckt, kabels geteld, monitoren gecheckt en de seriële nummers moesten worden neergezet voor de gemeente. Zodat daarna de computers geplaatst kunnen worden op plaatsen die ze hard nodig hebben.
Want zo drukte Chris mij op het hart, IT is hier heel hard nodig, hij bedankte me hartelijk voor het alleen al aanwezig zijn en er iets aan doen. Hij vertelde me over dat hij plannen had om bij het ministerie een lokaal puur en alleen voor leraren van de omgeving Omaheke(vergelijkbaar met de Nederlandse provincies) in te richten, met internet dat hij al geregeld had. Hierdoor kunnen leraren die ergens in een uithoek wonen ook in contact komen met IT. Want er zijn heel veel mensen die nog nooit een computer gezien hebben, en denken dat het iets vijandigs is. Als je zulke dingen hoort weet je dat je goed werk verricht ook al is het niet al te geweldig veel tot nu toe.
Met Het tellen en controleren van alles zijn we enkele dagen bezig geweest.
Helaas hebben we een enkele computer gevonden die nog problemen gaf, maar dat was snel op te lossen we zijn tenslotte experts hier. Hetzelfde geldt voor de schermen, alhoewel een paar gewoon terminaal waren en we daar dus naar alle waarschijnlijkheid weinig mee gaan doen.
Ik wou dat ik wat gedetailleerder over dit proces kan zijn, maar het is gewoon simpel-doos-openen-kijken-of-alles-werkt-nummer-noteren-en-alles-weer-in-de-doos-werk dus helaas is een halve pagina alles wat ik je kan geven.
Wat ons nu nog rest is de schoolhoofden bellen voor een vervolg afspraak en het regelen van een verblijfsvergunning, dan is er zo meteen een maand vakantie waarin we ons voor gaan bereiden op de lessen en iets van het land gaan zien.
Dit is alles wat ik hierover kan melden, tot een volgende keer
-Jelle
P.S. Foto's worden waarschijnlijk binnenkort erbij geplemt, Cheerios!
donderdag 30 april 2009
Save the Children
Een ruimt tijdje terug werden we uitgenodigd door Lyni om eens een kijkje te nemen en helpen met les geven op het project van haar. Save the children is een straatkinderen project dat zich richt op de kinderen van de straat te halen een ze helpen hun leer achterstand in te halen om ze later weer in het reguliere onderwijs verder te laten gaan en staat aan de rand van Epako. De leeftijd van de kinderen is tussen de 4 en de 6 (misschien een enkele uitschuiver) en is van gemengde samenstelling.
Dag 1
De dag begon in de ochtend om 8.00 voor het eerst in een lange tijd dat we weer eens om die tijd het bed uit moesten *kuck* luxe *kuch*. Na even lekker gegeten te hebben en gedoucht gingen we naar het gebouw van Save the Children toe. Daar om 9.00 aangekomen werden we eerst voorgesteld aan de 3 leraren van het project door Lyni. De bedoeling was dat we de eerste dag meehielpen met het lesgeven. Lyni had spiegeltjes geregeld die de kinderen zelf mochten schuren (randen) en daarna mee naar huis nemen voor onder andere uiterlijke verzorging. Wij mochten daar de kinderen bij helpen en uitleggen hoe ze het moesten aanpakken in elk onze eigen klas. Dit vulde het (vroege) ochtend programma (School is van 8.00 tot 12.30, Dit is mede zo vanwege de warmte en concentratie van de kinderen).
Later op de ochtend gingen de kinderen van elk hun eigen klas een tekeningen maken van ons. Dit is ook heel goed voor de kinderen omdat de kinderen je op die manier ook aan moeten kijken. Dit klinkt misschien een beetje raar maar veel kinderen durven je niet direct in de ogen of in het gezicht aan te kijken. Dat doen ze om 2 redenen ; je bent ouder en je bent blank. Dit alles is nog een erfenis van de apartheid. Maar goed het zien van de tekeningetjes was natuurlijk super en ook het zien dat de kinderen zich er zo in uitleefden. Na dat de tekeningetjes klaar waren hebben we ze gegeven aan Lyni die heeft ze later voor ons op een A-4-tje geplakt en de tekeningen vergeeld (komen de potloodlijnen er beter uit). Na dat het de tekeningetjes klaar waren was het weer pauze. De kinderen eten bij het project tussen in de pauze altijd warm. Lyni zelf heeft een afspraak met de lokale supermarkt (Shoprite) dat zij de onverkoopbare groente en fruit gratis mag meenemen voor haar project. Hier haalt ze de rotte plekken dan uit en geeft ze aan de kinderen zodat hun ook van een stukje fruit mogen genieten. Aangezien de meeste dat nooit thuis krijgen.
Na de pauze hadden ze weer nog even les nu had ik in mijn klas de kinderen geholpen met schrijven en een beetje met rekenen en kleuren en ik had de lerares ook nog even geholpen met het oplossen van een paar puzzelkleurplaten. Was erg leuk om te doen en Lyni had voor mooi spul gezocht voor de schrijflessen. Bij Jelle hadden de kinderen nog voor hem gezonnen en ze hadden samen met hem getekend. Marinus had ook de rest van de dag samen met de kinderen gekleurd.
Nadat de lessen afgelopen waren hadden we nog even een gesprek met Lyni toen wees ze ons op de restanten van een oud speelhuisje dat ze had gekregen. Het hele huisje was gedemonteerd aan haar gegeven en ze had geen idee of het nog een beetje compleet was en het was haar ook niet te doen om dat alles in haar eentje te gaan versjouwen. Dus vroeg ze ons of wij er naar zouden kunnen kijken en zodoende maakte we een afspraak voor de volgende dag.
Dag 2
Om 9.00 stonden we weer bij het project voor de deur Lyni was al een tijdje op het project aanwezig. En toen begonnen we de onderdelen van het speelhuisje van het “zoldertje” af te halen. Een half uur later hadden we alles bij elkaar verzameld en bleek dat we boten nodig hadden om het bouwsel in elkaar te zetten en er waren een paar stukken vermist of kapot. Na dit Lyni verteld te hebben hadden we het idee om met de restanten gewoon een nieuw huisje te maken en we hadden in de tijd dat Lyni er even tussen uit was (naar de Shoprite) alle onderdelen opgemeten en een bouwtekening gemaakt voor het huisje en toen ze terug kwam was ze aangenaam verast. Later die dag zijn we langs de gemeente geweest om een kijkje te nemen in een container (mobiele werkplaats) die een groep Nederlanders hadden laten staan na de bouw van een gebouw voor een ander project, om daar de gereedschappen,spijkers en schroeven te halen voor het in elkaar zetten van het speelhuisje. Daar hebben we toen een deel van het gereedschap uit gehaald en wat touw. Voor de andere dingen die we nodig hadden zijn we langs BarganBuilding gegaan (bouwmarkt) daar hebben we wat bouten gehaald en connectieplaatjes voor de hoeken en rechte stukken aangezien we geen bouten hadden die geschikt waren voor de onderdelen. We hebben die dag afgesloten samen met Lyni bij Ernies met een lekker biertje.
Dag 3
De eerste dag van de bouw. We zijn begonnen met het eerst los in elkaar zetten van de onderdelen volgens de bouwtekening om te kijken of er misschien wat aan passingen nodig waren aan het ontwerp maar gelukkig hoefde dat niet en waren we klaar om de onderdelen aan elkaar te monteren. We waren begonnen met het monteren van de muren. Aan het einde van de dag waren we klaar met het maken van de muren van het speelhuisje en het in elkaar zetten van het plateau.
Helaas blijft dit Afrika en is geen enkel goed doel heilig genoeg om diefstal te mijden en moesten we alle spullen weer binnen zetten zo ook al het houtwerk, dat vissen ze dan met haken weg en gebruiken het om hun vuurtjes te stoken. Jammer maar al te waar. Bij het project waren er al verscheidene keren ingebroken. Zo ook hebben ze een keer geprobeerd de zonneboiler van het dak af te schroeven. In de tijd dat we er waren werd er ook een extra laag prikkeldraad aangelegd aangezien er veel overlast van poepende mensen op het terrein. Later hoorde we dat er nog een laag aangelegd werd voor de aankomende vakantie periode… Wij hopen dat het huisje het overleefd…
Dag 4
De laatste dag. Onder tussen waren we begonnen met het monteren van de muren aan elkaar en aan het plateau. Het was een drukke dag omdat we het af wouden krijgen voor het weekend aangezien diefstal. In de eerste pauze waren er een hoop nieuwsgierige kinderen die wouden kijken wat we aan het doen waren gezien het huisje al aardig vorm aan het krijgen was. Er stond altijd wel een groepje van 3 mee te kijken over je schouder hoe je een schroef aan het vastmaken was of hoe je er een spijker in sloeg. We hebben ook een paar kindjes die het vroegen laten “helpen” door ze schroef in het hout laten draaien of spijker in het hout laten slaan. Net voor het einde van de dag waren we gelukkig wel klaar en hebben we nog een foto genomen met alle kinderen in het huisje.
Tot op de dag van vandaag staat het huisje er nog en word er dankbaar gebruik van gemaakt. De meisjes en jongen spelen er om de beurt in. De meisjes spelen er graag met de poppen in en de jongen spelen graag farm (boerderijtje). Het was erg leuk en dankbaar werk en ik zou de tekeningen die van mij gemaakt zijn ook altijd bij me houden.
Iedereen thuis de hartelijke groeten!
Hielke
(Gemaakt op 22-04)
Dag 1
De dag begon in de ochtend om 8.00 voor het eerst in een lange tijd dat we weer eens om die tijd het bed uit moesten *kuck* luxe *kuch*. Na even lekker gegeten te hebben en gedoucht gingen we naar het gebouw van Save the Children toe. Daar om 9.00 aangekomen werden we eerst voorgesteld aan de 3 leraren van het project door Lyni. De bedoeling was dat we de eerste dag meehielpen met het lesgeven. Lyni had spiegeltjes geregeld die de kinderen zelf mochten schuren (randen) en daarna mee naar huis nemen voor onder andere uiterlijke verzorging. Wij mochten daar de kinderen bij helpen en uitleggen hoe ze het moesten aanpakken in elk onze eigen klas. Dit vulde het (vroege) ochtend programma (School is van 8.00 tot 12.30, Dit is mede zo vanwege de warmte en concentratie van de kinderen).
Later op de ochtend gingen de kinderen van elk hun eigen klas een tekeningen maken van ons. Dit is ook heel goed voor de kinderen omdat de kinderen je op die manier ook aan moeten kijken. Dit klinkt misschien een beetje raar maar veel kinderen durven je niet direct in de ogen of in het gezicht aan te kijken. Dat doen ze om 2 redenen ; je bent ouder en je bent blank. Dit alles is nog een erfenis van de apartheid. Maar goed het zien van de tekeningetjes was natuurlijk super en ook het zien dat de kinderen zich er zo in uitleefden. Na dat de tekeningetjes klaar waren hebben we ze gegeven aan Lyni die heeft ze later voor ons op een A-4-tje geplakt en de tekeningen vergeeld (komen de potloodlijnen er beter uit). Na dat het de tekeningetjes klaar waren was het weer pauze. De kinderen eten bij het project tussen in de pauze altijd warm. Lyni zelf heeft een afspraak met de lokale supermarkt (Shoprite) dat zij de onverkoopbare groente en fruit gratis mag meenemen voor haar project. Hier haalt ze de rotte plekken dan uit en geeft ze aan de kinderen zodat hun ook van een stukje fruit mogen genieten. Aangezien de meeste dat nooit thuis krijgen.
Na de pauze hadden ze weer nog even les nu had ik in mijn klas de kinderen geholpen met schrijven en een beetje met rekenen en kleuren en ik had de lerares ook nog even geholpen met het oplossen van een paar puzzelkleurplaten. Was erg leuk om te doen en Lyni had voor mooi spul gezocht voor de schrijflessen. Bij Jelle hadden de kinderen nog voor hem gezonnen en ze hadden samen met hem getekend. Marinus had ook de rest van de dag samen met de kinderen gekleurd.
Nadat de lessen afgelopen waren hadden we nog even een gesprek met Lyni toen wees ze ons op de restanten van een oud speelhuisje dat ze had gekregen. Het hele huisje was gedemonteerd aan haar gegeven en ze had geen idee of het nog een beetje compleet was en het was haar ook niet te doen om dat alles in haar eentje te gaan versjouwen. Dus vroeg ze ons of wij er naar zouden kunnen kijken en zodoende maakte we een afspraak voor de volgende dag.
Dag 2
Om 9.00 stonden we weer bij het project voor de deur Lyni was al een tijdje op het project aanwezig. En toen begonnen we de onderdelen van het speelhuisje van het “zoldertje” af te halen. Een half uur later hadden we alles bij elkaar verzameld en bleek dat we boten nodig hadden om het bouwsel in elkaar te zetten en er waren een paar stukken vermist of kapot. Na dit Lyni verteld te hebben hadden we het idee om met de restanten gewoon een nieuw huisje te maken en we hadden in de tijd dat Lyni er even tussen uit was (naar de Shoprite) alle onderdelen opgemeten en een bouwtekening gemaakt voor het huisje en toen ze terug kwam was ze aangenaam verast. Later die dag zijn we langs de gemeente geweest om een kijkje te nemen in een container (mobiele werkplaats) die een groep Nederlanders hadden laten staan na de bouw van een gebouw voor een ander project, om daar de gereedschappen,spijkers en schroeven te halen voor het in elkaar zetten van het speelhuisje. Daar hebben we toen een deel van het gereedschap uit gehaald en wat touw. Voor de andere dingen die we nodig hadden zijn we langs BarganBuilding gegaan (bouwmarkt) daar hebben we wat bouten gehaald en connectieplaatjes voor de hoeken en rechte stukken aangezien we geen bouten hadden die geschikt waren voor de onderdelen. We hebben die dag afgesloten samen met Lyni bij Ernies met een lekker biertje.
Dag 3
De eerste dag van de bouw. We zijn begonnen met het eerst los in elkaar zetten van de onderdelen volgens de bouwtekening om te kijken of er misschien wat aan passingen nodig waren aan het ontwerp maar gelukkig hoefde dat niet en waren we klaar om de onderdelen aan elkaar te monteren. We waren begonnen met het monteren van de muren. Aan het einde van de dag waren we klaar met het maken van de muren van het speelhuisje en het in elkaar zetten van het plateau.
Helaas blijft dit Afrika en is geen enkel goed doel heilig genoeg om diefstal te mijden en moesten we alle spullen weer binnen zetten zo ook al het houtwerk, dat vissen ze dan met haken weg en gebruiken het om hun vuurtjes te stoken. Jammer maar al te waar. Bij het project waren er al verscheidene keren ingebroken. Zo ook hebben ze een keer geprobeerd de zonneboiler van het dak af te schroeven. In de tijd dat we er waren werd er ook een extra laag prikkeldraad aangelegd aangezien er veel overlast van poepende mensen op het terrein. Later hoorde we dat er nog een laag aangelegd werd voor de aankomende vakantie periode… Wij hopen dat het huisje het overleefd…
Dag 4
De laatste dag. Onder tussen waren we begonnen met het monteren van de muren aan elkaar en aan het plateau. Het was een drukke dag omdat we het af wouden krijgen voor het weekend aangezien diefstal. In de eerste pauze waren er een hoop nieuwsgierige kinderen die wouden kijken wat we aan het doen waren gezien het huisje al aardig vorm aan het krijgen was. Er stond altijd wel een groepje van 3 mee te kijken over je schouder hoe je een schroef aan het vastmaken was of hoe je er een spijker in sloeg. We hebben ook een paar kindjes die het vroegen laten “helpen” door ze schroef in het hout laten draaien of spijker in het hout laten slaan. Net voor het einde van de dag waren we gelukkig wel klaar en hebben we nog een foto genomen met alle kinderen in het huisje.
Tot op de dag van vandaag staat het huisje er nog en word er dankbaar gebruik van gemaakt. De meisjes en jongen spelen er om de beurt in. De meisjes spelen er graag met de poppen in en de jongen spelen graag farm (boerderijtje). Het was erg leuk en dankbaar werk en ik zou de tekeningen die van mij gemaakt zijn ook altijd bij me houden.
Iedereen thuis de hartelijke groeten!
Hielke
(Gemaakt op 22-04)
dinsdag 7 april 2009
Mmmhm
Gelukkig zijn wij hier niet alleen met elkaar maar hebben we ook ander mensen waar we mee kunnen omgaan en die ons helpen.
Efraim Munee Dawids
Dit is de ‘Chief Executive Officer’ van de Municipality(gemeentehuis) van Gobabis. Hij is degene die alles voor ons project regelt in het gemeentehuis hier. Hij is een gezellige gast, hij is totaal niet wat je zou denken bij een ambtenaar. Hij is een keer in Drachten geweest met een groepje om eens te kijken hoe hun zustergemeente eruit ziet. Bij ons eerste gesprek liet hij daar ook meteen ‘trots’ foto’s van zien.
Helaas heeft hij het wel meestal erg druk, en is een afspraak met hem maken soms wat moeilijk. We hebben wel het geluk dat we zo nu en dan een wireless USB modem van hem kunnen lenen voor internet. Het is dan niet geweldig snel maar de mailtjes komen er wel mee weg.
Hij heeft ons ook nog uitgenodigd een keer mee te gaan naar Swakopmund als hij daar weer es een vergadering heeft. Swakopmund is zover ik het weet een toeristische badplaats.
Tinana Matjita
Dit is de persoon die eigenlijk alles voor onze woning heeft geregeld voordat wij hier aankwamen. En de prijs van N$ 1000(€ 77) per persoon per maand. Gooitsen Eenling had haar gevraagd om het voor ons te regelen omdat zij vroeger voor het gemeentehuis Gobabis werkte en het toen ook voor de vrijwilligers deed. Ze is nu een consulent met een eigen bedrijfje waar ze kantoortjes verhuurt en soms cursussen geeft. We hebben haar eigenlijk alleen aan het begin een keertje gezien toen ze wou weten of we nog iets nodig hadden.
Gooitsen Eenling
Gooitsen is een Drama leraar van ROC Friesepoort in Leeuwarden. De Drama opleiding daar houd elk jaar samen met de scholen hier het ‘Gobabis drama and arts festival’. Gooitsen was hier dan tot 27 februari om wat dingen vooraf te regelen. Hier voor gaf hij ook samen met Heinrich workshops op de scholen om de leraren een aantal sociale hulpmiddelen te leren. Helaas zijn de leraren niet erg actief aanwezig bij de workshops. Ook is hij bezig met de organisatie van een cultureel centrum waar de bouw binnenkort van begint. Hij verbleef samen met Lyni in het vrijwilligershuis.
Hij is door onze school gevraagd om ons op te vangen. Ookal had hij officieel niks met ons te maken heeft hij toch veel voor ons geregeld. Hij heeft samen met Lyni Venema ons Gobabis laten zien. Ook heeft hij ons voorgesteld bij de scholen en The ministery of education zodat we daar dan meteen contact mee hebben. Verder heeft hij samen met Lyni ons een heleboel tips kunnen geven.
Lyni Venema
Lyni is een Nederlandse vrijwilliger die al jaren in Gobabis komt. Hierdoor kent ze Gooitsen ook. En ook zij was wel berijd ons te helpen met ons project, met vooral tips en contacten. Ze heeft eerst ook als vrijwilliger in Zuid-afrika gewerkt maar doet nu sinds een paar jaar werk in Gobabis.
Lyni is de oprichter van het project ‘Save the Children’ , dit is een preschool voor de armste kinderen. Elk jaar blijft zij zo’n 6 maand in Gobabis om het op gang te houden. Dit is een project wat Lyni bijna helemaal zelf heeft geregeld. Het is ook niet een project van Smallingerland of de gemeente van Gobabis zelf. De school heeft dit jaar ongeveer 36 leerlingen verdeelt over 3 klassen.
Ongeveer wekelijks gaan we mee golfen met haar, waardoor we aan het einde natuurlijk terug komen als progolfers.
Nathalia
Nathalia is de regionale hoofd van ‘The Ministery of Education’. Zij wil ook zoveel mogelijk meedoen aan ons project en was zelf ook al met het idee gekomen om de IT-medewerker van de Ministery met ons te laten meelopen zodat die na de tijd genoeg weet om weer cursussen te geven. Verder wil zij als we weg zijn een beetje overzicht houden op de pc’s die naar de scholen gaan. Mochten ze niet gebruikt worden stuurt ze die naar een andere school die er wel wat mee doet.
Heinrich Morweotsile Hambira
Heinrich is de drama leraar van Gobabis, hij werkt samen met Gooitsen in zijn project. Samen met hem en een aantal van zijn vrienden zijn we ook 2 keer in Epako uit geweest. En nog wel een paar keer wat andere dingen. Zo nu en dan komt hij ook even langs om gewoon wat te praten en een biertje te drinken. Hij is opzig wel gezellig maar als hij langskomt, praat hij soms wel wat weinig, je moet echt hem dingen vragen om een gesprek te beginnen. We moeten hem ook altijd wat drinken of eten aanbieden. Zover ik het weet heeft hij nog maar 1 keer uit zichzelf om wat drinken gevraagd.
Frederik Urke
Frederik is een Vrijwilliger uit Noorwegen, hij werkt aan een sport project waarbij ze verschillende manieren van Gymles aan de leraren willen introduceren. Helaas komen er bij zijn project ook niet veel leraren opdagen. In sport is niet een toekomst te zien in dit land dus willen ze er ook niet veel mee doen.
Frederik is vaak wat negatief over van alles, maar het wel altijd gebaseerd op een ervaring. Verder komt hij ook regelmatig even langs of nodigt ons uit om naar een bar te gaan.
Daar laat ik het voor nu bij
-Marinus
Het werk dat we doen in Gobabis.
Aangezien we hier zijn om te werken alleen dat nogal moeilijk gaat zonder de gedoneerde computers hebben we het op ons genomen om maar wat kleine projecten op ons te nemen om ons zo bezig te houden, we zijn hier immers om te werken, niet om vakantie te vieren.
Wat we veel meemaken hier zijn computers die oud en langzaam zijn, meestal staan hier zware programma’s op die ze met moeite draaien waardoor het moeilijk wordt, en dat begrijpen ze hier niet echt, meestal dan.
Verder zit alles hier vol met virussen, vooral de USB sticks zitten volgepropt met deze dingen, wormen, malware het zit er allemaal op, verder zitten er wel scanners op de computers maar worden deze nooit afgedraaid of wordt het systeem echt nauwelijks gescand.
Zo had ik vandaag een USB stick die ik in me laptop deed, na 2 seconden had ik al een virus te pakken, na een scan van dit medium kreeg ik om de 2 seconden nog een waarschuwing dat er iets op stond dat er niet zou moeten staan.
Verder zijn er ook printerproblemen die ze hier heel moeilijk oplossen, zo geven veel printers aan dat het papier dat erin zit niet overeenkomt met wat er doorgestuurd is, dan blijkt dat er bij de instellingen een standaard staat ingesteld die dus elke keer een verkeerde boodschap doorstuurt.
Of dat zit er een “cover” die niet goed is dichtgegaan.
Dit zijn veel problemen die we hier tegenkomen, wat ook wel een beetje het kennisniveau weergeeft in Gobabis, voor de ICT-ers die dit lezen, je moet denken aan een ECDL niveau, en dat is dan hoog, en daar doen ze 3 jaar over.
Voor de niet ICT-ers een basiscertificaat over Word/Excel/Powerpoint etc etc dat is hier een hoog niveau voor de lokale bevolking.
Ook zijn we bezig op dit moment om een website te maken voor het OTC hier.
Het OTC is een project van de overheid om technologie over te brengen naar de lokale bevolking wat met moeite gaat, aangezien het geld kost en veel mensen dat niet hebben.
Ze leren hier hoe ze met een computer om moeten gaan, denk aan. Wat is een muis, wat is je beeldscherm, je toetsenbord en meer van dat.
Basis microsoft WORD commando’s en dat duurt dan enkele weken.
We hebben geregeld met de eigenaar van het project dat we zijn lokaal gaan gebruiken voor onze toekomstige lessen wat betekend dat onze voorbereiding voor het project zo goed als af is, als we nou nog onze computers kunnen bereiken kunnen we (eindelijk) beginnen met het project als het gaat om kennisoverdracht. Maar dat kan zo nog een aantal weken duren is ons verteld.
Wat er nu aan de hand is is dat er een schone veilige ruimte moet worden gevonden om alles in neer te zetten, dat wordt dan ook onze werkruimte waar we de computers gaan testen en voorbereiden.
-DE- verhuizing
Na een aantal weken in Horizons gezeten te hebben. Waren we de talloze insecten wel zat en was ons idee om te gaan verhuizen naar het vrijwilligershuis om vanuit daar dan verder te gaan.
Na het huis bekeken te hebben was ons gevoel daarover wel goed, en zag het eruit dat we er met Foeke(nieuwe vrijwilliger hier) gingen samenwonen.
Toen kwam Heinrich met het idee of we misschien ook interesse hadden in het huren van het huis van zijn broer dat al een tijd leegstaat.
Zo gezegd zo gedaan en we stonden oog in oog met een vrijstaand huis ergens op de hoek van één of andere straat.
En wat blijkt, het is een klein geschenk dat huis.
Erg veel ruimte, we kunnen allemaal onze eigen slaapkamer krijgen (Wat Hielke en Marinus graag willen, ze moeten nu nog knuffelend bij elkaar in 1 kamer slapen)
Er zijn veel kamers
Het is er stil, er is een gasthuis voor mochten we gasten hebben.
Al in al, het klonk voor ons een stuk beter dan het vrijwilligershuis.
Het enige probleem is, is dat het huis leegstaat, er staat alleen een stereo in, en een koelkast, das alles. Dus moeten we het interieur zelf gaan regelen, maar aangezien er maar 1 persoon in het vrijwilligershuis zal blijven kunnen we veel van de spullen daar meenemen om het huis nog enigszins leefbaar te krijgen.
Dus, zeer binnenkort zitten we in een groot huis voor weinig geld, wij hebben er zin in.
Cheerios.
-Jelle
Efraim Munee Dawids
Dit is de ‘Chief Executive Officer’ van de Municipality(gemeentehuis) van Gobabis. Hij is degene die alles voor ons project regelt in het gemeentehuis hier. Hij is een gezellige gast, hij is totaal niet wat je zou denken bij een ambtenaar. Hij is een keer in Drachten geweest met een groepje om eens te kijken hoe hun zustergemeente eruit ziet. Bij ons eerste gesprek liet hij daar ook meteen ‘trots’ foto’s van zien.
Helaas heeft hij het wel meestal erg druk, en is een afspraak met hem maken soms wat moeilijk. We hebben wel het geluk dat we zo nu en dan een wireless USB modem van hem kunnen lenen voor internet. Het is dan niet geweldig snel maar de mailtjes komen er wel mee weg.
Hij heeft ons ook nog uitgenodigd een keer mee te gaan naar Swakopmund als hij daar weer es een vergadering heeft. Swakopmund is zover ik het weet een toeristische badplaats.
Tinana Matjita
Dit is de persoon die eigenlijk alles voor onze woning heeft geregeld voordat wij hier aankwamen. En de prijs van N$ 1000(€ 77) per persoon per maand. Gooitsen Eenling had haar gevraagd om het voor ons te regelen omdat zij vroeger voor het gemeentehuis Gobabis werkte en het toen ook voor de vrijwilligers deed. Ze is nu een consulent met een eigen bedrijfje waar ze kantoortjes verhuurt en soms cursussen geeft. We hebben haar eigenlijk alleen aan het begin een keertje gezien toen ze wou weten of we nog iets nodig hadden.
Gooitsen Eenling
Gooitsen is een Drama leraar van ROC Friesepoort in Leeuwarden. De Drama opleiding daar houd elk jaar samen met de scholen hier het ‘Gobabis drama and arts festival’. Gooitsen was hier dan tot 27 februari om wat dingen vooraf te regelen. Hier voor gaf hij ook samen met Heinrich workshops op de scholen om de leraren een aantal sociale hulpmiddelen te leren. Helaas zijn de leraren niet erg actief aanwezig bij de workshops. Ook is hij bezig met de organisatie van een cultureel centrum waar de bouw binnenkort van begint. Hij verbleef samen met Lyni in het vrijwilligershuis.
Hij is door onze school gevraagd om ons op te vangen. Ookal had hij officieel niks met ons te maken heeft hij toch veel voor ons geregeld. Hij heeft samen met Lyni Venema ons Gobabis laten zien. Ook heeft hij ons voorgesteld bij de scholen en The ministery of education zodat we daar dan meteen contact mee hebben. Verder heeft hij samen met Lyni ons een heleboel tips kunnen geven.
Lyni Venema
Lyni is een Nederlandse vrijwilliger die al jaren in Gobabis komt. Hierdoor kent ze Gooitsen ook. En ook zij was wel berijd ons te helpen met ons project, met vooral tips en contacten. Ze heeft eerst ook als vrijwilliger in Zuid-afrika gewerkt maar doet nu sinds een paar jaar werk in Gobabis.
Lyni is de oprichter van het project ‘Save the Children’ , dit is een preschool voor de armste kinderen. Elk jaar blijft zij zo’n 6 maand in Gobabis om het op gang te houden. Dit is een project wat Lyni bijna helemaal zelf heeft geregeld. Het is ook niet een project van Smallingerland of de gemeente van Gobabis zelf. De school heeft dit jaar ongeveer 36 leerlingen verdeelt over 3 klassen.
Ongeveer wekelijks gaan we mee golfen met haar, waardoor we aan het einde natuurlijk terug komen als progolfers.
Nathalia
Nathalia is de regionale hoofd van ‘The Ministery of Education’. Zij wil ook zoveel mogelijk meedoen aan ons project en was zelf ook al met het idee gekomen om de IT-medewerker van de Ministery met ons te laten meelopen zodat die na de tijd genoeg weet om weer cursussen te geven. Verder wil zij als we weg zijn een beetje overzicht houden op de pc’s die naar de scholen gaan. Mochten ze niet gebruikt worden stuurt ze die naar een andere school die er wel wat mee doet.
Heinrich Morweotsile Hambira
Heinrich is de drama leraar van Gobabis, hij werkt samen met Gooitsen in zijn project. Samen met hem en een aantal van zijn vrienden zijn we ook 2 keer in Epako uit geweest. En nog wel een paar keer wat andere dingen. Zo nu en dan komt hij ook even langs om gewoon wat te praten en een biertje te drinken. Hij is opzig wel gezellig maar als hij langskomt, praat hij soms wel wat weinig, je moet echt hem dingen vragen om een gesprek te beginnen. We moeten hem ook altijd wat drinken of eten aanbieden. Zover ik het weet heeft hij nog maar 1 keer uit zichzelf om wat drinken gevraagd.
Frederik Urke
Frederik is een Vrijwilliger uit Noorwegen, hij werkt aan een sport project waarbij ze verschillende manieren van Gymles aan de leraren willen introduceren. Helaas komen er bij zijn project ook niet veel leraren opdagen. In sport is niet een toekomst te zien in dit land dus willen ze er ook niet veel mee doen.
Frederik is vaak wat negatief over van alles, maar het wel altijd gebaseerd op een ervaring. Verder komt hij ook regelmatig even langs of nodigt ons uit om naar een bar te gaan.
Daar laat ik het voor nu bij
-Marinus
Het werk dat we doen in Gobabis.
Aangezien we hier zijn om te werken alleen dat nogal moeilijk gaat zonder de gedoneerde computers hebben we het op ons genomen om maar wat kleine projecten op ons te nemen om ons zo bezig te houden, we zijn hier immers om te werken, niet om vakantie te vieren.
Wat we veel meemaken hier zijn computers die oud en langzaam zijn, meestal staan hier zware programma’s op die ze met moeite draaien waardoor het moeilijk wordt, en dat begrijpen ze hier niet echt, meestal dan.
Verder zit alles hier vol met virussen, vooral de USB sticks zitten volgepropt met deze dingen, wormen, malware het zit er allemaal op, verder zitten er wel scanners op de computers maar worden deze nooit afgedraaid of wordt het systeem echt nauwelijks gescand.
Zo had ik vandaag een USB stick die ik in me laptop deed, na 2 seconden had ik al een virus te pakken, na een scan van dit medium kreeg ik om de 2 seconden nog een waarschuwing dat er iets op stond dat er niet zou moeten staan.
Verder zijn er ook printerproblemen die ze hier heel moeilijk oplossen, zo geven veel printers aan dat het papier dat erin zit niet overeenkomt met wat er doorgestuurd is, dan blijkt dat er bij de instellingen een standaard staat ingesteld die dus elke keer een verkeerde boodschap doorstuurt.
Of dat zit er een “cover” die niet goed is dichtgegaan.
Dit zijn veel problemen die we hier tegenkomen, wat ook wel een beetje het kennisniveau weergeeft in Gobabis, voor de ICT-ers die dit lezen, je moet denken aan een ECDL niveau, en dat is dan hoog, en daar doen ze 3 jaar over.
Voor de niet ICT-ers een basiscertificaat over Word/Excel/Powerpoint etc etc dat is hier een hoog niveau voor de lokale bevolking.
Ook zijn we bezig op dit moment om een website te maken voor het OTC hier.
Het OTC is een project van de overheid om technologie over te brengen naar de lokale bevolking wat met moeite gaat, aangezien het geld kost en veel mensen dat niet hebben.
Ze leren hier hoe ze met een computer om moeten gaan, denk aan. Wat is een muis, wat is je beeldscherm, je toetsenbord en meer van dat.
Basis microsoft WORD commando’s en dat duurt dan enkele weken.
We hebben geregeld met de eigenaar van het project dat we zijn lokaal gaan gebruiken voor onze toekomstige lessen wat betekend dat onze voorbereiding voor het project zo goed als af is, als we nou nog onze computers kunnen bereiken kunnen we (eindelijk) beginnen met het project als het gaat om kennisoverdracht. Maar dat kan zo nog een aantal weken duren is ons verteld.
Wat er nu aan de hand is is dat er een schone veilige ruimte moet worden gevonden om alles in neer te zetten, dat wordt dan ook onze werkruimte waar we de computers gaan testen en voorbereiden.
-DE- verhuizing
Na een aantal weken in Horizons gezeten te hebben. Waren we de talloze insecten wel zat en was ons idee om te gaan verhuizen naar het vrijwilligershuis om vanuit daar dan verder te gaan.
Na het huis bekeken te hebben was ons gevoel daarover wel goed, en zag het eruit dat we er met Foeke(nieuwe vrijwilliger hier) gingen samenwonen.
Toen kwam Heinrich met het idee of we misschien ook interesse hadden in het huren van het huis van zijn broer dat al een tijd leegstaat.
Zo gezegd zo gedaan en we stonden oog in oog met een vrijstaand huis ergens op de hoek van één of andere straat.
En wat blijkt, het is een klein geschenk dat huis.
Erg veel ruimte, we kunnen allemaal onze eigen slaapkamer krijgen (Wat Hielke en Marinus graag willen, ze moeten nu nog knuffelend bij elkaar in 1 kamer slapen)
Er zijn veel kamers
Het is er stil, er is een gasthuis voor mochten we gasten hebben.
Al in al, het klonk voor ons een stuk beter dan het vrijwilligershuis.
Het enige probleem is, is dat het huis leegstaat, er staat alleen een stereo in, en een koelkast, das alles. Dus moeten we het interieur zelf gaan regelen, maar aangezien er maar 1 persoon in het vrijwilligershuis zal blijven kunnen we veel van de spullen daar meenemen om het huis nog enigszins leefbaar te krijgen.
Dus, zeer binnenkort zitten we in een groot huis voor weinig geld, wij hebben er zin in.
Cheerios.
-Jelle
donderdag 12 maart 2009
Zo, dan ben je er, wat dan ?!
Het dagelijks leven
Je word wakker van de zon op de muur en trekt het raam open het is een heerlijke 27 graden in de schaduw. Je kijkt naar buiten en ziet zo ver je kijkt een blauwe vlakte met hier en daar een klein wolkje. Je maakt je bed op en gaat wat drinken afhankelijk van de dag ga je nog eens een poging wagen om je te scheren om daarna door te gaan voor een ontbijtje (rond 9.30) Voor de rest van de ochtend werk jij je logboek een beetje bij of kijkt een serie. Tot je het zat bent en zin hebt in een beetje frisse lucht en dan ga je meestal met zijn 2en (Marinus en ik) naar de winkels voor de dagelijkse boodschappen. Laatste week hadden we een megastore ontdekt in het centrum deze koopt alles enorm in dus dat betekend nog lagere prijzen! Voorbeeld: 10 kilo aardappelen €2.20. Ook zoals altijd staan er bedelende kinderen klaar met hun handjes omhoog als je de supermarkt uitloopt. Maar dat wordt de laatste tijd al veel minder aangezien ze weten dat wij niets geven. De rede hiervoor is simpel, Als zij succes op straat hebben met bedelen gaan ze niet naar school. Eenmaal terug gekomen van de boodschappen gaan we voor lunch een eitje bakken of gooien we een worstje in de pan.
Ondertussen zijn we dan bezig met het beetje werk dat we hier gekregen hebben, dat bestaat uit het af en toe repareren van een laptop of oude desktop pc. Meeste computers hier zitten onder de virussen. De eerste keer dat we hier een usb-stick kregen voor controle wouden we kijken hoeveel virussen er wel niet opstonden… Na 2 min scannen kwamen we al op 27 toen waren we het zat en hebben we het geluid maar uitgegooid en automatisch door laten scannen na een klein kwartiertje later was de usb-stick weer virus vrij. Dit is maar 1 van de vele voorbeelden hier. Dat komt vooral doordat er zo weinig mensen met een internet aansluiting zijn hier in Namibië de meeste mensen hebben dus geen of een erg verouderde virusscanner. 80% van de computer problemen zijn daarom ook virus problemen.
Na het doen van het beetje werk van de mensen die we zo nu en dan krijgen gaan we rustig door met het kijken van een film of spelen van een spelletje samen. Dit meestal tot de avond, tot Marinus of ik gaan koken, dan gaat er meestal weer een serie op. Na het eten is het een spelletje of een film.
Het is wel jammer dat we tot nu toen nauwelijks met het project bezig konden zijn… De container staat al in Walvisbaai, Namibië maar er ontbreken papieren… Er is ook een ander probleem aangezien apartheid hier ook nog kort in het geheugen ligt, dus hoe meer de gemeente Smallingerland er op aandringt hoe meer de mensen daar hebben van laten we het maar wat rustiger aan doen. Jammer want zo snijden ze zichzelf in de vingers. Zeer jammer voor ons want de container kan op die manier elk moment komen en dan kunnen we ook niet zomaar weg om het land te gaan zien.
Uitgaan in Gobabis
In de 2e week van ons verblijf werden we uitgenodigd door Heinrich om uit te gaan in Epako (krottenwijk). Persoonlijk had ik eerst wel mijn twijfels door de verhalen die ik er over hoorden maar ben toch maar meegegaan.
Het begon allemaal met een afspraak om 17.00 maar dit is Afrika dus het bakkie (pick-up) stond om acht uur voor het hotel om ons op te halen. Het was redelijk druk in het bakje er waren rond 8 mensen die meegingen allemaal vriend en familie van Heinrich. De rit erheen was ook fantastisch ze vonden 1 bepaald nummer een remix van “If i was a boy” we erg leuk dus die hebben we een keer of 4 gehoord in de korte rit naar Epako :P. Eenmaal aangekomen gingen we het bakkie uit naar een sportbar genaamd “Calling all teachers” hij heet zo omdat daar vooral leraren komen. Het is grappig want de bar stelt niet zo veel voor het is maar 40m2 met een biljarttafel in het midden en was compleet gemaakt van golfplaten en wat hout.
In de bar met ons erbij waren en ongeveer 10 tot 15 mensen. Heinrich kende de meeste mensen uit de bar en was ook goede vrienden met de bar eigenaar dus het scheelde een hoop. Aangezien ze daar in Epako niet veel blanken mensen zien waren we wel een beetje een attractie daar voor de mensen dus veel mensen kwamen langs om zich voor te stellen en ons te begroeten en natuurlijk om van ons bier te profiteren. Heirich vertelde ons als er iemand zat te zeuren of ons irriteerde dat we hun naar hem moesten sturen dan zou hij ze wel “verzoeken” te verlaten. Natuurlijk omdat je blank bent (blank = rijk) mag je genieten van veel foute aandacht. Genoeg mensen die iets van je willen en met je willen dansen. De leeftijd van de mensen die uitgaan verschild enorm met de leeftijd in Nederland de meeste mensen die uitgaan zijn hier vanaf 25 tot 35 jaar maar er zijn ook genoeg uitschieters van 40+ ook liepen er zat kleine kinderen van 6 tot 8 die waren er vooral om de flessen op te halen voor een beetje geld (0,20N$). Her raarste vond ik nog wel dat een moeder met een kind van niet meer dan 3 jaar oud in een andere bar tegenover zat naast de speaker… Maar goed. We hadden echt een super avond gehad. Marinus had de eer om met “de grootste” negerin te dansen. Hij genoot zichtbaar. Alleen jammer dat ik daar geen foto’s van heb :S. De prijzen in de bars zijn een lachertje vergeleken De Swetser of Feu voor een fles van 750ml betaal je 0,80€ (10N$). De terug reis vanaf de Bar was ook een ervaring we zaten met zijn 12 in een auto opgehokt zelf de achterklep stond open voor meer ruimte.
Muziek
De muziek die hier erg populair is, is Rap, R&B en Slow House/Urban (voorbeeld: Akon - NeYo - Mario - Chris Brown). Dit werd ook veel gedraaid in de bar. De mensen luisteren ook anders naar de muziek dan wij gewend zijn in Nederland. Wij hebben snel de neiging om naar het snelste ritme te luisteren in de muziek. Hier is dat helemaal andersom ze kiezen hier altijd de sloomste ritme en fluiten af en toe zo hard mogelijk mee.
Dansen
Het dansen gaat hier ook heel anders aangezien ze het sloomste ritme volgen is het een stuk rustiger. Ook is het dansen hier wat uitbundiger omdat je hier alle de ruimte hebt. Als je hier echt wilt bewijzen met dansen moet je als in een standje zo laag bij de grond “Droog neuken” Ze waren helemaal verbaast dat wij dat niet deden en dat we zo veel minder ruimte hadden in de clubs thuis in Nederland. Ook het bewegen van de knieën is erg belangrijk hier.
Verder zijn er nog een paar andere barretjes in het centrum: Big 5, Horizons en Ernies. Deze barretjes zijn ook uitgerust met een restaurant en de meeste hebben ook een slaapgelegenheid al deze barretjes zij sportbarren en zijn uitgerust met 1 of meerdere pooltafels en dartborden. De bar bij de Big 5 word meestal gebruikt om de Engelse league’s te volgen daar hebben we laats ook een wedstrijd gevolgd van ManU. Al deze barren zijn meer blanke mensen te vinden aangezien deze in het Centrum liggen.
O dus dat was was?
In de derde week van ons verblijf hadden we weer flink wat was om een was te laten draaien. Dus we melden het zoals elke keer aan de receptie dat we was hebben en dan moeten we het de volgende morgenochtend weer klaarzetten om schoongemaakt te worden. Dus dat deden we braaf en gingen daarna nog weer een uurtje slapen. Toen we weer wakker werden was de was al meegenomen en gingen wij voor ontbijt en bootschappen.
Toen Marinus en ik terugkwamen liep er een man naar ons toe in een redelijk bekend overhemd… Maar aangezien we de vorige dag de winkels langs gegaan waren zagen we er geen kwaad in. De man vroeg ons of we meer hadden en of we weggingen. Hij was ook slecht te verstaan dus zeiden we dat we helemaal niet weggingen en negeerde hem verder een beetje. Niet veel later kwam hij binnenlopen met de zelfde vraag maar nu wat duidelijker “Als jullie nog eens kleding weggooien kunnen jullie mij dan eerst laten komen?” En toen was het stilte…. “Dat was niet om weg te gooien dat was onze was!” Het bleek dat de man van de vuilnisdienst was en het aanzag voor vuilnis en er eerst de spullen uitgehaald heeft die hem interesseerde en de rest heeft meegegeven aan de vuilnistruck. Dat is ook leuk nieuws op de woensdag ochtend… Dus we wouden onze spullen terug en vroegen aan hem of we de spullen die hij uitgekozen had voor zich zelf terug konden krijgen en dat was geen probleem. Later gingen we naar het management van het hotel en vragen wat er gebeurt was en hoe het had kunnen gebeuren. De vrouw vertelde ons dat die man daar geen recht had om die hal te bezoeken en al helemaal niet spullen van die hal mee te nemen. Ze hadden de man eropuit gestuurd om proberen de zak terug te krijgen of ieder geval een deel van de kleding. Daarna zou de kleding gelijk gewassen worden. Gelukkig voor ons was er iets teruggevonden totaal hadden we nu iets van 1/4e van de was terug.
Sommatie wat we missen:
5 T-shirts
12 boxers
3 Broeken (klein en groot)
4 Handdoeken
4 washandjes
1 Handwas doek
14 Paar sokken ( ¾ / heel )
7 Theedoeken
1 Badlaken
Beschadicht teruggekregen:
1 Broek (knoop en Rits)
1 Overhemd (Was met de hand gewassen kleur uitgelopen)
De grootse schade was voor Marinus (140€) en daarna voor mij (102€) en daarna Jelle (85€).
We hadden een afspraak gemaakt daarover met het management. De afspraak luide dat we de vermiste spullen weer gingen kopen in Gobabis en de rekening daarvoor zou de man terugbetalen die onze kleding meegenomen had uit de hal. Opzich jammer want je krijgt de waarde van je merk kleding nooit meer terug. We zijn ook van plan een rapport op te laten stellen door de politie om via de verzekering wat meer terug te krijgen. Want je kan de man hier niet de Europese prijs laten betalen daar gaat zijn jaar salaris makkelijk aan onderdoor. Maar goed ondertussen hebben we de spullen weer bijgekocht en sturen we straks de rekening op.
Maar goed dit was mijn verhaal en ik wil hierbij nogmaals mijn vader en Fokko feliciteren met hun verjaardag. (Als je ze ziet geef ze maar een kus :P). Ik vermaak me hier prima en geniet van het mooie weer tussen een zeldzaam buitje door. Groeten een iedereen thuis!
Hielke
Epikuro, The middle of nowhere.
Zaterdag de 27e nam Heinrich ons mee naar Epikuro, zijn geboortedorp.
We gingen pas rond 10 uur s’avonds die kant op wat al wel een beetje laat was, maar ach, wat maakt het uit.
Een oom van Heinrich kwam ook mee en al drinkend gingen we op weg naar Epikuro, wat ons wel opvalt hier is dat we regelmatig een biertje pakken, gewoon, omdat het kan.
Het was een uur rijden en het regende nogal hard, vergeleken met Nederland, is de regen daar een watje, als het hier regent, dan regent het ook goed.
Na een klein half uurtje namen we een kleine pauze waarbij we achter kwamen dat het begrip recyclen niet bekend is hier, lege bierflesjes worden gewoon in de berm gesmeten in één of ander weggetje waar nooit een vuilnisauto zal komen. Zo is Afrika, zeggen ze dan.
Nadat we over een slipperig gravel weggetje zijn gereden kwamen we aan in Epikuro, wat gewoon geen straatverlichting heeft, of elke vorm van verlichting eigenlijk.
Er was op dat moment een begrafenis gaande, wat sowieso een gelegenheid is hier in Namibië.
Hier gaan ze namelijk de avond van te voren zingen, en dan zingen ze christelijke liedjes in de lokale tong, dit gaat dan door tot 7 uur s’ochtends, waarna ze naar de kerk toe gaan, daarna gaan ze naar de begraafplaats om het laatste respect te geven. Daarna word de resterende familie erbij gehaald en voorgesteld, zo van, dit is de neef van … dit is de dochter van… en ga zo maar door, een begrafenis duurt hier ongeveer, een goede 12 uur, en das dan 12 uur non stop.
Wij hebben hier helaas maar weinig van meegemaakt, want we gingen pas rond half 4 slapen, en we werden rond 7 uur wakker gemaakt door de aanwezige kinderen in het huis waar we sliepen (tante van Heinrich) dus met zeer weinig slaap zaten we s’ochtends buiten met een broer van Heinrich te praten over van alles en nog wat in Namibië, wij vertelden wat over waarom we hier zijn waarop hij vertelde hoe hard IT kennis hier nodig was, maar dat er veel te vaak gewoon geen geld voor nodig was, en dat de politiek er maar weinig om gaf om IT projecten op te zetten.
Heinrich pikte ons op en we liepen rustig door het dorp, hij vertelde ons dat de grond van de katholieke kerk is en dat het hele dorp op het gebied staat, vroeger werkte de mensen dat op de grond voor de kerk en kregen zij zo onderdak, maar tegenwoordig is het anders, de kerk is er nog wel, maar er wordt niet meer voor gewerkt.
We kwamen Heinrich zijn vrienden weer tegen die allemaal aanwezig waren, en waar we ook wel goed mee overweg kunnen, je wordt hier soms wel aangestaard omdat je wit bent, wat toch voor ons dan in ieder geval, redelijk vreemd is, je bent het niet gewend dat je hier bovenaan staat, wat zoals ik al gezegd heb, vreemd voor ons is.
Daarna liepen we terug naar de “chabin” wat een ander woord voor bar is, maar je kan het ook weer niet echt een bar noemen want accommodatie is er niet maar alcohol wel, en genoeg alcohol.
Rond 11 uur s’ochtends pakken ze hier gewoon in alle rust een 750 ml fles en drinken ze dat op, hier in Afrika hebben ze trouwens een andere drink mentaliteit dan in Nederland, in Nederland is het veelal, wat je zelf koopt, drink je zelf ook op, hetzelfde geldt voor eten, met een uitzondering hier en daar natuurlijk. In Afrika, deel je alles, en dan ook echt alles, eten, drinken en het is voor niemand een probleem, zo krijgen wij vaak alcohol aangeboden, en kunnen ze beledigd reageren als je het niet aanneemt.
Maar, terug naar Epikuro, wat meer informatie over het dorpje, voor Nederlandse begrippen is het een gat, er zullen zo rond de paar 100 mensen wonen, en ze wonen meestal in stenen huizen, opgebouwd van wanneer de kerk er nog zwaar aanwezig was, helaas was er nog maar 1 origineel huis dat recht stond, maar zelfs dat zag er minimalistisch uit.
Er was wel veel ruimte en een soort van afgrond met een uitzicht waar je u tegen zegt.
De mensen waren allemaal vriendelijk en stelden zich voor, namen die ik me nu helaas niet meer kan herinneren want sommigen zijn gewoon te moeilijk om uit te spreken of versta je niet, en dan doe je alsof je het verstaat.
De sfeer onderling lijkt soms zwaar dreigend tussen de kerels hier, maar dat is gewoon de taal, verder wordt er veel gewezen naar elkaar, maar het is gewoon vriendelijk semi uitdagend gepraat tegen elkaar, wat we back home ook wel hebben.
Na een klein rondje door het dorp gelopen te hebben zijn we weer richting “huis” gegaan, nagenietend van de uitzichten en de wind in onze nek omdat de auto niet rustig 50 gaat, maar meer 120 en er is niemand voor je, en niemand achter je.
Dat was Epikuro voor ons, we hebben niet alles gezien, en ook niet iedereen, maar genoeg voor een eerste keer.
Die middag hebben we bij Heinrich nog een “braai” gehad, wat gewoon een ander woord is voor barbecue.
Na een gezellige middag wouden we wel weer naar huis, Heinrich en zijn vrienden gingen nog uit, maar daar waren wij gewoon te vermoeid voor, en dus sloten we daar de dag voor ons af, daarbij sluit ik het voor nu af en zullen we (hopelijk) genoeg meemaken zodat we weer wat verhalen hebben voor de volgende keer, tot dan.
-Jelle
Foto's algemeen (Een paar)
(ge-update)
Je word wakker van de zon op de muur en trekt het raam open het is een heerlijke 27 graden in de schaduw. Je kijkt naar buiten en ziet zo ver je kijkt een blauwe vlakte met hier en daar een klein wolkje. Je maakt je bed op en gaat wat drinken afhankelijk van de dag ga je nog eens een poging wagen om je te scheren om daarna door te gaan voor een ontbijtje (rond 9.30) Voor de rest van de ochtend werk jij je logboek een beetje bij of kijkt een serie. Tot je het zat bent en zin hebt in een beetje frisse lucht en dan ga je meestal met zijn 2en (Marinus en ik) naar de winkels voor de dagelijkse boodschappen. Laatste week hadden we een megastore ontdekt in het centrum deze koopt alles enorm in dus dat betekend nog lagere prijzen! Voorbeeld: 10 kilo aardappelen €2.20. Ook zoals altijd staan er bedelende kinderen klaar met hun handjes omhoog als je de supermarkt uitloopt. Maar dat wordt de laatste tijd al veel minder aangezien ze weten dat wij niets geven. De rede hiervoor is simpel, Als zij succes op straat hebben met bedelen gaan ze niet naar school. Eenmaal terug gekomen van de boodschappen gaan we voor lunch een eitje bakken of gooien we een worstje in de pan.
Ondertussen zijn we dan bezig met het beetje werk dat we hier gekregen hebben, dat bestaat uit het af en toe repareren van een laptop of oude desktop pc. Meeste computers hier zitten onder de virussen. De eerste keer dat we hier een usb-stick kregen voor controle wouden we kijken hoeveel virussen er wel niet opstonden… Na 2 min scannen kwamen we al op 27 toen waren we het zat en hebben we het geluid maar uitgegooid en automatisch door laten scannen na een klein kwartiertje later was de usb-stick weer virus vrij. Dit is maar 1 van de vele voorbeelden hier. Dat komt vooral doordat er zo weinig mensen met een internet aansluiting zijn hier in Namibië de meeste mensen hebben dus geen of een erg verouderde virusscanner. 80% van de computer problemen zijn daarom ook virus problemen.
Na het doen van het beetje werk van de mensen die we zo nu en dan krijgen gaan we rustig door met het kijken van een film of spelen van een spelletje samen. Dit meestal tot de avond, tot Marinus of ik gaan koken, dan gaat er meestal weer een serie op. Na het eten is het een spelletje of een film.
Het is wel jammer dat we tot nu toen nauwelijks met het project bezig konden zijn… De container staat al in Walvisbaai, Namibië maar er ontbreken papieren… Er is ook een ander probleem aangezien apartheid hier ook nog kort in het geheugen ligt, dus hoe meer de gemeente Smallingerland er op aandringt hoe meer de mensen daar hebben van laten we het maar wat rustiger aan doen. Jammer want zo snijden ze zichzelf in de vingers. Zeer jammer voor ons want de container kan op die manier elk moment komen en dan kunnen we ook niet zomaar weg om het land te gaan zien.
Uitgaan in Gobabis
In de 2e week van ons verblijf werden we uitgenodigd door Heinrich om uit te gaan in Epako (krottenwijk). Persoonlijk had ik eerst wel mijn twijfels door de verhalen die ik er over hoorden maar ben toch maar meegegaan.
Het begon allemaal met een afspraak om 17.00 maar dit is Afrika dus het bakkie (pick-up) stond om acht uur voor het hotel om ons op te halen. Het was redelijk druk in het bakje er waren rond 8 mensen die meegingen allemaal vriend en familie van Heinrich. De rit erheen was ook fantastisch ze vonden 1 bepaald nummer een remix van “If i was a boy” we erg leuk dus die hebben we een keer of 4 gehoord in de korte rit naar Epako :P. Eenmaal aangekomen gingen we het bakkie uit naar een sportbar genaamd “Calling all teachers” hij heet zo omdat daar vooral leraren komen. Het is grappig want de bar stelt niet zo veel voor het is maar 40m2 met een biljarttafel in het midden en was compleet gemaakt van golfplaten en wat hout.
In de bar met ons erbij waren en ongeveer 10 tot 15 mensen. Heinrich kende de meeste mensen uit de bar en was ook goede vrienden met de bar eigenaar dus het scheelde een hoop. Aangezien ze daar in Epako niet veel blanken mensen zien waren we wel een beetje een attractie daar voor de mensen dus veel mensen kwamen langs om zich voor te stellen en ons te begroeten en natuurlijk om van ons bier te profiteren. Heirich vertelde ons als er iemand zat te zeuren of ons irriteerde dat we hun naar hem moesten sturen dan zou hij ze wel “verzoeken” te verlaten. Natuurlijk omdat je blank bent (blank = rijk) mag je genieten van veel foute aandacht. Genoeg mensen die iets van je willen en met je willen dansen. De leeftijd van de mensen die uitgaan verschild enorm met de leeftijd in Nederland de meeste mensen die uitgaan zijn hier vanaf 25 tot 35 jaar maar er zijn ook genoeg uitschieters van 40+ ook liepen er zat kleine kinderen van 6 tot 8 die waren er vooral om de flessen op te halen voor een beetje geld (0,20N$). Her raarste vond ik nog wel dat een moeder met een kind van niet meer dan 3 jaar oud in een andere bar tegenover zat naast de speaker… Maar goed. We hadden echt een super avond gehad. Marinus had de eer om met “de grootste” negerin te dansen. Hij genoot zichtbaar. Alleen jammer dat ik daar geen foto’s van heb :S. De prijzen in de bars zijn een lachertje vergeleken De Swetser of Feu voor een fles van 750ml betaal je 0,80€ (10N$). De terug reis vanaf de Bar was ook een ervaring we zaten met zijn 12 in een auto opgehokt zelf de achterklep stond open voor meer ruimte.
Muziek
De muziek die hier erg populair is, is Rap, R&B en Slow House/Urban (voorbeeld: Akon - NeYo - Mario - Chris Brown). Dit werd ook veel gedraaid in de bar. De mensen luisteren ook anders naar de muziek dan wij gewend zijn in Nederland. Wij hebben snel de neiging om naar het snelste ritme te luisteren in de muziek. Hier is dat helemaal andersom ze kiezen hier altijd de sloomste ritme en fluiten af en toe zo hard mogelijk mee.
Dansen
Het dansen gaat hier ook heel anders aangezien ze het sloomste ritme volgen is het een stuk rustiger. Ook is het dansen hier wat uitbundiger omdat je hier alle de ruimte hebt. Als je hier echt wilt bewijzen met dansen moet je als in een standje zo laag bij de grond “Droog neuken” Ze waren helemaal verbaast dat wij dat niet deden en dat we zo veel minder ruimte hadden in de clubs thuis in Nederland. Ook het bewegen van de knieën is erg belangrijk hier.
Verder zijn er nog een paar andere barretjes in het centrum: Big 5, Horizons en Ernies. Deze barretjes zijn ook uitgerust met een restaurant en de meeste hebben ook een slaapgelegenheid al deze barretjes zij sportbarren en zijn uitgerust met 1 of meerdere pooltafels en dartborden. De bar bij de Big 5 word meestal gebruikt om de Engelse league’s te volgen daar hebben we laats ook een wedstrijd gevolgd van ManU. Al deze barren zijn meer blanke mensen te vinden aangezien deze in het Centrum liggen.
O dus dat was was?
In de derde week van ons verblijf hadden we weer flink wat was om een was te laten draaien. Dus we melden het zoals elke keer aan de receptie dat we was hebben en dan moeten we het de volgende morgenochtend weer klaarzetten om schoongemaakt te worden. Dus dat deden we braaf en gingen daarna nog weer een uurtje slapen. Toen we weer wakker werden was de was al meegenomen en gingen wij voor ontbijt en bootschappen.
Toen Marinus en ik terugkwamen liep er een man naar ons toe in een redelijk bekend overhemd… Maar aangezien we de vorige dag de winkels langs gegaan waren zagen we er geen kwaad in. De man vroeg ons of we meer hadden en of we weggingen. Hij was ook slecht te verstaan dus zeiden we dat we helemaal niet weggingen en negeerde hem verder een beetje. Niet veel later kwam hij binnenlopen met de zelfde vraag maar nu wat duidelijker “Als jullie nog eens kleding weggooien kunnen jullie mij dan eerst laten komen?” En toen was het stilte…. “Dat was niet om weg te gooien dat was onze was!” Het bleek dat de man van de vuilnisdienst was en het aanzag voor vuilnis en er eerst de spullen uitgehaald heeft die hem interesseerde en de rest heeft meegegeven aan de vuilnistruck. Dat is ook leuk nieuws op de woensdag ochtend… Dus we wouden onze spullen terug en vroegen aan hem of we de spullen die hij uitgekozen had voor zich zelf terug konden krijgen en dat was geen probleem. Later gingen we naar het management van het hotel en vragen wat er gebeurt was en hoe het had kunnen gebeuren. De vrouw vertelde ons dat die man daar geen recht had om die hal te bezoeken en al helemaal niet spullen van die hal mee te nemen. Ze hadden de man eropuit gestuurd om proberen de zak terug te krijgen of ieder geval een deel van de kleding. Daarna zou de kleding gelijk gewassen worden. Gelukkig voor ons was er iets teruggevonden totaal hadden we nu iets van 1/4e van de was terug.
Sommatie wat we missen:
5 T-shirts
12 boxers
3 Broeken (klein en groot)
4 Handdoeken
4 washandjes
1 Handwas doek
14 Paar sokken ( ¾ / heel )
7 Theedoeken
1 Badlaken
Beschadicht teruggekregen:
1 Broek (knoop en Rits)
1 Overhemd (Was met de hand gewassen kleur uitgelopen)
De grootse schade was voor Marinus (140€) en daarna voor mij (102€) en daarna Jelle (85€).
We hadden een afspraak gemaakt daarover met het management. De afspraak luide dat we de vermiste spullen weer gingen kopen in Gobabis en de rekening daarvoor zou de man terugbetalen die onze kleding meegenomen had uit de hal. Opzich jammer want je krijgt de waarde van je merk kleding nooit meer terug. We zijn ook van plan een rapport op te laten stellen door de politie om via de verzekering wat meer terug te krijgen. Want je kan de man hier niet de Europese prijs laten betalen daar gaat zijn jaar salaris makkelijk aan onderdoor. Maar goed ondertussen hebben we de spullen weer bijgekocht en sturen we straks de rekening op.
Maar goed dit was mijn verhaal en ik wil hierbij nogmaals mijn vader en Fokko feliciteren met hun verjaardag. (Als je ze ziet geef ze maar een kus :P). Ik vermaak me hier prima en geniet van het mooie weer tussen een zeldzaam buitje door. Groeten een iedereen thuis!
Hielke
Epikuro, The middle of nowhere.
Zaterdag de 27e nam Heinrich ons mee naar Epikuro, zijn geboortedorp.
We gingen pas rond 10 uur s’avonds die kant op wat al wel een beetje laat was, maar ach, wat maakt het uit.
Een oom van Heinrich kwam ook mee en al drinkend gingen we op weg naar Epikuro, wat ons wel opvalt hier is dat we regelmatig een biertje pakken, gewoon, omdat het kan.
Het was een uur rijden en het regende nogal hard, vergeleken met Nederland, is de regen daar een watje, als het hier regent, dan regent het ook goed.
Na een klein half uurtje namen we een kleine pauze waarbij we achter kwamen dat het begrip recyclen niet bekend is hier, lege bierflesjes worden gewoon in de berm gesmeten in één of ander weggetje waar nooit een vuilnisauto zal komen. Zo is Afrika, zeggen ze dan.
Nadat we over een slipperig gravel weggetje zijn gereden kwamen we aan in Epikuro, wat gewoon geen straatverlichting heeft, of elke vorm van verlichting eigenlijk.
Er was op dat moment een begrafenis gaande, wat sowieso een gelegenheid is hier in Namibië.
Hier gaan ze namelijk de avond van te voren zingen, en dan zingen ze christelijke liedjes in de lokale tong, dit gaat dan door tot 7 uur s’ochtends, waarna ze naar de kerk toe gaan, daarna gaan ze naar de begraafplaats om het laatste respect te geven. Daarna word de resterende familie erbij gehaald en voorgesteld, zo van, dit is de neef van … dit is de dochter van… en ga zo maar door, een begrafenis duurt hier ongeveer, een goede 12 uur, en das dan 12 uur non stop.
Wij hebben hier helaas maar weinig van meegemaakt, want we gingen pas rond half 4 slapen, en we werden rond 7 uur wakker gemaakt door de aanwezige kinderen in het huis waar we sliepen (tante van Heinrich) dus met zeer weinig slaap zaten we s’ochtends buiten met een broer van Heinrich te praten over van alles en nog wat in Namibië, wij vertelden wat over waarom we hier zijn waarop hij vertelde hoe hard IT kennis hier nodig was, maar dat er veel te vaak gewoon geen geld voor nodig was, en dat de politiek er maar weinig om gaf om IT projecten op te zetten.
Heinrich pikte ons op en we liepen rustig door het dorp, hij vertelde ons dat de grond van de katholieke kerk is en dat het hele dorp op het gebied staat, vroeger werkte de mensen dat op de grond voor de kerk en kregen zij zo onderdak, maar tegenwoordig is het anders, de kerk is er nog wel, maar er wordt niet meer voor gewerkt.
We kwamen Heinrich zijn vrienden weer tegen die allemaal aanwezig waren, en waar we ook wel goed mee overweg kunnen, je wordt hier soms wel aangestaard omdat je wit bent, wat toch voor ons dan in ieder geval, redelijk vreemd is, je bent het niet gewend dat je hier bovenaan staat, wat zoals ik al gezegd heb, vreemd voor ons is.
Daarna liepen we terug naar de “chabin” wat een ander woord voor bar is, maar je kan het ook weer niet echt een bar noemen want accommodatie is er niet maar alcohol wel, en genoeg alcohol.
Rond 11 uur s’ochtends pakken ze hier gewoon in alle rust een 750 ml fles en drinken ze dat op, hier in Afrika hebben ze trouwens een andere drink mentaliteit dan in Nederland, in Nederland is het veelal, wat je zelf koopt, drink je zelf ook op, hetzelfde geldt voor eten, met een uitzondering hier en daar natuurlijk. In Afrika, deel je alles, en dan ook echt alles, eten, drinken en het is voor niemand een probleem, zo krijgen wij vaak alcohol aangeboden, en kunnen ze beledigd reageren als je het niet aanneemt.
Maar, terug naar Epikuro, wat meer informatie over het dorpje, voor Nederlandse begrippen is het een gat, er zullen zo rond de paar 100 mensen wonen, en ze wonen meestal in stenen huizen, opgebouwd van wanneer de kerk er nog zwaar aanwezig was, helaas was er nog maar 1 origineel huis dat recht stond, maar zelfs dat zag er minimalistisch uit.
Er was wel veel ruimte en een soort van afgrond met een uitzicht waar je u tegen zegt.
De mensen waren allemaal vriendelijk en stelden zich voor, namen die ik me nu helaas niet meer kan herinneren want sommigen zijn gewoon te moeilijk om uit te spreken of versta je niet, en dan doe je alsof je het verstaat.
De sfeer onderling lijkt soms zwaar dreigend tussen de kerels hier, maar dat is gewoon de taal, verder wordt er veel gewezen naar elkaar, maar het is gewoon vriendelijk semi uitdagend gepraat tegen elkaar, wat we back home ook wel hebben.
Na een klein rondje door het dorp gelopen te hebben zijn we weer richting “huis” gegaan, nagenietend van de uitzichten en de wind in onze nek omdat de auto niet rustig 50 gaat, maar meer 120 en er is niemand voor je, en niemand achter je.
Dat was Epikuro voor ons, we hebben niet alles gezien, en ook niet iedereen, maar genoeg voor een eerste keer.
Die middag hebben we bij Heinrich nog een “braai” gehad, wat gewoon een ander woord is voor barbecue.
Na een gezellige middag wouden we wel weer naar huis, Heinrich en zijn vrienden gingen nog uit, maar daar waren wij gewoon te vermoeid voor, en dus sloten we daar de dag voor ons af, daarbij sluit ik het voor nu af en zullen we (hopelijk) genoeg meemaken zodat we weer wat verhalen hebben voor de volgende keer, tot dan.
-Jelle
Foto's algemeen (Een paar)
(ge-update)
Abonneren op:
Posts (Atom)