Zo, dan ben je er, wat dan ?!

Het dagelijks leven

Je word wakker van de zon op de muur en trekt het raam open het is een heerlijke 27 graden in de schaduw. Je kijkt naar buiten en ziet zo ver je kijkt een blauwe vlakte met hier en daar een klein wolkje. Je maakt je bed op en gaat wat drinken afhankelijk van de dag ga je nog eens een poging wagen om je te scheren om daarna door te gaan voor een ontbijtje (rond 9.30) Voor de rest van de ochtend werk jij je logboek een beetje bij of kijkt een serie. Tot je het zat bent en zin hebt in een beetje frisse lucht en dan ga je meestal met zijn 2en (Marinus en ik) naar de winkels voor de dagelijkse boodschappen. Laatste week hadden we een megastore ontdekt in het centrum deze koopt alles enorm in dus dat betekend nog lagere prijzen! Voorbeeld: 10 kilo aardappelen €2.20. Ook zoals altijd staan er bedelende kinderen klaar met hun handjes omhoog als je de supermarkt uitloopt. Maar dat wordt de laatste tijd al veel minder aangezien ze weten dat wij niets geven. De rede hiervoor is simpel, Als zij succes op straat hebben met bedelen gaan ze niet naar school. Eenmaal terug gekomen van de boodschappen gaan we voor lunch een eitje bakken of gooien we een worstje in de pan.

Ondertussen zijn we dan bezig met het beetje werk dat we hier gekregen hebben, dat bestaat uit het af en toe repareren van een laptop of oude desktop pc. Meeste computers hier zitten onder de virussen. De eerste keer dat we hier een usb-stick kregen voor controle wouden we kijken hoeveel virussen er wel niet opstonden… Na 2 min scannen kwamen we al op 27 toen waren we het zat en hebben we het geluid maar uitgegooid en automatisch door laten scannen na een klein kwartiertje later was de usb-stick weer virus vrij. Dit is maar 1 van de vele voorbeelden hier. Dat komt vooral doordat er zo weinig mensen met een internet aansluiting zijn hier in Namibië de meeste mensen hebben dus geen of een erg verouderde virusscanner. 80% van de computer problemen zijn daarom ook virus problemen.

Na het doen van het beetje werk van de mensen die we zo nu en dan krijgen gaan we rustig door met het kijken van een film of spelen van een spelletje samen. Dit meestal tot de avond, tot Marinus of ik gaan koken, dan gaat er meestal weer een serie op. Na het eten is het een spelletje of een film.

Het is wel jammer dat we tot nu toen nauwelijks met het project bezig konden zijn… De container staat al in Walvisbaai, Namibië maar er ontbreken papieren… Er is ook een ander probleem aangezien apartheid hier ook nog kort in het geheugen ligt, dus hoe meer de gemeente Smallingerland er op aandringt hoe meer de mensen daar hebben van laten we het maar wat rustiger aan doen. Jammer want zo snijden ze zichzelf in de vingers. Zeer jammer voor ons want de container kan op die manier elk moment komen en dan kunnen we ook niet zomaar weg om het land te gaan zien.

Uitgaan in Gobabis

In de 2e week van ons verblijf werden we uitgenodigd door Heinrich om uit te gaan in Epako (krottenwijk). Persoonlijk had ik eerst wel mijn twijfels door de verhalen die ik er over hoorden maar ben toch maar meegegaan.

Het begon allemaal met een afspraak om 17.00 maar dit is Afrika dus het bakkie (pick-up) stond om acht uur voor het hotel om ons op te halen. Het was redelijk druk in het bakje er waren rond 8 mensen die meegingen allemaal vriend en familie van Heinrich. De rit erheen was ook fantastisch ze vonden 1 bepaald nummer een remix van “If i was a boy” we erg leuk dus die hebben we een keer of 4 gehoord in de korte rit naar Epako :P. Eenmaal aangekomen gingen we het bakkie uit naar een sportbar genaamd “Calling all teachers” hij heet zo omdat daar vooral leraren komen. Het is grappig want de bar stelt niet zo veel voor het is maar 40m2 met een biljarttafel in het midden en was compleet gemaakt van golfplaten en wat hout.

In de bar met ons erbij waren en ongeveer 10 tot 15 mensen. Heinrich kende de meeste mensen uit de bar en was ook goede vrienden met de bar eigenaar dus het scheelde een hoop. Aangezien ze daar in Epako niet veel blanken mensen zien waren we wel een beetje een attractie daar voor de mensen dus veel mensen kwamen langs om zich voor te stellen en ons te begroeten en natuurlijk om van ons bier te profiteren. Heirich vertelde ons als er iemand zat te zeuren of ons irriteerde dat we hun naar hem moesten sturen dan zou hij ze wel “verzoeken” te verlaten. Natuurlijk omdat je blank bent (blank = rijk) mag je genieten van veel foute aandacht. Genoeg mensen die iets van je willen en met je willen dansen. De leeftijd van de mensen die uitgaan verschild enorm met de leeftijd in Nederland de meeste mensen die uitgaan zijn hier vanaf 25 tot 35 jaar maar er zijn ook genoeg uitschieters van 40+ ook liepen er zat kleine kinderen van 6 tot 8 die waren er vooral om de flessen op te halen voor een beetje geld (0,20N$). Her raarste vond ik nog wel dat een moeder met een kind van niet meer dan 3 jaar oud in een andere bar tegenover zat naast de speaker… Maar goed. We hadden echt een super avond gehad. Marinus had de eer om met “de grootste” negerin te dansen. Hij genoot zichtbaar. Alleen jammer dat ik daar geen foto’s van heb :S. De prijzen in de bars zijn een lachertje vergeleken De Swetser of Feu voor een fles van 750ml betaal je 0,80€ (10N$). De terug reis vanaf de Bar was ook een ervaring we zaten met zijn 12 in een auto opgehokt zelf de achterklep stond open voor meer ruimte.

Muziek

De muziek die hier erg populair is, is Rap, R&B en Slow House/Urban (voorbeeld: Akon - NeYo - Mario - Chris Brown). Dit werd ook veel gedraaid in de bar. De mensen luisteren ook anders naar de muziek dan wij gewend zijn in Nederland. Wij hebben snel de neiging om naar het snelste ritme te luisteren in de muziek. Hier is dat helemaal andersom ze kiezen hier altijd de sloomste ritme en fluiten af en toe zo hard mogelijk mee.

Dansen

Het dansen gaat hier ook heel anders aangezien ze het sloomste ritme volgen is het een stuk rustiger. Ook is het dansen hier wat uitbundiger omdat je hier alle de ruimte hebt. Als je hier echt wilt bewijzen met dansen moet je als in een standje zo laag bij de grond “Droog neuken” Ze waren helemaal verbaast dat wij dat niet deden en dat we zo veel minder ruimte hadden in de clubs thuis in Nederland. Ook het bewegen van de knieën is erg belangrijk hier.

Verder zijn er nog een paar andere barretjes in het centrum: Big 5, Horizons en Ernies. Deze barretjes zijn ook uitgerust met een restaurant en de meeste hebben ook een slaapgelegenheid al deze barretjes zij sportbarren en zijn uitgerust met 1 of meerdere pooltafels en dartborden. De bar bij de Big 5 word meestal gebruikt om de Engelse league’s te volgen daar hebben we laats ook een wedstrijd gevolgd van ManU. Al deze barren zijn meer blanke mensen te vinden aangezien deze in het Centrum liggen.

O dus dat was was?

In de derde week van ons verblijf hadden we weer flink wat was om een was te laten draaien. Dus we melden het zoals elke keer aan de receptie dat we was hebben en dan moeten we het de volgende morgenochtend weer klaarzetten om schoongemaakt te worden. Dus dat deden we braaf en gingen daarna nog weer een uurtje slapen. Toen we weer wakker werden was de was al meegenomen en gingen wij voor ontbijt en bootschappen.

Toen Marinus en ik terugkwamen liep er een man naar ons toe in een redelijk bekend overhemd… Maar aangezien we de vorige dag de winkels langs gegaan waren zagen we er geen kwaad in. De man vroeg ons of we meer hadden en of we weggingen. Hij was ook slecht te verstaan dus zeiden we dat we helemaal niet weggingen en negeerde hem verder een beetje. Niet veel later kwam hij binnenlopen met de zelfde vraag maar nu wat duidelijker “Als jullie nog eens kleding weggooien kunnen jullie mij dan eerst laten komen?” En toen was het stilte…. “Dat was niet om weg te gooien dat was onze was!” Het bleek dat de man van de vuilnisdienst was en het aanzag voor vuilnis en er eerst de spullen uitgehaald heeft die hem interesseerde en de rest heeft meegegeven aan de vuilnistruck. Dat is ook leuk nieuws op de woensdag ochtend… Dus we wouden onze spullen terug en vroegen aan hem of we de spullen die hij uitgekozen had voor zich zelf terug konden krijgen en dat was geen probleem. Later gingen we naar het management van het hotel en vragen wat er gebeurt was en hoe het had kunnen gebeuren. De vrouw vertelde ons dat die man daar geen recht had om die hal te bezoeken en al helemaal niet spullen van die hal mee te nemen. Ze hadden de man eropuit gestuurd om proberen de zak terug te krijgen of ieder geval een deel van de kleding. Daarna zou de kleding gelijk gewassen worden. Gelukkig voor ons was er iets teruggevonden totaal hadden we nu iets van 1/4e van de was terug.

Sommatie wat we missen:

5 T-shirts
12 boxers
3 Broeken (klein en groot)
4 Handdoeken
4 washandjes
1 Handwas doek
14 Paar sokken ( ¾ / heel )
7 Theedoeken
1 Badlaken

Beschadicht teruggekregen:

1 Broek (knoop en Rits)
1 Overhemd (Was met de hand gewassen kleur uitgelopen)

De grootse schade was voor Marinus (140€) en daarna voor mij (102€) en daarna Jelle (85€).
We hadden een afspraak gemaakt daarover met het management. De afspraak luide dat we de vermiste spullen weer gingen kopen in Gobabis en de rekening daarvoor zou de man terugbetalen die onze kleding meegenomen had uit de hal. Opzich jammer want je krijgt de waarde van je merk kleding nooit meer terug. We zijn ook van plan een rapport op te laten stellen door de politie om via de verzekering wat meer terug te krijgen. Want je kan de man hier niet de Europese prijs laten betalen daar gaat zijn jaar salaris makkelijk aan onderdoor. Maar goed ondertussen hebben we de spullen weer bijgekocht en sturen we straks de rekening op.

Maar goed dit was mijn verhaal en ik wil hierbij nogmaals mijn vader en Fokko feliciteren met hun verjaardag. (Als je ze ziet geef ze maar een kus :P). Ik vermaak me hier prima en geniet van het mooie weer tussen een zeldzaam buitje door. Groeten een iedereen thuis!

Hielke


Epikuro, The middle of nowhere.


Zaterdag de 27e nam Heinrich ons mee naar Epikuro, zijn geboortedorp.
We gingen pas rond 10 uur s’avonds die kant op wat al wel een beetje laat was, maar ach, wat maakt het uit.
Een oom van Heinrich kwam ook mee en al drinkend gingen we op weg naar Epikuro, wat ons wel opvalt hier is dat we regelmatig een biertje pakken, gewoon, omdat het kan.
Het was een uur rijden en het regende nogal hard, vergeleken met Nederland, is de regen daar een watje, als het hier regent, dan regent het ook goed.
Na een klein half uurtje namen we een kleine pauze waarbij we achter kwamen dat het begrip recyclen niet bekend is hier, lege bierflesjes worden gewoon in de berm gesmeten in één of ander weggetje waar nooit een vuilnisauto zal komen. Zo is Afrika, zeggen ze dan.
Nadat we over een slipperig gravel weggetje zijn gereden kwamen we aan in Epikuro, wat gewoon geen straatverlichting heeft, of elke vorm van verlichting eigenlijk.
Er was op dat moment een begrafenis gaande, wat sowieso een gelegenheid is hier in Namibië.
Hier gaan ze namelijk de avond van te voren zingen, en dan zingen ze christelijke liedjes in de lokale tong, dit gaat dan door tot 7 uur s’ochtends, waarna ze naar de kerk toe gaan, daarna gaan ze naar de begraafplaats om het laatste respect te geven. Daarna word de resterende familie erbij gehaald en voorgesteld, zo van, dit is de neef van … dit is de dochter van… en ga zo maar door, een begrafenis duurt hier ongeveer, een goede 12 uur, en das dan 12 uur non stop.
Wij hebben hier helaas maar weinig van meegemaakt, want we gingen pas rond half 4 slapen, en we werden rond 7 uur wakker gemaakt door de aanwezige kinderen in het huis waar we sliepen (tante van Heinrich) dus met zeer weinig slaap zaten we s’ochtends buiten met een broer van Heinrich te praten over van alles en nog wat in Namibië, wij vertelden wat over waarom we hier zijn waarop hij vertelde hoe hard IT kennis hier nodig was, maar dat er veel te vaak gewoon geen geld voor nodig was, en dat de politiek er maar weinig om gaf om IT projecten op te zetten.
Heinrich pikte ons op en we liepen rustig door het dorp, hij vertelde ons dat de grond van de katholieke kerk is en dat het hele dorp op het gebied staat, vroeger werkte de mensen dat op de grond voor de kerk en kregen zij zo onderdak, maar tegenwoordig is het anders, de kerk is er nog wel, maar er wordt niet meer voor gewerkt.
We kwamen Heinrich zijn vrienden weer tegen die allemaal aanwezig waren, en waar we ook wel goed mee overweg kunnen, je wordt hier soms wel aangestaard omdat je wit bent, wat toch voor ons dan in ieder geval, redelijk vreemd is, je bent het niet gewend dat je hier bovenaan staat, wat zoals ik al gezegd heb, vreemd voor ons is.
Daarna liepen we terug naar de “chabin” wat een ander woord voor bar is, maar je kan het ook weer niet echt een bar noemen want accommodatie is er niet maar alcohol wel, en genoeg alcohol.
Rond 11 uur s’ochtends pakken ze hier gewoon in alle rust een 750 ml fles en drinken ze dat op, hier in Afrika hebben ze trouwens een andere drink mentaliteit dan in Nederland, in Nederland is het veelal, wat je zelf koopt, drink je zelf ook op, hetzelfde geldt voor eten, met een uitzondering hier en daar natuurlijk. In Afrika, deel je alles, en dan ook echt alles, eten, drinken en het is voor niemand een probleem, zo krijgen wij vaak alcohol aangeboden, en kunnen ze beledigd reageren als je het niet aanneemt.
Maar, terug naar Epikuro, wat meer informatie over het dorpje, voor Nederlandse begrippen is het een gat, er zullen zo rond de paar 100 mensen wonen, en ze wonen meestal in stenen huizen, opgebouwd van wanneer de kerk er nog zwaar aanwezig was, helaas was er nog maar 1 origineel huis dat recht stond, maar zelfs dat zag er minimalistisch uit.
Er was wel veel ruimte en een soort van afgrond met een uitzicht waar je u tegen zegt.
De mensen waren allemaal vriendelijk en stelden zich voor, namen die ik me nu helaas niet meer kan herinneren want sommigen zijn gewoon te moeilijk om uit te spreken of versta je niet, en dan doe je alsof je het verstaat.
De sfeer onderling lijkt soms zwaar dreigend tussen de kerels hier, maar dat is gewoon de taal, verder wordt er veel gewezen naar elkaar, maar het is gewoon vriendelijk semi uitdagend gepraat tegen elkaar, wat we back home ook wel hebben.
Na een klein rondje door het dorp gelopen te hebben zijn we weer richting “huis” gegaan, nagenietend van de uitzichten en de wind in onze nek omdat de auto niet rustig 50 gaat, maar meer 120 en er is niemand voor je, en niemand achter je.
Dat was Epikuro voor ons, we hebben niet alles gezien, en ook niet iedereen, maar genoeg voor een eerste keer.
Die middag hebben we bij Heinrich nog een “braai” gehad, wat gewoon een ander woord is voor barbecue.
Na een gezellige middag wouden we wel weer naar huis, Heinrich en zijn vrienden gingen nog uit, maar daar waren wij gewoon te vermoeid voor, en dus sloten we daar de dag voor ons af, daarbij sluit ik het voor nu af en zullen we (hopelijk) genoeg meemaken zodat we weer wat verhalen hebben voor de volgende keer, tot dan.

-Jelle
Foto's algemeen (Een paar)
(ge-update)